Ο Ιβάν Ζαρόκοφ, Α' Γραμματέας της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας Ρωσίας (μπολσεβίκοι), αφού παρέθεσε μια ανάλυση για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική εποχή, ανάμεσα σε άλλα σημείωσε:

«Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν αποτελεί έκπληξη. Ωστόσο, το γεγονός αυτό εκλαμβάνεται διαφορετικά στη Ρωσία: Η κοινωνία είναι διχασμένη και, κυρίως, έχουν επηρεαστεί τα διάφορα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που χαρακτηρίζονται κομμουνιστικά.

Στην πραγματικότητα, ο συνεχιζόμενος ρωσο-ουκρανικός πόλεμος αποτελεί απλά ένα ακόμα επεισόδιο στην παγκόσμια διαπάλη των μονοπωλίων και των διακρατικών εταιρειών, μεταξύ του δυτικού και του ρωσικού κεφαλαίου, με σκληρό ανταγωνισμό ενάντια στο κινεζικό.

Αυτή η αντιπαράθεση ωρίμαζε αναπόφευκτα από τη δεκαετία του 2000, όταν οι Ρώσοι ολιγάρχες είχαν καταλάβει τον τεράστιο πλούτο της πρώην ΕΣΣΔ συσσωρεύοντας δύναμη και περιουσία. Παράλληλα με την περιουσία τους, μεγάλωνε και η όρεξή τους: Ρωσικές εταιρείες πρώτων υλών και Ενέργειας άρχισαν να εγκαθίστανται σε νέες αγορές στο εξωτερικό - στον μετασοβιετικό χώρο, στην Ασία, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική. Επέκτειναν την παρουσία τους και στις παλιές αγορές της Ευρώπης. Εκεί, αντιμετώπισαν αναπόφευκτα τα συμφέροντα διακρατικών εταιρειών, που αποτελούνταν κυρίως από το "δυτικό" (αμερικανικό, ευρωπαϊκό, ιαπωνικό) κεφάλαιο.

Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων οδήγησε στην ενίσχυση του "πατριωτικού" πνεύματος στους ρωσικούς επίσημους κύκλους. Οι ίδιοι άνθρωποι που λεηλάτησαν τη χώρα τους τη δεκαετία του 1990, άρχισαν να μιλάνε για την "ξεχωριστή ιστορική πορεία της Ρωσίας" και την "προδοτική δύση", για "την ανάγκη να ενωθούμε απέναντι στην εξωτερική απειλή". Υπήρχαν και υπάρχουν ενδείξεις φασιστικής τάσης τόσο στη ρητορική όσο και στη δράση της κυβέρνησης, το πολιτικό καθεστώς γίνεται όλο και λιγότερο ανεκτικό στην αντίθετη άποψη, η δύναμη της επιβολής του νόμου ενισχύεται.

Η Ουκρανία έγινε ένα από τα κεντρικά πεδία συγκρούσεων, όπου το ρωσικό κεφάλαιο ήρθε αντιμέτωπο με το "δυτικό". Δεν επρόκειτο μόνο για τον έλεγχο των ουκρανικών αγορών, αλλά και για τη δυνατότητα διαμετακομιστικού εμπορίου με την Ευρώπη.

Την ίδια στιγμή, η "Δύση", καθώς ενίσχυε τις θέσεις της, προώθησε τους "δικούς της ανθρώπους" στην εξουσία στην Ουκρανία, έφερε τις βάσεις του ΝΑΤΟ πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα. Η κατάσταση μύριζε μπαρούτι. Αργά ή γρήγορα, η ανοιχτή στρατιωτική σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, κι έτσι κι έγινε.

Ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας διεξάγεται από τον ίδιο τον ρωσικό και τον ουκρανικό λαό για τα συμφέροντα του ρωσικού, του ουκρανικού και του "δυτικού" κεφαλαίου. Είναι μέρος μιας μεγαλύτερης αντιπαράθεσης μεταξύ του ρωσικού και του "δυτικού" κεφαλαίου, ένα ακόμα επεισόδιο στη γενικότερη παγκόσμια διαπάλη μεταξύ των διεθνών μονοπωλίων και των διακρατικών εταιρειών, μια διαπάλη που διεξάγεται από όλους ενάντια σε όλους».

«Μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να μας σώσει», κατέληξε.