Για τις συνθήκες εργασίας και την κατάσταση που αντιμετωπίζουν, ο «Ριζοσπάστης» συνομίλησε με εργαζόμενους σε εταιρείες επίγειας εξυπηρέτησης του Αεροδρομίου Αθηνών.

Εργαζόμενος στην πίστα του αεροδρομίου μάς εξηγεί ότι η συγκεκριμένη δουλειά γίνεται κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες - από χιόνια, βροχές μέχρι τον καύσωνα - ενώ απαιτεί συγκέντρωση, εξειδικευμένο προσωπικό, άρτια εκπαιδευμένο, αφού οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Παρ' όλα αυτά μπροστά στον αυξημένο όγκο εργασίας οι εταιρείες προσλαμβάνουν προσωπικό πολύ λιγότερο από το αναγκαίο, το οποίο ρίχνουν στη δουλειά με ελάχιστη ή και καθόλου εκπαίδευση ώστε να βγει η δουλειά.

Η ξεκούραση αποτελεί άγνωστη λέξη, ενώ η εντατικοποίηση σακατεύει κυριολεκτικά τους εργαζόμενους. Οπως σημειώνει: «Η εναλλαγή βαρδιών από μέρα σε μέρα, σε συνδυασμό με την εργασία για 10 και 12 ώρες και τα κομμένα ρεπό, οδηγούν στη σωματική και φυσική εξόντωση των εργαζομένων. Το διάλειμμα στη δουλειά αποτελεί πλέον άγνωστη λέξη, αφού οι εργαζόμενοι τρέχουν από αεροσκάφος σε αεροσκάφος φορτώνοντας τόνους αποσκευών και εμπορευμάτων καθημερινά. Ολο και περισσότεροι είναι οι εργαζόμενοι που λόγω αυτής της κατάστασης αντιμετωπίζουν μυοσκελετικά προβλήματα».

Τονίζει πως η φράση «η ασφάλεια πάνω απ' όλα» μόνο στα λόγια υπάρχει, αφού «πάει περίπατο» από την καθημερινότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.

«Χειριστές επαγγελματικών μηχανημάτων εργάζονται χωρίς ανάπαυση, με μηχανήματα παλιά και μη επαρκώς συντηρημένα. Παράλληλα, τα μέτρα ασφαλείας είναι ανεπαρκή και πολλές φορές γίνονται προσωπική υπόθεση του κάθε εργαζόμενου, αφού τα μέσα ατομικής προστασίας που δίνει, αν δίνει η εργοδοσία, είναι ακατάλληλα και δεν καλύπτουν τις προδιαγραφές (π.χ. παπούτσια, ακουστικά, επιγονατίδες κ.ά.). Επιπρόσθετα το προσωπικό που εργάζεται για την εξυπηρέτηση ενός αεροσκάφους υπολείπεται αυτού που θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται επιπλέον όσοι εργάζονται στο πόστο π.χ. σε πόστο που απαιτεί 6 εργαζόμενους, να δουλεύουν 2-3. Ακόμη και τα εργατικά ατυχήματα που είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, υπάρχει πίεση για να μην δηλώνονται ως τέτοια. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εργασίας, υπάρχουν ακόμα ορισμένοι εργαζόμενοι που δεν είναι ενταγμένοι καν στο καθεστώς των ΒΑΕ (π.χ. πισταδόροι). Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, εργοδοσία και διευθυντές ενοχοποιούν τους εργαζόμενους ότι δεν μπορούν να αρρωστήσουν ή να τραυματιστούν, αφού έτσι θα επιβαρύνουν τους συναδέλφους τους».

Αντίστοιχα εργαζόμενη στο check-in μάς περιγράφει το πώς μεταφράζεται η ασφυκτική κατάσταση ειδικότερα για τις γυναίκες εργαζόμενες του αεροδρομίου.

«Είτε δουλεύουν στις εταιρείες επίγειας εξυπηρέτησης, είτε στον επισιτισμό, είτε στα εμπορικά καταστήματα, κοινό χαρακτηριστικό είναι η δουλειά σε βάρδιες, αλλά και η δουλειά τη νύχτα. Τη μια μέρα μπορεί να δουλεύεις πρωί, την άλλη βράδυ και την επόμενη πάλι πρωί, με την απόσταση μεταξύ δυο βαρδιών σε πολλές περιπτώσεις να μην πλησιάζει τις 11 ώρες ημερήσιας ανάπαυσης, που υποτίθεται ισχύει. Αν υπολογίσει κανείς και τις υπερωρίες, που λόγω έλλειψης προσωπικού έχουν γίνει καθημερινότητα για την πλειοψηφία, αλλά και τον χρόνο που απαιτείται για να πας και να έρθεις στη δουλειά, που για κάποιους μπορεί να φτάνει και τις 4 ώρες, καταλαβαίνει κανείς τι χρόνος μένει για ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά, για ενασχόληση με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις, για να μη μιλήσουμε για την ξεκούραση. Πέρα από την προφανή κούραση που συσσωρεύεται στον οργανισμό από τις βάρδιες, αυτή η εναλλαγή του ωραρίου, μαζί με τη νυχτερινή εργασία, που πλέον δεν απαγορεύεται για τις γυναίκες, έχουν μια σειρά αρνητικές επιπτώσεις στον γυναικείο οργανισμό».

Προσθέτει πως άλλο κοινό χαρακτηριστικό για τις περισσότερες είναι η ορθοστασία, μπορεί και για όλη τη διάρκεια της βάρδιας συν τις υπερωρίες.

«Είτε στο check-in, είτε στο gate, είτε στα επισιτιστικά και εμπορικά καταστήματα, ορθοστασία και τρέξιμο από πόστο σε πόστο, από πτήση σε πτήση, από μαγαζί σε μαγαζί του ίδιου ομίλου αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των γυναικών που απαρτίζουν το προσωπικό αυτών των πόστων σε μεγαλύτερο βαθμό. Μαζί με τα βάρη που πολλές φορές καλούνται να σηκώσουν, ειδικά στον επισιτισμό (βλ. καφάσια με λαχανικά), αλλά και στις εταιρείες handling πολλές φορές (βλ. βαλίτσες), τα μυοσκελετικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι ο κάνονας».

Ευρύτερα για το προσωπικό υπογραμμίζει πως «το μεγαλύτερο κομμάτι του δουλεύει εποχικά, ενώ ακόμα υπάρχουν εργαζόμενοι που δουλεύουν για χρόνια ολόκληρα με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Συμβάσεις κατακερματισμένες, αφού εργαζόμενοι που κάνουν την ίδια δουλειά έχουν διαφορετική σύμβαση. Το κομμάτι αυτό του προσωπικού στην πλειοψηφία του είναι γυναίκες».

Καταλήγοντας σημειώνει πως «όσο και αν οι εταιρείες αυτές βγάζουν ανακοινώσεις σε διάφορες επετείους και παγκόσμιες μέρες (π.χ. 8η Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας) οι γυναίκες εργαζόμενες ξέρουν πολύ καλά ποια καθημερινότητα βιώνουν και πως, αντί για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς με βάση τις ανάγκες τους και καλύτερες συνθήκες εργασίας, παίρνουν κονκάρδες και ευχαριστήριες επιστολές για την προσφορά τους, που τσακίζει το σώμα και την προσωπική και οικογενειακή τους ζωή και ταυτόχρονα αυγατίζει τα κέρδη αυτών που τις "ευχαριστούν"».

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση και οι δυο συνομιλητές μας τονίζουν τον δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης που έχουν να επιλέξουν οι εργαζόμενοι.

«Οι γυναίκες εργαζόμενες μαζί με τους άνδρες συναδέλφους τους ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν, όπως έχουν δείξει σε ορισμένες περιπτώσεις, για παράδειγμα με τη συμμετοχή στην απεργία στις 6 Απρίλη. Οργανωμένες μέσα από τα σωματεία τους, ξεπερνώντας ξεπουλημένες ή συμβιβασμένες ηγεσίες, να παλέψουν για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, προστασία του γυναικείου οργανισμού και της μητρότητας, συλλογικές συμβάσεις που να καλύπτουν τις σημερινές ανάγκες τις δικές τους και των οικογενειών τους», σημειώνουν οι συνομιλητές μας και τονίζουν πως «όλο και περισσότεροι συνάδελφοι προβληματιζόμαστε, συζητάμε γύρω από αυτή την κατάσταση που βιώνουμε στους χώρους του αεροδρομίου. Η ανησυχία όλων μας είναι κοινή για να έχουμε δουλειά με αξιοπρέπεια, αποδοχές και ασφάλεια. Για όλα αυτά που περιγράψαμε αλλά και όσα έχουμε μπροστά μας, χρειάζεται να δυναμώσει η συλλογική απάντησή μας, μέσα από ζωντανές διαδικασίες του κινήματος. Να γίνεται ζωντανή συζήτηση στις Γενικές Συνελεύσεις, να επιδιώκεται η συμμετοχή στη μαζική δράση και διεκδίκηση. Αυτό είναι το στήριγμά μας και η δύναμή μας, που μπορεί να βάλει εμπόδια στα σχέδια των αεροπορικών και των άλλων επιχειρήσεων του κλάδου που χτυπούν τα δικαιώματά μας. Σε αυτή την προσπάθεια είναι σημαντική η στήριξη του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής, του σωματείου εργαζομένων στη ΣΕΛΕΚΤ-ΣΕΡΒΙΣ και άλλων σωματείων στον χώρο του αεροδρομίου που μπήκαν μπροστά και οργάνωσαν κινητοποιήσεις το προηγούμενο διάστημα».