Την ερχόμενη Πέμπτη συμπληρώνονται 23 χρόνια από την έναρξη της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία.

Το βράδυ της 24ης Μάρτη του 1999, τα αμερικανοΝΑΤΟικά αεροπλάνα και οι πύραυλοι άρχισαν να «ξερνούν φωτιά» στη Γιουγκοσλαβία, προσθέτοντας μια ακόμη αιματοβαμμένη σελίδα στην ιστορία της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ.

Εκείνη τη μέρα ξεκίνησε ένα μακελειό που κράτησε 78 μέρες, οδηγώντας στον θάνατο πάνω από 3.500 ανθρώπους, εκ των οποίων τα 3/4 ήταν άμαχοι και μεταξύ αυτών ήταν 400 παιδιά.

Στις 11 βδομάδες των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, πραγματοποιήθηκαν 2.300 αεροπορικές επιδρομές, από 1.130 πολεμικά αεροσκάφη. Εκτοξεύτηκαν από αέρος 420.000 βλήματα, πύραυλοι και βόμβες, χιλιάδες βόμβες ραδιενεργού απεμπλουτισμένου ουρανίου, ενώ χρησιμοποιήθηκαν 37.000 βόμβες διασποράς, προκαλώντας τεράστιες απώλειες αμάχων. Με αυτά τα μέσα βομβαρδίστηκαν πολυκατοικίες, γέφυρες, σχολεία, νοσοκομεία και μαιευτήρια, κομβόι προσφύγων, έως νεκροταφεία...

Με την ολοκλήρωση της επέμβασης και τη δημιουργία του προτεκτοράτου του Κοσόβου προστέθηκε μια ακόμα πληγή στα Βαλκάνια, ένα αναμμένο φιτίλι που «καπνίζει» και στις μέρες μας, σηματοδοτώντας νέους κινδύνους για όλους τους λαούς της περιοχής.

Σήμερα, 23 χρόνια μετά, τα ευρωατλαντικά και τα εγχώρια αστικά επιτελεία θέλουν όλα αυτά να «ξεχαστούν». Επιμένουν να παρουσιάζουν την τρέχουσα απαράδεκτη εισβολή της καπιταλιστικής Ρωσίας στην Ουκρανία ως τον «πρώτο πόλεμο στην Ευρώπη και την πρώτη εισβολή σε κυρίαρχο ευρωπαϊκό κράτος μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο», «διαγράφοντας» συνειδητά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, τις βίαιες αλλαγές συνόρων στην Ευρώπη στις οποίες πρωτοστάτησαν ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Ομως, οι λαοί δεν είναι λωτοφάγοι. Η ΝΑΤΟική ιμπεριαλιστική επέμβαση το 1999 στη Γιουγκοσλαβία και τα όσα ακολούθησαν, ο βρώμικος ρόλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η στάση των πολιτικών δυνάμεων τότε και τώρα, προσφέρουν πολύτιμα συμπεράσματα για τους εργαζόμενους και τον λαό.

Η Γιουγκοσλαβία δεν επιλέχθηκε τυχαία ως πεδίο θερμής εφαρμογής του νέου ΝΑΤΟικού δόγματος. Γεωγραφικά, βρισκόταν στο κέντρο των Βαλκανίων, στην καρδιά μιας περιοχής - σταυροδρόμι δύο Παγκόσμιων Πολέμων. Μια περιοχή η οποία, σύμφωνα με τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, για να μπει κάτω από τον έλεγχό του, στη σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, προϋπόθεση ήταν ο κατακερματισμός της και η σταδιακή ΝΑΤΟποίησή της.

Η αντίστροφη μέτρηση για τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας ξεκίνησε όταν ανατράπηκε ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες, όταν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής κυριάρχησαν και στη Γιουγκοσλαβία.

Μετά τις ανατροπές, η επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα Βαλκάνια πήρε γενικευμένο χαρακτήρα. Με αφετηρία το 1991 και την άμεση αναγνώριση από το ευρωατλαντικό μπλοκ της κήρυξης ανεξαρτησίας της Κροατίας, της Σλοβενίας και της ΠΓΔΜ (η σημερινή Βόρεια Μακεδονία), οδήγησε σταδιακά στον κατακερματισμό της Γιουγκοσλαβίας. Μετά το 1991 ακολούθησε ένας τετραετής καταστροφικός πόλεμος (σε Κροατία και Βοσνία - Ερζεγοβίνη), ο τερματισμός του οποίου, με τη Συμφωνία του Ντέιτον, το 1995, μετέτρεψε τη Βοσνία σε μια χώρα - προτεκτοράτο, με το φιτίλι των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων να παραμένει αναμμένο.

Κορύφωση των παραπάνω αποτέλεσε η ΝΑΤΟική επέμβαση το 1999, που είχε ως αποτέλεσμα την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου.

Στόχος τους ήταν και συνεχίζει να παραμένει ο έλεγχος σφαιρών επιρροής, των νέων αγορών, των πρώτων υλών, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων. Κι όπως σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, βρίσκονται και τα ανάλογα προσχήματα.

Σήμερα, η καπιταλιστική Ρωσία επικαλείται το «δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών» για την «ανεξαρτητοποίηση» του Ντονμπάς, την προστασία των ρωσόφωνων της Ουκρανίας κ.ο.κ., ενώ ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ κόπτονται για την «εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας» και το «απαραβίαστο των συνόρων».

Τότε, στη ΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, οι ρόλοι ήταν «ανάποδοι»: ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ επικαλούνταν την «εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς στο Κόσοβο» και το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης» τον Κοσοβάρων Αλβανών για να επέμβουν στρατιωτικά και να αλλάξουν βίαια τα σύνορα της χώρας.

ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ ήδη από το 1997, μέσω των μυστικών υπηρεσιών τους, εξόπλισαν, εκπαίδευσαν και χρηματοδότησαν τους εγκληματίες του αλβανικού UCK (ΟΥΤΣΕΚΑ), που υποδαύλισαν την αντιπαράθεση και διεκδίκησαν την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, αξιοποιώντας το χάος το οποίο προέκυψε μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, που είχαν πετύχει λίγα χρόνια πριν. Οι επιθέσεις του ΟΥΤΣΕΚΑ κατά δυνάμεων του σερβικού στρατού και της αστυνομίας στο Κοσσυφοπέδιο και οι μεταξύ τους συγκρούσεις τη διετία 1997 - '98 οξύνθηκαν επικίνδυνα, δίνοντας προσχήματα και αφορμές στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς να φορέσουν τον μανδύα του «μεσολαβητή».

Για χάρη... της «ειρήνης» και της «σταθερότητας», ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ εξαπέλυσαν στις 24/3/1999 τη δολοφονική ιμπεριαλιστική επέμβαση. Ο πόλεμος έληξε με την έκδοση της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, μέσω της οποίας ουσιαστικά επιχειρήθηκε «νομιμοποίηση» της ΝΑΤΟικής επέμβασης, ενώ το Κοσσυφοπέδιο μετατράπηκε έκτοτε σε προτεκτοράτο.

Στο έγκλημα της επέμβασης του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999 συμμετείχαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις της εποχής, ανεξαρτήτως αποχρώσεων, ενώ «πρώτα βιολιά» αποτέλεσαν μια σειρά από σοσιαλδημοκρατικές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, όπως της Γερμανίας του Γκ. Σρέντερ και του «οικολόγου» Γ. Φίσερ, της Ιταλίας του Μ. Ντ' Αλέμα, της Γαλλίας του Λ. Ζοσπέν, της Ελλάδας του ΠΑΣΟΚ και του Κ. Σημίτη, και ο επίσης σοσιαλδημοκράτης γγ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα κ.ά., υπό την ηγεσία του Αμερικανού Δημοκρατικού Προέδρου Μπιλ Κλίντον.

Με πυξίδα τη διεκδίκηση μεριδίου από τις νέες αγορές για το εγχώριο κεφάλαιο, αυτό που σήμερα ονομάζεται «γεωστρατηγική αναβάθμιση», οι αστικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας «συντονίστηκαν» στη ΝΑΤΟική επέμβαση.

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τότε έδωσε «γην και ύδωρ», βάσεις, υποδομές και λιμάνια για να περάσουν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα και ο εξοπλισμός τους. Η Θεσσαλονίκη επιχειρήθηκε να μετατραπεί σε ορμητήριο του θανάτου. Αντίστοιχα, η ΝΔ σιγόνταρε την ενεργή συμμετοχή και εμπλοκή της χώρας στο ΝΑΤΟικό μακελειό, προσδοκώντας ανταλλάγματα για την ελληνική πλουτοκρατία στη βαλκανική ενδοχώρα.

Ο δε Συνασπισμός, που μετεξελίχτηκε σε ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά ταύτιζε τον θύτη με το θύμα. Εκανε εκκλήσεις προς την ΕΕ «να απεμπλακεί από τα σχέδια των Αμερικανών, ώστε να ανακτήσει την αξιοπιστία και το κύρος της» (!) και να παραμείνει «ενωμένη, ισχυρή πολιτική δύναμη στις παγκόσμιες εξελίξεις, παράγοντας ειρήνης και ελευθερίας στον κόσμο»! Επικαλούνταν το Διεθνές Δίκαιο και τον ΟΗΕ, με τον συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων, για να επέμβει δήθεν «ειρηνικά»...

Στην αντίπερα όχθη, το ΚΚΕ μπήκε για άλλη μια φορά μπροστά στον αγώνα. Οι κομμουνιστές βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, ώστε να εκφραστεί έμπρακτα η αντίσταση του ελληνικού λαού στον σφαγιασμό του γειτονικού λαού. Με χίλιους δυο τρόπους, αψηφώντας τον κίνδυνο, λαϊκές κινητοποιήσεις δυσκόλεψαν το πέρασμα των στρατευμάτων στη γείτονα χώρα. Η αλληλεγγύη εκφράστηκε και με την αποστολή αντιπροσωπειών του Κόμματος, όπως και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, επιτόπου, στα εμπόλεμα εδάφη, στο Νις και το Βελιγράδι.

Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, ανέδειξε τις αιτίες και τις επιπτώσεις που θα έχει ο παραπέρα διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, ανέδειξε τον πραγματικό χαρακτήρα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, ως ιμπεριαλιστικών διακρατικών ενώσεων που συγκροτήθηκαν για να υπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, σε βάρος των συμφερόντων των λαών.

Αντίστοιχα, και στα χρόνια που μεσολάβησαν, αποκάλυψε τους ασταμάτητους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς στη γειτονιά μας, ξεσκέπασε τον αληθινό χαρακτήρα κινήσεων όπως η περιβόητη Συμφωνία των Πρεσπών για τη διευκόλυνση της ευρωατλαντικής «ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων, ανέδειξε ότι η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» προετοιμάζει τους επόμενους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Σήμερα, που η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται ξανά στο στόχαστρο, οι κομμουνιστές αναδεικνύουν ότι το συμφέρον των λαών της Βαλκανικής είναι να δυναμώσουν τον αγώνα για την απόκρουση των επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, να χαράξουν τη δική τους, αυτοτελή γραμμή πάλης, για την κατάργηση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης.