«Τώρα μπήκαμε στην ΟΝΕ -Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε»: Γ. Φλωρίδης, υφυπουργός Οικονομικών, ανακοινώνοντας το «τέλος» των περιορισμών στις προσλήψεις στο Δημόσιο. Αναμφίβολα, πρόκειται για την πομφόλυγα της χρονιάς. «Ρυθμισμένη», όμως, όπως κάθε φούσκα, να σκάσει και να προκαλέσει έναν ηχηρό κρότο, για αποπροσανατολισμό, σύγχυση και αντιπερισπασμό.

Αν ο υφυπουργός δεν ανακάλυπτε την παραπάνω μπαρούφα, οι πραγματικές ειδήσεις από τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε, ήταν ότι ο προϋπολογισμός «πέφτει έξω» ήδη από το πρώτο τρίμηνο και, κατά συνέπεια, έρχεται άγριο «τσεκούρι» στις κρατικές (κοινωνικές) δαπάνες.

Αν μια φορά δεν μπορούσε η κυβέρνηση να κάνει ό,τι θέλει πριν την ένταξη στην ΟΝΕ, τώρα «που μπήκαμε» δεν μπορεί δέκα. Διαρκώς κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας η «δαμόκλειος σπάθη» του Συμφώνου Σταθερότητας, για να τσακίσει αμείλικτα κάθε «παρέκκλιση» από τα προκαθορισμένα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η αρχή 1:5 (μία πρόσληψη για πέντε αποχωρήσεις) ουδέποτε τηρήθηκε, εξ ου και η διαρκής αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων τα τελευταία χρόνια. Το χειρότερο είναι ότι ούτε ένας στους δέκα από τους νεοεισερχόμενους δεν προσλήφθηκε με αξιοκρατικά κριτήρια. Μόνο δύο πανελλαδικοί γραπτοί διαγωνισμοί έχουν γίνει επί «βασιλείας» εκσυγχρονιστών. Το βασίλειο του ρουσφετιού καλά κρατεί.

Ασφαλώς και χρειάζεται να γίνουν προσλήψεις στο Δημόσιο και μάλιστα σε υπηρεσίες «κοινωνικής αιχμής». Το ζήτημα είναι οι εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων (μερική απασχόληση), οι μισθοί, η ασφαλιστική κάλυψη, κ.ο.κ. Αν ο δημόσιος τομέας δε δημιουργήσει θέσεις εργασίας, δεν πρόκειται βέβαια να το κάνει -και δεν το κάνει, έστω και αν επιδοτείται γενναιόδωρα- ο ιδιωτικός.

Πρέπει να το ομολογήσουμε: Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είναι αξεπέραστες στο εμπόριο ελπίδων και την εξαγορά συνειδήσεων, μοιράζοντας τη λεία του κρατικού μηχανισμού. Δε σώζονται όμως. Ο «κομματικός στρατός» είναι θλιβερή μειοψηφία.