-- Δεν είναι ρεαλιστικό να συζητάμε σήμερα για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ. Αντίθετα, η κυβέρνηση δικαιώνεται από τις εξελίξεις για το εξοπλιστικό της πρόγραμμα.

-- Οι συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου που μαίνεται στην Ευρώπη κάνουν πιο επίκαιρη από ποτέ τη συζήτηση για την ανάγκη αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική θέση προς όφελος του λαού. Και επιβεβαιώνεται ότι αν κάποιος «δικαιώνεται» από το εξοπλιστικό πρόγραμμα - μαμούθ που τρέχει η κυβέρνηση, είναι τα πολεμοκάπηλα σχέδια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που οι οικονομίες όλων των κρατών - μελών τους περνούν πλέον και επίσημα σε ρυθμούς πολεμικής προετοιμασίας, για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Η ίδια η κυβέρνηση περηφανεύεται για τους αυξημένους ρόλους που διαδραματίζει εντός ΝΑΤΟ, που καμία σχέση δεν έχουν με τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, αντίθετα ρίχνουν νερό στον μύλο της αμφισβήτησής τους.

Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιούνται οι εξοπλισμοί, τα «Ραφάλ», οι φρεγάτες κ.ο.κ. Είναι εξοπλισμοί που προορισμός τους είναι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά του πολέμου, αφού εντάσσονται στην ίδια στρατηγική, αυτή της αναβάθμισης των ΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα, με το βλέμμα στραμμένο στην περικύκλωση της Ρωσίας. Οσο συμβάλλουν στην ασφάλεια του λαού οι βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Στεφανοβίκειο κ.α., άλλο τόσο «ασφαλής» πρέπει να αισθάνεται με την αναβάθμιση των επιθετικών πολεμικών εξοπλισμών που περιλαμβάνονται στο εξοπλιστικό πρόγραμμα.

Αυτή η στρατηγική, της αναβάθμισης του ρόλου εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ, είναι που κουβαλάει και τα κηρύγματα για τον αντίστοιχο «ρεαλισμό». Γιατί όμως είναι «ρεαλιστικό» σήμερα να υποβάλλεται ο λαός σε διαρκείς θυσίες για τους πολεμικούς εξοπλισμούς, που φτάνουν το 2% του ΑΕΠ κάθε χρόνο, με τις ελληνικές κυβερνήσεις να είναι διαχρονικά οι πιο «συνεπείς» σε αυτό το πλαφόν ανάμεσα σε όλα τα κράτη - μέλη της λυκοσυμμαχίας;

Γιατί είναι «ρεαλιστικό» να μετατρέπεται η χώρα μας σε θύτη πολεμικών συγκρούσεων και ο λαός σε στόχο σε περίπτωση αντιποίνων;

Γιατί είναι «ρεαλιστική» η θέση περί «ΝΑΤΟικού εδάφους», που ρίχνει στην αρένα της διασφάλισης της ΝΑΤΟικής συνοχής τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο κ.λπ.; Στο όνομα αυτού του «ρεαλισμού» δίνεται αέρας στα πανιά των απαράδεκτων αξιώσεων της τουρκικής αστικής τάξης, του «γκριζαρίσματος» του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.

Πρόκειται για τον «ρεαλισμό» των επιχειρηματικών ομίλων, της αστικής τάξης, που μέσα από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ και τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς επιδιώκει την αναβάθμισή της στην περιοχή.

Για τον λαό όλα τα παραπάνω μεταφράζονται σε διαρκείς κινδύνους και επίθεση στο εισόδημά του, γι' αυτό και ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι αυτός της ανατροπής αυτής της πολιτικής.

Γιατί σε αυτόν τον «ρεαλισμό» δεν χωρούν οι λαϊκές προσδοκίες για ειρηνική συμβίωση ανάμεσα στους λαούς της περιοχής, για αμοιβαία επωφελείς σχέσεις, για αξιοποίηση του πλούτου προς όφελός τους. Το μόνο που φέρνει είναι διαρκής ανασφάλεια, με τους λαούς να γίνονται «σάκος του μποξ» στο πεδίο των σφοδρών ανταγωνισμών.

Τελικά, τι είναι ρεαλιστικό και τι όχι το έχει κρίνει η ίδια η λαϊκή πάλη, η αποφασιστικότητα των εργαζομένων να παλέψουν για να πάρουν την εξουσια στα δικά τους χέρια. Για να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στον πλούτο που παράγουν και να αποδεσμεύσουν τη χώρα από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Ετσι μπορεί ο τεράστιος πλούτος της περιοχής να μετατραπεί σε μέσο ευημερίας για όλους τους λαούς, αντί για μαγνήτη διαρκών συγκρούσεων και επώδυνων συμβιβασμών «με το πιστόλι στον κρόταφο».