Από την άλλη, στα κατεβατά που μοιράζουν οι διευθυντές δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για τα «λουκέτα» των συγχωνεύσεων, που στοιβάζουν τους μαθητές σε 27άρια τμήματα. Ούτε υπάρχει βέβαια καμιά αναφορά στις τεράστιες ελλείψεις εκπαιδευτικών, εξαιτίας των οποίων χάνονται εκατοντάδες χιλιάδες ώρες διδασκαλίας, πριν κλείσει ένας μήνας από το πρώτο κουδούνι. Οι πιο ...προχωρημένοι, μάλιστα, ενημερώνουν και εγγράφως τους γονείς ότι τα λεφτά της σχολικής επιδότησης τελειώνουν «την τάδε του μήνα» και ότι θα πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να πάρουν καθαριστικά! Αυτές είναι οι δύο όψεις της αντιλαϊκής πολιτικής στην Εκπαίδευση: Από τη μια σχολεία - ρημαδιό, με πρόγραμμα αποστεωμένο από τα ενδιαφέροντα των μαθητών και με μεγάλες ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό. Και από την άλλη, φόβος και καταστολή με ή χωρίς προσχήματα, σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, για να «περπατάει» χωρίς αντιδράσεις ο αντιλαϊκός τους σχεδιασμός.