Τα αποτελέσματα των πρόσφατων ιταλικών εκλογών έδωσαν την ευκαιρία να διαβάσουμε νέες δακρύβρεχτες αναλύσεις για την άνοδο της ακροδεξιάς. Είχαν, βέβαια, προηγηθεί ανάλογα εκλογικά αποτελέσματα σε Σουηδία και πιο πριν στη Γαλλία. Σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού «τόξου» από τη ΝΔ έως τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και το ΜέΡΑ25 εκφράστηκαν ποικιλότροπες «ανησυχίες» για την άνοδο της ακροδεξιάς, των εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων.

Ως διά μαγείας από τις τοποθετήσεις όλων των παραπάνω πολιτικών κομμάτων διέφυγαν οι βαριές ευθύνες που έχουν τόσο οι φιλελεύθερες όσο και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, που κυβέρνησαν όλο το προηγούμενο διάστημα. Τα «κούφια λόγια» και οι χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις τους για μια ζωή με ευημερία, ειρήνη και ασφάλεια, εκτοπίζονται από την αντιλαϊκή πολιτική δεξιών, κεντρώων και «αριστερών» κυβερνήσεων, «στοιχισμένων και ζυγισμένων» στα συμφέροντα της κερδοφορίας του κεφαλαίου και των δεσμεύσεων της ΕΕ. Αυτά τα κέρδη είναι που «γεννούν» την ανεργία, την ακρίβεια, τη σκληρή εκμετάλλευση, τη βαριά φορολογία του λαού, τα χαμηλά μεροκάματα, τη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, την «πράσινη μετάβαση», τις οικονομικές κρίσεις και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όλα για «του αφέντη το φαΐ».

Την απογοήτευση που σπέρνουν οι πολιτικές φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων έδειξαν στην Ιταλία τόσο το ρεκόρ αποχής από τις εκλογές όσο και η ανάδειξη της ακροδεξιάς σε πρώτη δύναμη.

Ολα τα χρόνια «οργώνουν» τα μυαλά των λαϊκών ανθρώπων, υποσχόμενοι πως μέσα σε αυτό το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα και χωρίς να κλονιστούν οι «ακρογωνιαίοι λίθοι» του, είναι δυνατόν να υπάρξει μια καλύτερη διαχείριση ή έστω να αναδειχτεί μια κυβέρνηση του «μικρότερου κακού». Κι αυτή η χρεοκοπημένη λογική είναι που αποτέλεσε το καλύτερο «λίπασμα» στον ακροδεξιό λαϊκισμό και άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την ενίσχυση της ακροδεξιάς και στην Ιταλία.

Εκείνοι που τώρα από τα «σεντούκια» τους ξαναβγάζουν τις σκοροφαγωμένες σημαίες των «αντιφασιστικών και προοδευτικών μετώπων», ξεχνούν πως η ακροδεξιά στην Ιταλία και παντού, παρά τις ανέξοδες «αντισυστημικές» κορόνες, όπως αυτές της Μελόνι, δίνει διαβεβαιώσεις νομιμοφροσύνης σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, όπως και την ευθυγράμμιση με τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στον πόλεμο της Ουκρανίας. Σ' αυτή τη «γραμμή» δεν κινείται μήπως και η κυβερνώσα «ευρωπαϊκή αριστερά», τα άλλα κόμματα, που «πίνουν νερό» υπέρ του ευρωατλαντισμού;

Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής οξύνονται παντού. Νέα οικονομική κρίση ζυγώνει και οι αστικές τάξεις, για άλλη μια φορά, εκεί που κρίνουν αναγκαίο «αμολούν την αλυσίδα του μαντρόσκυλου τους», των φασιστικών, εθνικιστικών δυνάμεων, που τις αξιοποιούν και ως «αιχμή του δόρατος» κατά του οργανωμένου εργατικού και λαϊκού κινήματος, της αμφισβήτησης του συστήματός τους. Οχι τυχαία αυτές οι δυνάμεις, που είναι «σάρκα από τη σάρκα» του συστήματος, προβάλλουν δήθεν ως «αντισυστημικές».

Ομως η πραγματική φιλολαϊκή διέξοδος για τους λαούς βρίσκεται στο να δυναμώσει παντού ο αγώνας ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, στα μονοπώλια και στις αστικές τάξεις, που κάνουν το κουμάντο. Είναι η πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κάθε είδους αντιλαϊκούς κυβερνητικούς διαχειριστές του συστήματος.

Κι αν διδάσκει κάτι η Ιταλία, είναι πως χωρίς ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα που θα συγκρούεται με το εκμεταλλευτικό σύστημα και κάθε λογής διαχειριστές του, δεν μπορούν να δεχτούν αποφασιστικό χτύπημα οι αντιδραστικές δυνάμεις, η αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου και να αλλάξουν οι συσχετισμοί προς όφελος του λαού.

(Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα «Το Παρόν»)