Η πείρα από μεγάλους ταξικούς αγώνες μεταφέρθηκε στη Σύσκεψη (φωτ. από το μεγάλο συλλαλητήριο του περασμένου Φλεβάρη στην Αθήνα)

Οπου υπήρχαν κατακτήσεις ανέδειξαν τις θετικές συνέπειες που είχαν αυτές στη συνέχεια του αγώνα, στην οργάνωση των εργαζομένων. Φάνηκε η αποφασιστική συμβολή που έχει για έναν αγώνα η έκφραση αλληλεγγύης από άλλους κλάδους, αλλά και η θετική επίδραση που ασκούν άλλοι νικηφόροι αγώνες.

Ο Παναγιώτης Πολίτης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα, μίλησε για τον 30μηνο αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ που συνεχίζεται. Αρχικά, σημείωσε, «τα εμπόδια αποτελεσματικής άμυνας και αποφασιστικής αντεπίθεσης των εργαζομένων ήταν πολλά». Οι εργασιακές σχέσεις πολλών ταχυτήτων ήταν εμπόδιο στην ενότητα. Η υπονόμευση από μηχανισμούς των κυβερνήσεων που συνδέονται και με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Η συνεννόηση μεταξύ συνδικαλιστών και σωματείων με διαφορετική πολιτική και συνδικαλιστική αφετηρία. Τα αστικά ΜΜΕ και η προπαγάνδα της κυβέρνησης που παρουσιάζουν τη ΛΑΡΚΟ ως «βαρέλι δίχως πάτο», τους εργαζόμενους «βολεμένους» και την πολιτική της ως «ρεαλιστικό μονόδρομο». Ακόμα, οι μηχανισμοί παραπληροφόρησης μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας, οι συνθήκες πανδημίας και απαγορεύσεων.

Η ανταπόκριση στο άνοιγμα σε άλλα επαγγέλματα της περιοχής που εξαρτώνται από τη λειτουργία και το εισόδημα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, σε συνδυασμό με τη μεγάλη πανελλαδική έκφραση αλληλεγγύης, μας έδειξε τους φυσικούς συμμάχους, ήταν και είναι τροφή αντοχής.

Μέσα από αυτόν τον αγώνα μάθαμε να συζητάμε καλύτερα και πιο συλλογικά, ανοιχτά, επιδιώκοντας τη συμμετοχή στις διεργασίες λήψης αποφάσεων των ίδιων των εργαζομένων. Αυτό διαμόρφωνε περιεχόμενο, αιτήματα και μορφές αγώνα που γίνονταν κτήμα των ίδιων των εργαζομένων.

Η αποφασιστικότητα και η αυταπάρνηση των πρωτοπόρων συνδικαλιστικών δυνάμεων γέννησαν την ελπίδα, έφεραν τη συνεργασία και τον κοινό αγώνα με άλλους τίμιους συνδικαλιστές, έφεραν την ενότητα σε ταξική βάση».

Αυτό το συναίσθημα δεν αγοράζεται, δεν κληρονομείται, δεν πουλιέται. Δεν σε ψωνίζει.

Είναι κατάκτηση που σε μαθαίνει να βγαίνεις πάντα όρθιος, σε κάθε δυσκολία της ζωής. Που σε μαθαίνει να μην το βάζεις κάτω και να συνεχίζεις. Στον αγώνα κάνεις αδελφό τον συνάδελφο που σου σφίγγει το χέρι και ας μην ξέρεις το όνομά του και ας μην ξέρεις από πού είναι, γνωρίζεις όμως ότι νοιάζεται για σένα και νοιάζεσαι το ίδιο γι' αυτόν. Εναν τέτοιο αγώνα ζούμε στη ΛΑΡΚΟ και είναι τόσο όμορφο αυτό που ζούμε, που αν γύριζες τον χρόνο πίσω, πάλι τον ίδιο δρόμο θα διαλέγαμε».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη νέα φάση επίθεσης που δέχονται καθώς ψηφίστηκε ο νόμος για τις απολύσεις και τόνισε ότι «δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Μπορεί η ανοιχτή προσπάθεια συναίνεσης των εργαζομένων με όπλο τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό να τσακίστηκε από τους ίδιους τους εργαζόμενους σε αυτήν την φάση, όμως γνωρίζουμε καλά ότι η υπονόμευση θα συνεχιστεί και δεν χωράει εφησυχασμός.

Με εγγυητή των χειρισμών την πείρα και θεμέλιο την ταξική ενότητα με τα υγιή στοιχεία στο κίνημα από όπου και να προέρχονται πολιτικά και συνδικαλιστικά, σχεδιάζουμε τη στάση των εργαζομένων στη νέα φάση, επιδιώκοντας να γίνει κτήμα των εργαζομένων, της εργατικής τάξης και των συμμάχων μας».

Ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του Σωματείου ΕΝΕΔΕΠ-COSCO και πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, αναφέρθηκε σε «ορισμένες στιγμές» του πολύχρονου αγώνα που δίνουν οι εργάτες στο λιμάνι του Πειραιά. Ο αγώνας τους ξεκίνησε πριν από 12 χρόνια, με την εμφάνιση της COSCO στο λιμάνι. Ενώ η επένδυσή της «παρουσιάζεται ως ευκαιρία εξ ουρανού για τους ανέργους» οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες, χωρίς ωράρια, Συλλογική Σύμβαση και μέτρα προστασίας, και σημειώνονται συνέχεια εργατικά «ατυχήματα». Με τη στήριξη των συνδικάτων του ΠΑΜΕ ξεκινάνε και καταφέρνουν σε δύσκολες συνθήκες να ιδρύσουν την ΕΝΕΔΕΠ. Η εργοδοσία, αξιοποιώντας όλες τις κυβερνήσεις, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί «να μας τρομοκρατήσει. Οι απεργίες μας βγαίνουν συνέχεια παράνομες. Η αστυνομία μάς παίρνει τηλέφωνα. Οι εργολάβοι μάς απειλούν. Μπράβοι και ποινικοί εκφοβίζουν και απειλούν εργάτες. Αλλά και πάλι με τη στήριξη των ταξικών συνδικάτων και με καθημερινή παρουσία στον χώρο δυναμώνουμε μέρα με τη μέρα». Η εργοδοσία φτιάχνει ακόμα και «δικό της "σωματείο" με τα τσιράκια της και μέλη φασιστικών οργανώσεων (...) Η τρομοκρατία οξύνεται. Αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε».

Στην περίοδο της πανδημίας το Σωματείο φέρνει «υγειονομικούς στο λιμάνι, συζητάμε με τους εργαζόμενους, τους δίνουμε κουράγιο. Την Πρωτομαγιά του 2020 μετά τη μεγάλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ για να σπάσει ο φόβος στην πράξη και να απειθαρχήσει ο κόσμος οργανωμένα απέναντι σε όλα αυτά που του ρημάζουν τη ζωή, γυρνάμε στο λιμάνι και βλέπουμε τα χαμόγελα των συναδέλφων να έχουν δυναμώσει».

Στο μεταξύ, «η πολύ μεγάλη νίκη των ντελιβεράδων της "e-food"» τους δίνει νέα ώθηση και κουράγιο. Ερχεται ο θάνατος «του συναδέλφου μας, Δημήτρη», που «θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν λαμβάνονταν τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας, που τόσα χρόνια ζητούσαμε». Το Σωματείο προχωρά σε μαζικές Γενικές Συνελεύσεις που αποφασίζουν «συνεχόμενες απεργίες διεκδικώντας μέτρα προστασίας και Συλλογική Σύμβαση» και έχοντας τη στήριξη των άλλων εργαζομένων.

Μιλάνε μέσω ασυρμάτων με τους ναυτεργάτες των πλοίων που περιμένουν να ξεφορτώσουν και τους ενημερώνουν για τον αγώνα τους, για να εισπράξουν ως απάντηση σε διάφορες γλώσσες το μήνυμα «ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ, ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ!». Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται και η εργοδοσία αναγκάζεται να καθίσει στο τραπέζι. Στις 4 Νοέμβρη 2021 «ανακοινώνουμε την πρώτη μεγάλη νίκη απέναντι στην εργοδοσία που αναγκάζεται και δέχεται τα περισσότερα αιτήματά μας (...) Από εκείνη τη στιγμή ξεκινά μια νέα φάση στον αγώνα μας για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων και την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης.

Η πολυεθνική καθυστερεί. Αξιοποιεί ξανά το σωματείο - ανδρείκελο που έχει φτιάξει και επιχειρεί να καλλιεργήσει τις λογικές "εργασιακής ειρήνης" και "κοινωνικού διάλογου". Αλλά έχουμε πείρα πλέον. Δεν είναι ένας κακός εργοδότης, μια κακή κυβέρνηση. Πλέον έχει γίνει καθαρό: Στο λιμάνι της COSCO συγκρούονται δυο τάξεις».

Νέα δύναμη στον αγώνα τους δίνει η ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Οικοδόμων για υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις.

Συμβαίνει ένα νέο εργατικό «ατύχημα» τον Απρίλη του 2022 με τον συνάδελφο να τραυματίζεται βαριά. Η παραγωγή σταματά «και πραγματοποιούμε Γενικές Συνελεύσεις. Οι εργαζόμενοι μαζικά βροντοφωνάζουν. ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΕΡΓΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ. Επιτόπου, κόντρα στους νόμους που υπερασπίζονται τα μονοπώλια, αποφασίζουμε απεργία. Καλούμε σε μαζική στήριξη και οικονομική ενίσχυση των απεργών που έχει τεράστια ανταπόκριση μέσα σε λίγες ώρες.

Η κυβέρνηση, κατά την προσφιλή της τακτική, στέλνει εκατοντάδες αστυνομικούς και ειδικές δυνάμεις για να σπάσουν την απεργία. Στήνουν ολόκληρη επιχείρηση για να περάσουν δήθεν εργαζόμενοι που θέλουν να δουλέψουν. Ομως, εκτός από λίγα τσιράκια της εργοδοσίας, με απειλές και εκβιασμούς καταφέρνουν να βρουν μόλις άλλους 10 συναδέλφους, οι οποίοι μας παίρνουν τηλέφωνο και μας ζητάνε συγνώμη. Τους απλώνουμε το χέρι, πάμε τους συναντάμε στο Χαϊδάρι όπου η αστυνομία τούς έβαζε στα πούλμαν. Αποκαλύπτουμε και γελοιοποιούμε τους σχεδιασμούς της πολυεθνικής. Καλούμε την εργατική τάξη σε μεγάλη συγκέντρωση αλληλεγγύης την Πρωτομαγιά στις προβλήτες, όπου πραγματοποιείται μια γιγάντια συγκέντρωση εργαζομένων, νεολαίας (...) Ετσι, το πρωί της Πέμπτης 26 Μάη, η διοίκηση του Σωματείου παίρνει τους ασυρμάτους και ενημερώνει τους εργαζόμενους: "Υπογράφτηκε Σύμβαση, δέχτηκαν όλες τις παρεμβάσεις και τις παρατηρήσεις μας. Ο αγώνας δικαιώθηκε και συνεχίζουμε, μπράβο σε όλους"».

Αυτή η πορεία, σημείωσε ο Μάρκος Μπεκρής, επιβεβαιώνει ότι μόνο οι αγώνες που στοχεύουν ταυτόχρονα τον πραγματικό αντίπαλο και αναδεικνύουν την προοπτική μπορούν να φέρουν αποτελέσματα. «Αγώνες από συνδικάτα - πραγματικά κάστρα αγώνα, με ζωντανές Γενικές Συνελεύσεις, συνεχή επαφή με την πλειοψηφία των εργατών μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς για να διατηρείται η εστία αντίστασης ζεστή σε όλες τις συνθήκες, ακόμη και όταν όλα μοιάζουν μαύρα και εναντίον μας.

Καθήκον μας είναι τα αιτήματα του Σωματείου να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των συναδέλφων μας αλλά και να ανεβάζουμε τον πήχη των απαιτήσεων με βάση την ίδια την πείρα του εργάτη, με κριτήριο το τι παράγει και τι τελικά καρπώνεται από τη δουλειά του αυτή. Τέτοια αιτήματα, μέσα σε τέτοια πλαίσια πάλης μπορούν να γίνουν κτήμα του εργάτη γιατί είναι διαμορφωμένα από τον ίδιο, καθορισμένα από την ίδια του τη ζωή, οπότε ο αγώνας που γίνεται δεν είναι ξένος αλλά δικός του. Αυτήν την ανάγκη εκπληρώσαμε και γι' αυτό δεν κατάφερε κανένας απεργοσπαστικός μηχανισμός, κανένα δικαστήριο και κυβέρνηση, καμιά δύναμη καταστολής να φέρει εργάτη απέναντι σε εργάτη. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι έχουμε δίκιο».

Ο Γιώργος Στεφανάκης, πρόεδρος του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής και μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων «e-food» Αττικής, αναφερόμενος στη μάχη που δίνεται στον κλάδο για την υπογραφή επιχειρησιακών ΣΣΕ είπε ότι «μαζί παλεύουμε όλα τα υπόλοιπα οξυμένα προβλήματα τα οποία απασχολούν. Είναι πολύ πιθανό να ξεκινήσει μια απεργιακή μάχη με αφορμή κάποιο μεγάλο πρόβλημα και να εξελιχθεί, ανάλογα με τη δυναμική αλλά και τον δικό μας αγώνα, π.χ. για Συλλογική Σύμβαση, σε νικηφόρο αγώνα. Κάτι που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε χρονικά ούτε να προκαθορίσουμε το αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, το ξέσπασμα της μεγάλης απεργίας στην "e-food" έγινε με αφορμή τη μη ανανέωση των Συμβάσεων και τη μετατροπή σε "συνεργατικές" και ήταν κρίσιμο ότι μπήκε από εμάς το αίτημα για κατάργηση του δουλεμπορικού και για Συμβάσεις αορίστου χρόνου. Σε συνδυασμό και με τη μεγάλη αλληλεγγύη που εκφράστηκε το αποτέλεσμα ήταν η μεγάλη νίκη και η δημιουργία επιχειρησιακών σωματείων σε όλες τις μεγάλες πόλεις».

Ο Γιώργος Εμμανουηλίδης, από το Σωματείο Εργαζομένων «e-food» Χανίων, επισήμανε ότι ο νικηφόρος αγώνας άφησε ως παρακαταθήκη «τη δύναμη που μπορεί να έχει ένας συντονισμένος αγώνας» και το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν μελετημένα αιτήματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες. Αποτέλεσμα αυτού του αγώνα ήταν και η δημιουργία του επιχειρησιακού Σωματείου στα Χανιά και ως απάντηση στην προσπάθεια της εργοδοσίας να στήσει δικό της «σωματείο».

Ο Νίκος Τζανετής, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Μεταλλείων και Λατομείων (ΣΕΜΛΑ) Β. Ελλάδας, μίλησε για τον αγώνα που έδωσαν οι μεταλλωρύχοι και ακύρωσαν την προσπάθεια της εργοδοσίας στα μεταλλεία της Κασσάνδρας να διαλύσει το Σωματείο, αξιοποιώντας τον νόμο Χατζηδάκη για να τον απολύσει. «Η νίκη αυτή», είπε, «επιτεύχθηκε με τον αγώνα του Συνδικάτου και της Ομοσπονδίας μας, με την αλληλεγγύη εκατοντάδων εργατικών σωματείων, Ομοσπονδιών, του ΠΑΜΕ και χιλιάδων εργαζομένων». Χωρίς τον αγώνα και την αλληλεγγύη η δικαστική απόφαση που ακύρωσε την απόλυση δεν θα ήταν δεδομένη «γιατί δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο της Δικαιοσύνης στο υπάρχον σύστημα». Και από τη νικηφόρα μάχη, συνέχισε, «επιβεβαιώνεται ότι οι αντεργατικοί νόμοι, όπως ο νόμος Χατζηδάκη, ανατρέπονται στην πράξη. Οτι η ταξική πάλη δεν καταργείται με νόμους».

Μιλώντας για τη δράση του Σωματείου, που μετρά σχεδόν δύο χρόνια ζωής, είπε ότι ιδρύθηκε «μέσα από τις ζωντανές συζητήσεις στις βάρδιες για τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ενωμένοι αποφασίσαμε ότι δεν αντέχουμε άλλο την αδικία, τις απολύσεις συναδέλφων μας, τη συνεχή πίεση για να τρέχουμε να αυξήσουμε την παραγωγή ρισκάροντας την ασφάλειά μας. Ολο αυτό το διάστημα αντιμετωπίσαμε θεούς και δαίμονες σε όλη τη δράση μας. Είχαν προηγηθεί της απόλυσης, ξανά προσπάθεια απόλυσης του προέδρου και του γραμματέα, τραμπουκισμοί, απειλές και πολλή προσπάθεια να ρίξουν λάσπη στα αιτήματα του Σωματείου και στους αγώνες μας». Αυτό έγινε γιατί το Σωματείο δεν υποτάχθηκε στα καλέσματα της εταιρείας «να βάλουμε πλάτη», αντιθέτως «κρατάμε σταθερό προσανατολισμό και πυξίδα τα συμφέροντα των εργαζομένων».

Τη δική τους πείρα μετέφεραν συνδικαλιστές από την Καβάλα, μια πόλη που ειδικά τον τελευταίο χρόνο ζει πρωτόγνωρες εργατικές κινητοποιήσεις, μέσα από έναν επίσης πρωτόγνωρο συντονισμό δεκάδων σωματείων που βαδίζουν στον κοινό αγώνα. Θυμίζουμε ότι στην Καβάλα δίνονται αγώνες σε δύο εμβληματικούς χώρους δουλειάς, τα Λιπάσματα και τα Πετρέλαια, ενάντια σε ομαδικές απολύσεις, στην απαξίωση και την εργολαβοποίηση. Οι εργαζόμενοι εκεί έχουν απέναντί τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους και την κυβέρνηση που παρέχει στην εργοδοσία όλα τα εργαλεία για να τσακίσει τα εργατικά δικαιώματα. Με πυρήνα αυτούς τους δύο χώρους έχουν ξεκινήσει οι μεγάλες κινητοποιήσεις στην πόλη, με πολύμορφη στήριξη και αλληλεγγύη από δεκάδες σωματεία, ενώ ξεχώρισε η συμμετοχή των εργαζομένων αυτών στο μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα τον περασμένο Φλεβάρη.

«Στις απεργιακές κινητοποιήσεις κατά το παρελθόν συμμετείχαν 3 - 4 σωματεία, στην απεργία στις 6 Απρίλη έδωσαν το "παρών" 34 σωματεία, και έπεται συνέχεια», ήταν μία από τις χαρακτηριστικές αναφορές που έκανε στην ομιλία του ο Μανώλης Κοντοστέλιος, γραμματέας του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΤΑ νομού Καβάλας. Οπως είπε, «βρισκόμαστε εδώ γιατί μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι οι εκπρόσωποί σας σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε χώρο δουλειάς ήταν παρόντες, στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Ηταν εκεί ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι βολεύονταν στην αδράνεια ή έλαμπαν διά της απουσίας τους, χρησιμοποιώντας το τετριμμένο επιχείρημα πως οι απεργίες έχασαν την αξία τους. Ηταν και είναι εκεί οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ, στον δικό μας χώρο, των δημοτικών υπαλλήλων, πρόθυμοι να μας συνδράμουν με τις γνώσεις τους και την εμπειρία τους, χωρίς να τους ενδιαφέρει η κομματική μας τοποθέτηση».

Ενας από τους 190 απολυμένους των Πετρελαίων Καβάλας είναι και ο Φώτης Βογιατζής, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στην επιχείρηση, ο οποίος μιλώντας στη Σύσκεψη ανέφερε: «Ερχόμαστε από την Καβάλα, την πόλη των ομαδικών απολύσεων. Υπηρετώ ένα σωματείο που δεν σταμάτησε να αγωνίζεται, που βάζει το "εμείς" πάνω από το "εγώ"». Μιλώντας για την επίθεση της εργοδοσίας, στην οποία είχε και συνεργό την κυβέρνηση, σημείωσε ότι στις 11 Γενάρη απέλυσε όλο το ΔΣ του Σωματείου «και συνέχισε να απειλεί τους εργαζόμενους πως αν δεν γυρίσουν στη δουλειά τους θα απολυθούν. Οι εργαζόμενοι, όμως, συσπειρώθηκαν ακόμα πιο πολύ και το αποτέλεσμα ήταν η εργοδοσία να απολύσει όλο το έμπειρο και εξειδικευμένο προσωπικό. Και τι πέτυχε; Τη μαύρη μέρα των Πετρελαίων της Καβάλας, στις 9 Απρίλη, που έγινε έκρηξη της δεξαμενής, δικαιώνοντας όλα όσα έλεγε το Σωματείο». Κατέληξε ευχαριστώντας για τη συμπαράσταση που έχουν δεχθεί εμπράκτως από άλλα πρωτοβάθμια σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, από το ΠΑΜΕ και τόνισε: «Θέλω να στείλω ένα μήνυμα και μια υπόσχεση πως τον αγώνα αυτόν θα τον πάμε μέχρι τέλους για την αξιοπρέπειά μας, τα παιδιά μας, το εργατικό κίνημα».

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος, από το Σωματείο Εργαζομένων στα Λιπάσματα Καβάλας, συνόψισε τον αγώνα που συνεχίζεται εδώ και έξι χρόνια και σημείωσε ότι «είμαστε το πρώτο θύμα μαζικών απολύσεων του νόμου Χατζηδάκη», ενώ αναφέρθηκε στις εξόφθαλμα αντεργατικές πρακτικές της εργοδοσίας που εφαρμόζονται με τις πλάτες όλων των κυβερνήσεων. «Ο αγώνας που δίνουμε δεν είναι μόνο για μας, αλλά αφορά όλους τους εργαζόμενους», ξεκαθάρισε. «Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι ο αγώνας που δεν δόθηκε ποτέ», είπε εμφανώς συγκινημένος και καταχειροκροτήθηκε.