Την κεντρική ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στην εκδήλωση της ΤΟ Σκανδιναβίας ακολούθησαν παρεμβάσεις από τους Βασίλη Λαζαρίδη, πολιτικό μηχανικό, Ειρήνη Ρέντα, περιβαλλοντολόγο, Ζωή Λαμπράκου, διδάκτορα χημικό μηχανικό στο Πολυτεχνείο της Κοπεγχάγης, και Εμιλ Ολσεν, πρόεδρο του Συνδικάτου Οικοδόμων Βορειοδυτικής Δανίας. Εστίασαν σε πλευρές του λεγόμενου «πράσινου New Deal», της «πράσινης καπιταλιστικής βαρβαρότητας που παίρνει μόνο ανατροπή», όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε και αναδείχθηκε μέσα από τα παραδείγματα και την πείρα από μία από τις πρωτοπόρες καπιταλιστικές χώρες στην αστική στρατηγική της «πράσινης μετάβασης».

Στο ζήτημα των Κατασκευών, και ιδιαίτερα της στέγασης και των ενοικίων, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα για τον δανέζικο λαό και τους νέους μετανάστες, ως αποτέλεσμα και της πολιτικής για το λεγόμενο «πρασίνισμά» τους, στάθηκε ο Βασίλης Λαζαρίδης. Με παραδείγματα όπως ο χρόνος αναμονής για την ενοικίαση ενός νεόδμητου σπιτιού, που φτάνει τα 10 με 15 χρόνια, οι αυξήσεις στα ενοίκια, που μόνο τους τελευταίους μήνες έχουν αγγίξει το 17%, και τα «πράσινα καπέλα» σε οικοδομικά υλικά και κατοικίες, ανέδειξε το πώς ο λαός καλείται να πληρώσει τη νύφη για τα σχέδια που αφορούν τις «πράσινες» πόλεις, την απαλλαγή από τα ορυκτά καύσιμα και τη στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, με γνώμονα τα κέρδη του κεφαλαίου, που δεν έχουν καμία σχέση και με την προστασία του περιβάλλοντος. Αναφέρθηκε ακόμα στη μάχη που δίνουν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ, μέσα από τα σωματεία και τις ελληνικές κοινότητες, να αποκαλύψουν αυτά τα ζητήματα και να αναδείξουν το αίτημα για σύγχρονη, φτηνή και ασφαλή λαϊκή στέγη, σε αντίθεση με τη στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων και όλων των αστικών κομμάτων.

Στο ζήτημα της επιστημονικής έρευνας και της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, και πώς αυτές υποτάσσονται στις απαιτήσεις του «Green New Deal», αναφέρθηκε στην παρέμβασή της η Ζωή Λαμπράκου. Εφερε παραδείγματα για το πώς τα επιστημονικά προγράμματα προσαρμόζονται στις ανάγκες του κεφαλαίου, ώστε το πανεπιστήμιο να παράγει απόφοιτους επιστήμονες - μηχανικούς που θα είναι σε θέση να υποστηρίξουν τις επιχειρηματικές, επενδυτικές και όχι μόνο, «πράσινες» πρωτοβουλίες του εκάστοτε μονοπωλιακού ομίλου. Πρόκειται για κινήσεις του μεγάλου κεφαλαίου που ντύνονται με τον κατάλληλο επιστημονικό μανδύα και το ανάλογο πανεπιστημιακό κύρος

Σημείωσε επίσης το πώς η στρατηγική της αστικής τάξης και η εμπλοκή εταιρειών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση προωθούνται ήδη από τα προπτυχιακά χρόνια, σε βάρος της επιστημονικής γνώσης.

Αναφέρθηκε ακόμα στην προσπάθεια του Κόμματος και της ΚΝΕ, των μελών και φίλων του Κόμματος στο εξωτερικό, για την αναζωογόνηση του κομμουνιστικού κινήματος, την οργάνωση των εργαζομένων, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι και η αποκάλυψη του αντιλαϊκού χαρακτήρα των σχεδιασμών και μεθοδεύσεων της αστικής τάξης. Τέλος, υπογράμμισε τη σημασία της ολοκληρωμένης και επιστημονικά τεκμηριωμένης πρότασης του Κόμματος για ένα πανεπιστήμιο που δεν θα λειτουργεί στη βάση του κέρδους, αλλά με γνώμονα τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και δυνατότητες της εποχής, σε μια αντίστοιχη κοινωνία, αυτή του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Η Ειρήνη Ρέντα αναφέρθηκε σε ένα από τα πολλά παραδείγματα της «πράσινης βαρβαρότητας», όπως χαρακτηριστικά σημείωσε, στο - επίκαιρο, λόγω της συζήτησης και στην Ελλάδα περί «δικαιότερης πράσινης μετάβασης» και «ενεργειακών κοινοτήτων» - παράδειγμα της χρήσης φωτοβολταϊκών από τα νοικοκυριά. Αυτά πλασαρίστηκαν σαν φτηνή και «πράσινη» λύση για προμήθεια Ενέργειας, με τα συμβόλαια με τις εταιρείες να αλλάζουν στην πορεία, αναγκάζοντας τα σπιτονοικοκυριά και τους μικροϊδιοκτήτες να πουλάνε φτηνά στις εταιρείες και να αγοράζουν πανάκριβα.

«Ολα αυτά επειδή παραδίδονται στα χέρια ιδιωτών και ομίλων, που έχουν μοναδικό σκοπό το κέρδος», σημείωσε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας ότι η πρόταση του Κόμματος για την αξιοποίηση των ενεργειακών πηγών σε έναν σχεδιασμό χωρίς την ανάμειξη ιδιωτών αποτελεί μονόδρομο.

Ο Εμιλ Ολσεν τόνισε πως το ΚΚΕ αναγνωρίζεται όχι μόνο για την ισχυρή επιρροή του στην εργατική τάξη της Ελλάδας και την ουσιαστική του παρέμβαση, αλλά και για την τεράστια προσφορά του στο διεθνές εργατικό κίνημα.

Φέρνοντας παραδείγματα από τη Δανία, αναφέρθηκε στην αξιοποίηση της «πράσινης μετάβασης» ως εργαλείου κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις συνέπειες που επιφέρει αυτή η στρατηγική στους εργαζόμενους και τον λαό. Ενδεικτικό το παράδειγμα του πώς στην επαρχία τεράστιες εταιρείες, για να εγκαταστήσουν ανεμογεννήτριες, αγοράζουν μεγάλες εκτάσεις, κτιριακά συγκροτήματα, με σκοπό να τα κλείσουν και να τα γκρεμίσουν, μειώνοντας έτσι τον ντόπιο πληθυσμό και αλλάζοντας την κοινωνική του σύνθεση, με καταστροφικές συνέπειες για τα σχολεία της περιοχής, τα μικρομάγαζα και την κοινωνική ζωή. Αλλά και το παράδειγμα του πώς στη Δανία, όπου το μερίδιο των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας αποτελεί το 80% της ενεργειακής κατανάλωσης, το περασμένο καλοκαίρι τα νοικοκυριά έπαθαν σοκ από την απότομη αύξηση των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος επειδή ...δεν φύσηξε και δεν έβρεξε όσο είχαν «προϋπολογίσει» οι επιχειρηματικοί όμιλοι στα χέρια των οποίων βρίσκεται η παραγωγή.