Ταυτόχρονα, οι ίδιοι συντηρούν μέχρι και την τελευταία στιγμή το σενάριο για προσφυγή σε νέες εκλογές, προκειμένου να περάσει σε επόμενη φάση και ο εκβιασμός προς τον λαό, αν και έχουν όλα τα «φόντα» για να τα βρουν και να συγκροτήσουν κυβέρνηση ακόμα και τη Δευτέρα πρωί πρωί...

Τα ίδια τα προγράμματα των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνουν του «λόγου το αληθές»: Οτι αυτά τα κόμματα μπορούν να τα βρουν μετά τις εκλογές της 21ης Μάη, «επιστρατεύοντας» και όποια άλλη διαθέσιμη δύναμη (π.χ. από ΜέΡΑ25 ή Ελληνική Λύση).

Αλλωστε, όπως υποστηρίζουν, όποιο κόμμα βρεθεί πρώτο μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση βασικά με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Και, σε αυτήν τη συζήτηση, τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ «ξεχνάνε» τα περίφημα «διαφορετικά προγράμματά» τους, αφού, όπως φαίνεται, και τα δύο είναι απολύτως «συνθέσιμα» με όσα λέει το ΠΑΣΟΚ. Τόση είναι η «άβυσσος» που τους χωρίζει...

Βέβαια, και μόνο το ότι το ΠΑΣΟΚ έχει κάνει καθαρό πως θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ ή και με όλους μαζί είναι αποδεικτικό της προγραμματικής τους σύμπλευσης.

Τι καθορίζει αυτήν τη «σύμπλευση»; Οι μεγάλες δεσμεύσεις τους, που απορρέουν από το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης, από το Σύμφωνο Σταθερότητας, την «πράσινη ανάπτυξη», τη στήριξη των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, τη θωράκιση τελικά της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Επομένως, κανέναν ουσιαστικό λόγο δεν έχουν να προκηρύξουν νέες εκλογές.

Γιατί όμως συζητούν αυτό το σενάριο; Αν τελικά το επιλέξουν θα το κάνουν μόνο και μόνο για να εντείνουν τους εκβιασμούς στον λαό, για να κλέψουν λαϊκές ψήφους, για να διαγωνιστούν κυνηγώντας μεγαλύτερο κομμάτι της «εκλογικής πίτας», ώστε από καλύτερες θέσεις να παζαρέψουν τη σύνθεση της επόμενης αντιλαϊκής κυβέρνησης.

Αλλωστε, ακόμα και από ενδεχόμενες νέες εκλογές τον Ιούλη, δύσκολα θα σχηματιστεί μονοκομματική κυβέρνηση αυτοδυναμίας, οπότε και πάλι οι παραπάνω «πρόθυμοι» θα κληθούν να συγκροτήσουν κυβέρνηση συνεργασίας, αφήνοντας τελικά για τον Ιούλη αυτό που μπορούν να κάνουν και τώρα.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα κάνουν κάτι τέτοιο. Παρόμοια ήταν η επιλογή τους και το 2012, όταν μετά τις εκλογές του Μάη, προκήρυξαν νέες εκλογές για τον Ιούνη. Και αποδείχθηκε ότι τα κόμματα που σχημάτισαν τελικά κυβέρνηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) θα μπορούσαν να το κάνουν και με το αποτέλεσμα της πρώτης κάλπης. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι κέρδισαν 11 περισσότερες έδρες, επομένως κερδισμένη βγήκε η αντιλαϊκή κυβέρνηση που συγκροτήθηκε, έγινε πιο ισχυρή η αντιλαϊκή πλειοψηφία.

Επομένως, δεν μιλάμε για «πρώτες» και για «δεύτερες» εκλογές. Αλλά για ξεχωριστές εκλογικές διαδικασίες με το ίδιο περιεχόμενο, με τα ίδια βασικά διλήμματα για τον εργατόκοσμο και τη νεολαία.

Αν το διακύβευμα για τα κόμματα του κεφαλαίου είναι το πώς θα συγκροτήσουν πιο ισχυρή κυβέρνηση, για τον λαό το ζήτημα είναι να αποδυναμωθούν ακόμα περισσότερο, όσες κάλπες κι αν αποφασίσουν να στήσουν.

Αν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ «καίγονται» να αποσπάσουν όσο γίνεται περισσότερες λαϊκές ψήφους για να παζαρέψουν από καλύτερες θέσεις τη σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης, για τον λαό κρίνεται το πώς θα βγει ο ίδιος πιο δυνατός, για να την αντιπαλέψει, για να δυσκολέψει την πολιτική της, τα επόμενα αντεργατικά νομοσχέδια.

Για να γίνει αυτό, ο δρόμος είναι ένας: Να είναι αδύναμα τα κόμματα που θα κυβερνήσουν και όσο πιο δυνατό γίνεται το ΚΚΕ.

Μάλιστα, αν γίνουν ξανά εκλογές, τότε είναι που το ΚΚΕ θα πρέπει να βρεθεί ακόμα πιο ψηλά, τότε είναι που θα πρέπει να το εμπιστευτούν ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι κάνοντας κριτήριό τους τα τερτίπια των αστικών κομμάτων για τον εκβιασμό της λαϊκής ψήφου. Τότε είναι που θα πρέπει το «κανένας απ' τους δύο» να εκφραστεί ακόμα πιο αποφασιστικά με τη συμπόρευση με το μόνο κόμμα που τους «χαλάει» τη σούπα της συναίνεσης: Το ΚΚΕ!