Ράγισε το πόδι μου. Οπως μπορεί να συμβεί στον καθένα. Μωλωπίστηκε βαριά κι ο αστράγαλος στο άλλο μου πόδι. Οπως μπορεί να συμβεί στον καθένα. Με θυμάμαι χρόνια στη Βουλή, κοντά είκοσι τώρα, σε κάθε μέτρο, νομοσχέδιο, επιτροπή που αφορούσε στα ΑμεΑ να λέω πως ο καθένας μας πρέπει να αποφασίζει και να ψηφίζει με ένα μοναδικό κριτήριο, αυτό το παμπάλαιο και συνηθισμένο «μπες στη θέση μου», την ώρα που σκορπούσαμε και σκορπάνε ακόμα βαρύγδουπες λέξεις και μερικές χιλιάδες ψωροευρώ, όπως προσβασιμότητα και συμπερίληψη. Και πάντα μου ερχόταν στο μυαλό η συνέντευξη, που είχα πάρει από τον βραβευμένο ηθοποιό Ντάνιελ Λέι Λιούις για την ταινία «Το Αριστερό μου Πόδι».

Κι ήρθε η μικρή Νουρ, το Φως του Θεού ή του Φεγγαριού, και η δεκάχρονη ακρωτηριασμένη Ριτάς από τη Γάζα, και μου κόψανε και τα χέρια και τα πόδια και το μυαλό μεμιάς στα δυο. Τα ανάπηρα παιδιά στη Γάζα ξεπερνούσαν τα χίλια πριν από μερικούς μήνες. Στα περισσότερα έχουν κοπεί το ένα ή και τα δύο πόδια, πολλές φορές χωρίς αναισθητικό, επειδή δεν υπήρχαν φάρμακα και γιατροί να σώσουν και το πόδι και το παιδί. Σε πολλά, και δη ορφανά, βιδώνουν έναν σιδερένιο λοστό με τέσσερις βίδες σε όποιο κομμάτι ποδιού έχει μείνει για να σωθεί και ψυχολογικά το κάθε παιδί, που όμως επιστημονικά μέχρι την ενηλικίωση, καθώς το οστό μεγαλώνει, χρειάζονται έως και δώδεκα εγχειρήσεις για να μπορέσουν να σταθούν. Ο Χασάν Αμπού Σιτάχ, Βρετανός εθελοντής ορθοπαιδικός, έφτασε να κάνει έξι ακρωτηριασμούς παιδιών μέσα σε μια νύχτα. Στη Γάζα. Κι εγώ σαν την τρελή, μες στη χαρά, λέω σε όποιον με παίρνει να με ρωτήσει τι κάνω, πως έσπασα καλά το πόδι μου, κι είμαι μια χαρά, και κάνω αναγκαστικά διακοπές, και χαχαχα. Η Γάζα με στοιχειώνει. Τις νύχτες, ειδικά τις πρώτες, μπαίνω στη θέση των παιδιών, χωρίς το αριστερό τους πόδι. Χωρίς κανένα πόδι. Και δεν είναι ταινία. Εγινε μοναξιά, βρώμα, σαπισμένη σάρκα, δυστυχία, ορφάνια, εγκατάλειψη. Είναι από τα ρεπορτάζ και τις ιστορίες που δεν αντέχονται σε επίπεδο ενοχής, αν υποθέσουμε ότι απομένει ένα κομμάτι ενοχής στην ακρωτηριασμένη μας συνείδηση. Προσπαθώ να βάλω με τη φαντασία μου και μόνο παιδάκια μονόποδα ή άποδα από την Παλαιστίνη και όπου αλλού, πάνω σε απίστευτα όμορφα, σαν παιχνίδια ειλικρινά, κόκκινα και μπλε αυτοκινητάκια - από 2.000-5.000 ευρώ το ένα - να κυκλοφορούν και να γελάνε οδηγώντας τα σαν σε λούνα παρκ, σε φαρδείς δρόμους, με πόρτες ίσιωμα και μια ευθεία χωρίς εμπόδια έως το κρεβάτι, την τουαλέτα και την κουζίνα τους και ξυπνάω με τον εφιάλτη ότι αυτό είναι μόνο όνειρο, και για τα παιδιά της Γάζας κοστίζει το ένα εκατομμυριοστό της αξίας των βομβών που τους έλιωσαν, πέφτοντας πάνω τους από ψηλά, μα το αριστερό, μα το δεξί ή και τα δυο τους πόδια.

Η Ευρώπη προετοιμαζόμενη για πόλεμο απέκτησε, λέει τρισευτυχισμένος ο πρωθυπουργός, καινούρια ηγεσία. Και δεν μπορώ να τους καταραστώ να τους κοπούν τα πόδια, γιατί οι αστοί υποκριτές όταν μιλούν για συμπερίληψη και προσβασιμότητα επιστρατεύουν εικόνες σαν του Ρούζβελτ και του Σόιμπλε... Προσοχή μην ακρωτηριαστεί η ενοχή και η οργή καλέ μου υγιή άνθρωπε εδώ κι εκεί και πέρα από το άλλοθι δεν ξέρω, δεν είδα, δεν με αφορά η ...κακιά στιγμή.