Μια ξεχωριστή πολιτική συγκέντρωση για τα 70 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη πραγματοποίησε η Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ στην Ουγγαρία στο χωριό Μπελογιάννης το Σάββατο 9 Απρίλη.

Ομιλητής ήταν ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος αφού ευχαρίστησε όλους όσοι συνέβαλαν στην επιτυχία της εκδήλωσης αρχικά σημείωσε:

«Μέσα στην πάλη για να νικήσει το δίκιο του λαού μας, όλων των λαών, τιμάμε τον ανιδιοτελή αγώνα και τη θυσία χιλιάδων απλών ανθρώπων που αναδείχθηκαν μέσα από τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες στην πολυκύμαντη Ιστορία στον τόπο μας και σε όλο τον κόσμο, για να γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας προς τα εμπρός.

Κι αν στην πορεία ο τροχός κόλλησε στα χαλάσματα της αντεπανάστασης και στον βούρκο του συμβιβασμού, έχουμε ακλόνητη πεποίθηση και σιγουριά ότι θα τον ξεκολλήσουμε. Αξιοποιώντας τους κλονισμούς, τα τραντάγματα του παλιού κόσμου, του καπιταλισμού, που ξανά δυναμώνουν και οπωσδήποτε με τη δύναμη των επαναστατικών ιδεών και της ταξικής πάλης, της διεθνιστικής δράσης και αλληλεγγύης, συσπειρώνοντας κι ενισχύοντας τις γραμμές του επαναστατικού κινήματος.

Η δράση του Νίκου Μπελογιάννη, η υπόθεση για την οποία πάλεψε, η στάση του αντανακλούν τη μακρόχρονη μάχη για την εργατική, τη λαϊκή νίκη. Μιας και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση του λαϊκού αγώνα σε όλες τις συνθήκες με αυταπάρνηση και χωρίς να λογαριάσει δυσκολίες, εμπόδια, διώξεις, θυσίες».

Στη συνέχεια στάθηκε στην απόφαση της συνέλευσης των κατοίκων του χωριού που ονομαζόταν Ελληνοχώρι, λόγω της εγκατάστασης των πολιτικών προσφύγων που έφτασαν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας μετά τη συντεταγμένη υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1949, με την οποία, στις 3 Απρίλη του 1952, προς τιμήν του ήρωα κομμουνιστή, μετονομάστηκε σε Μπελογιάννης.

«Σε αυτό εδώ το μέρος βρήκαν στέγη, εργασία, εκπαίδευση, περίθαλψη, πλήρη δικαιώματα οι περίπου 1.850 αγωνιστές και αγωνίστριες με τις οικογένειές τους, από τους 7.253 που εγκαταστάθηκαν κι αγκαλιάστηκαν - ιδιαίτερα τα παιδιά - από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας, όπως έγινε κι αλλού, στην Πολωνία, στη Ανατολική Γερμανία, στην Τσεχοσλοβακία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία και τη Σοβιετική Ενωση.

Σε αυτό εδώ το χωριό, που χτίστηκε εκ του μηδενός το 1950, στερεώθηκε η συντροφική δουλειά και η δημιουργικότητα των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων και Ούγγρων εργαζομένων με τη βοήθεια του σοσιαλιστικού κράτους.

Στην περίπτωση των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έλαμψαν ο διεθνισμός, η αλληλεγγύη, η διεθνιστική βοήθεια και προσφορά που δέχτηκαν και που έδωσαν. Μιας και ρίχτηκαν στη μάχη, κάνοντας μεγάλη προσπάθεια αλλά και πετυχαίνοντας σε λίγο διάστημα να μάθουν τη γλώσσα της χώρας που τους φιλοξενούσε, να κατακτήσουν τα κάστρα της επιστήμης, της τεχνικής εκπαίδευσης, συμβάλλοντας και υπερασπίζοντας τη σοσιαλιστική παραγωγή.

Το πώς αντιμετωπίστηκαν χιλιάδες άνθρωποι στις δύσκολες συνθήκες μιας νέας αρχής αλλά και λόγω των καταστροφών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το τι δυνατότητες τους δόθηκαν είναι πέρα από κάθε σύγκριση».

Αναφερόμενος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, σημείωσε πως υπάρχει η μεγάλη αλήθεια που όλοι όσοι σέρνουν τους λαούς στο πολεμικό σφαγείο θέλουν να αποκρύψουν. Οπως εξήγησε, η αλήθεια είναι ότι στον σοσιαλισμό για πάνω από 70 χρόνια:

«Οι λαοί ζούσαν ειρηνικά και αδελφωμένοι. Στη Σοβιετική Ενωση, σε ένα πολυεθνικό κράτος, συγκατοικούσαν και ζούσαν ισότιμα και αρμονικά πάνω από 100 έθνη και εθνότητες, με διαφορετική γλώσσα, πολιτισμικά χαρακτηριστικά, ήθη και έθιμα, όπως και οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας.

Οι λαοί, στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας της γης, των εργοστασίων, των μέσων παραγωγής, γνώρισαν από πρώτο χέρι τι σήμαινε δουλειά με δικαιώματα, εξάλειψη της ανεργίας, υψηλού επιπέδου Εκπαίδευση, Υγεία για όλους, πρόσβαση στον Πολιτισμό, προστασία της μητρότητας και των παιδιών, ανάπτυξη των επιστημών και εφαρμογή τους για να ικανοποιούνται οι λαϊκές ανάγκες.

Είναι αυτοί οι λαοί που ενωμένοι υπερασπίστηκαν τη σοσιαλιστική τους πατρίδα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τσάκισαν τον ναζισμό στα πεδία των μαχών, που έγειραν την πλάστιγγα του πολέμου ενάντια στη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, έδωσαν ώθηση στα απελευθερωτικά - αντικατοχικά κινήματα της Ευρώπης».

Υπογράμμισε πως ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού το '91. Το αντίθετο, έγινε χειρότερος, πιο βάρβαρος και πρόσθεσε: «Αυτό το ζουν από πρώτο χέρι οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας όταν οι αστικές τάξεις, οι καπιταλιστές που διαμορφώθηκαν με την παλινόρθωση του εκμεταλλευτικού συστήματος, κλέβοντας τον πλούτο, τον κόπο δεκαετιών του ενωμένου σοβιετικού λαού, όπως και των Λαϊκών Δημοκρατιών, τους καταδίκασαν να ζήσουν στη βαρβαρότητα της φτώχειας, της εκμετάλλευσης και του πολέμου, όπως έζησαν κι άλλοι λαοί σε όλο τον κόσμο.

Αυτές τις αστικές τάξεις εκφράζουν οι κυβερνήσεις του Πούτιν στη Ρωσία και του Ζελένσκι στην Ουκρανία.

Γι' αυτό, παρά τις διαφορές και τους ανταγωνισμούς τους, συναντιούνται στον αντικομμουνισμό, στην παραχάραξη της Ιστορίας και τη συκοφάντηση της Σοβιετικής Ενωσης, στην ενίσχυση της εθνικιστικής υστερίας (...)

Το πολεμικό μακελειό στην Ουκρανία το προκάλεσαν οι ανταγωνισμοί, που στο επίκεντρο, πρώτα από όλα, έχουν το μοίρασμα των αγορών, του ορυκτού πλούτου, της Ενέργειας, των εδαφών και του εργατικού δυναμικού, των αγωγών και των δικτύων μεταφοράς εμπορευμάτων.

Είναι μια πολεμική σύγκρουση του εκμεταλλευτικού συστήματος που στηρίζεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία η οποία έχει γιγαντωθεί σε μεγάλες μετοχικές εταιρείες, σε μονοπώλια τεραστίων διαστάσεων, που για το κυνήγι του κέρδους κλείνουν τον δρόμο στους ανταγωνιστές τους και ανοίγουν νέους με το αίμα των λαών, διασπώντας και κατακερματίζοντας τους λαούς, το εργατικό κίνημα (...) Εχουμε πλέον περάσει για τα καλά σε περίοδο νέου ξαναμοιράσματος του κόσμου από τα ιμπεριαλιστικά κράτη και κέντρα. Ενα ξαναμοίρασμα - συνέχιση της ίδιας αντιδραστικής πολιτικής στην οικονομία, στην κοινωνία συνολικά, με πιο βίαια μέσα, με στρατιωτικά πολεμικά μέσα, δηλαδή με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους».

Ο Θ. Χιώνης επισήμανε πως οι πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου του ΝΑΤΟ συνιστούν πραγματικό πολεμικό ανακοινωθέν προς τους λαούς και μαρτυρούν την κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και τη Ρωσία, με τις πολεμικές αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και όλων των άλλων κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ που δεν έβγαλαν άχνα γι' αυτό το νέο μεγάλο μακελειό που προετοιμάζουν:

«Η Ελλάδα, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, εμπλέκεται στον πόλεμο και στους ανταγωνισμούς που λύνονται ένοπλα στην Ουκρανία, με χίλιους δυο τρόπους.

Εμπλέκεται γιατί όλες οι κυβερνήσεις στήριξαν αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ για την περικύκλωση της Ρωσίας, υλοποιούσαν βήμα βήμα τις συμφωνίες για την επέκταση των στρατιωτικών βάσεων, δημιούργησαν νέες για την προώθηση αμερικανοΝΑΤΟικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ανατ. Ευρώπη.

Στήριξαν ακόμα και την απόφαση του ΝΑΤΟ για πρώτο πυρηνικό πλήγμα με απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το 2016.

Αμερικανικά, ΝΑΤΟικά αεροπλανοφόρα σουλατσάρουν στις ελληνικές θάλασσες, ανεφοδιάζονται από τις στρατιωτικές βάσεις».

Στη συνέχεια αφού αναφέρθηκε στην ανάγκη απόρριψης των επιχειρημάτων και προσχημάτων για την επιλογή κλιμάκωσης της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τόνισε ότι η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι ο αγώνας σε κάθε χώρα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για να αποδυναμωθούν τα στρατόπεδα των ληστών που τον διεξάγουν, για να μην επιτρέψει η χώρα του, ο λαός του να γίνουν ούτε θύτης ούτε θύμα των πολεμικών ανταγωνισμών.

«Το ΚΚΕ θεωρούμε πατριωτικό και διεθνιστικό μας καθήκον να μην αφήσουμε να χρησιμοποιούνται ελληνικά εδάφη, υποδομές και μέσα ως στρατιωτικά - πολεμικά προγεφυρώματα οποιουδήποτε.

Γι' αυτό και δυναμώνουμε σε όλη την Ελλάδα την πάλη για να σταματήσουν αμέσως η συμμετοχή και η εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία ή αλλού με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε πρόσχημα.

Για να κλείσουν τώρα όλες οι στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη χώρα μας, που αξιοποιούνται ως ορμητήρια πολέμου.

Κανένα ελληνικό στρατιωτικό σώμα να μη σταλεί στην Ουκρανία, σε χώρες που συνορεύουν με αυτήν ή σε άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές. Κανένας στρατευμένος, αξιωματικός ή υπαξιωματικός εκτός συνόρων. Να σταματήσει η αποστολή πολεμικών εφοδίων και μέσων.

Ο αγώνας αυτός δεν έχει καμία σχέση με τα ευχολόγια και τις κοινοτοπίες άλλων κομμάτων, περί "ειρηνικής λύσης" και "διπλωματίας" και άλλα εύηχα, που δεν στοχεύουν τις αιτίες του πολέμου.

Είναι ο αγώνας ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπου είναι στρατευμένες η αστική τάξη της χώρας μας και οι κυβερνήσεις της.

Είναι η εργατική - λαϊκή πάλη που χαράζει αυτοτελή, ανεξάρτητη γραμμή, μακριά από όλα τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Είναι η αλληλεγγύη και στήριξη των χιλιάδων προσφύγων που αυτήν τη στιγμή εγκαταλείπουν την Ουκρανία, αλλά και σε όλα τα θύματα του πολέμου.

Είναι ο αγώνας για να συντονιστεί η πάλη των λαών, ώστε αυτοί να δώσουν τη διέξοδο από τον πόλεμο, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό τους αντίπαλο.

Οργανώνοντας τον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες που τον γεννούν, στις αστικές τάξεις που τον διευθύνουν και τις κυβερνήσεις τους, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που μας σέρνουν στον πόλεμο ή επιβάλλουν μια δήθεν "ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών"».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Θ. Χιώνης τόνισε: «Εβδομήντα χρόνια μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη από το αστικό κράτος και τους Αμερικανούς συμμάχους του, δεν ξεχνάμε, καμιά συμφιλίωση με τους εκμεταλλευτές του λαού και το βάρβαρο σύστημά τους. Ο Μπελογιάννης ζει στην καρδιά και στη δράση μας, με το ΚΚΕ στον δρόμο της ανατροπής που ανθίζουν ξανά τα κόκκινα γαρύφαλλα! Με τους λαούς για τον νέο κόσμο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μια μοναδική συναυλία η οποία καθήλωσε τους παρευρισκομένους, με τους Μανόλη Ανδρουλιδάκη, Κώστα Τριανταφυλλίδη και Πολυξένη Καράκογλου, ενώ ιδιαίτερη στιγμή ήταν η συμμετοχή της παιδικής χορωδίας και του μουσικού συγκροτήματος του χωριού Μπελογιάννης.