Φωτ.

Γράφω τούτο το σημείωμα στη μνήμη του πρωτοπόρου αγωνιστή μέλους και στελέχους του ΚΚΕ, που δολοφονήθηκε από όργανα της Ασφάλειας στις 28 Γενάρη 1948.

Στα χρόνια της φασιστικής δικτατορίας του Μεταξά κάναμε μαζί εξορία στη Φολέγανδρο με τον Μπάμπη Παναγόπουλο, που του είχαμε δώσει και το υποκοριστικό «ο Μπατάκας», όπως οι Μωραΐτες λένε την πατάτα.

Είχαμε, μάλιστα, γράψει και τραγουδούσαμε και εμβατήριο ύμνο της δουλιάς των υποδειγματικών καλλιεργητών της γης, όπως ήταν ο Μπάμπης Παναγόπουλος με την ομάδα του, των πρωτοπόρων, που σκάβανε και φυτεύανε σπόρους λαχανικών και πατάτας, για να πάρουμε τη σοδειά και να ζήσουμε, αφού οι φασιστικές αρχές μάς είχαν κάνει αποκλεισμό από τρόφιμα για πολλούς μήνες, πιστεύοντας πως θα μας αναγκάσουν έτσι να κάνουμε δήλωση μετανοίας.

Αλλά οι εξόριστοι, ντούροι και αμετανόητοι πάλευαν και τραγουδούσαν και στο τέλος νίκησαν.

Εμπρός παιδιά

πάμε για τη δουλιά μας,

Τ' αντρειωμένα τα παιδιά

τη χέρσα γη με τα τσαπιά

την κάνουν περιβόλι...

Βάσος Γεωργίου

* Ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ (Μπατάκας) μια από τις εξέχουσες μορφές της Εθνικής Αντίστασης στην Αθήνα, που διακρινόταν για το θάρρος, την αφοσίωσή του στο Κόμμα και την προσωπική του παλικαριά, γεννήθηκε στο χωριό Στρίγγο Τεγέας. Σε ηλικία 17 χρόνων οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ.

Θα τον θυμούνται πολλοί σύντροφοι εκείνων των περιόδων. Πέρασε από πολλούς χώρους της ΚΟΑ. Ητανε φλογερός επαναστάτης - μπροστάρης - γεμάτος αυτοθυσία - παλικαριά - με απανωτές αποδράσεις. Δάσκαλος για όσους έζησαν δίπλα του,

Γιορτάζει σήμερα.

Στην άσβεστη μνήμη του προσφέρουμε για την ενίσχυση του ΚΚΕ 250.000 δρχ.

Η γυναίκα του Νότα Παναγοπούλου