Ολοι στον οικισμό του Πλάτωνα στο Μενίδι - ακόμα κι αυτοί που ούτε μια φορά δεν έχουν αλλάξει μαζί τους μια καλημέρα - γνωρίζουν το ζευγάρι, που έχασε, την τραγική μέρα του σεισμού, τα δύο μικρά του κοριτσάκια. Και το γνωρίζουν, γιατί ο πόνος που βγαίνει απ' το λυόμενο της οικογένειας Καβαλίδου είναι το ίδιο νωπός, το ίδιο εκρηκτικός και καθόλου, μα καθόλου, καταλαγιασμένος. Μπορεί να έχουν ήδη περάσει έξι μήνες από τότε που η 6χρονη Ελένη και η 5χρονη Δέσποινα έχασαν τη ζωή τους, παίζοντας στην άκρη της αυλής του σπιτιού τους, αλλά οι γονείς αυτών των παιδιών με όσα λένε και κάνουν δείχνουν την υπόσχεση, τον βαρύτατο όρκο που έχουν δώσει στα αδικοχαμένα παιδιά τους: Να μην ξεθωριάσει ποτέ στο μυαλό και στις ψυχές τους η γελαστή τους εικόνα.

«Εάν μας είχαν δώσει ένα σπίτι απ' τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ)... Τόσα χρόνια το παλεύαμε, μαζεύαμε τα χαρτιά μας, κάναμε αιτήσεις. Πολύτεκνη οικογένεια, βλέπεις. Πέντε αγόρια, τα δυο κοριτσάκια μας, εμείς και η γιαγιά. Ακουγαν οι ιδιοκτήτες πόσα παιδιά είχαμε και δεν μπορούσαμε να βρούμε σπίτι να ενοικιάσουμε. Αναγκαστήκαμε να μείνουμε σ' αυτό το μαντρί. Οδός Μητρομάρα 39. Και θάψαμε εκεί μέσα τα παιδάκια μας», λέει - όταν μπορεί να μιλήσει, όταν τα δάκρυα στεγνώνουν στα μάτια του και οι λυγμοί κοπάζουν - ο πατέρας, ο 42χρονος Βασίλης Καβαλίδης.

«Τραγική ειρωνεία! Ποτέ οι μικρές δεν έπαιζαν στην αυλή μας. Εκείνη τη μέρα, όμως, είχαν βρει ένα χαρτόκουτο, το 'χαν στήσει στη γωνιά του τοίχου και το 'καναν σπιτάκι για τις κούκλες τους. Ημουν στην κουζίνα, η μάνα μου στο μέσα δωμάτιο. Δεν πρόλαβα καλά - καλά να καταλάβω ότι έγινε σεισμός, όταν ένιωσα το σπίτι να γκρεμίζεται. "Πάει χάθηκε η μάνα, χάθηκα και γω", σκέφτηκα. Εμείς, όμως, που ήμασταν μέσα, γλιτώσαμε. Τα κοριτσάκια μας τα πλάκωσε ο τοίχος. Με τις κούκλες αγκαλιά τις βγάλαμε...», λέει η τραγική μάνα, η 36χρονη Σοφία Καβαλίδου.

Οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα απ' το στόμα τους. Τα μάτια τα κρατούν σχεδόν συνέχεια χαμηλωμένα, να μην φαίνονται τα δάκρυα που πνίγουν την ψυχή τους. Ο πατέρας ειδικά είναι αδύνατον να σταθεί στο ύψος που θα 'θελε. Δυο - τρία «συγνώμη» καταφέρνει να πει ενδιάμεσα και όλη την υπόλοιπη ώρα κρατά μέσα στα δυο του χέρια το κεφάλι του. Πρησμένα τα μάτια του, όταν αποκαλύπτονται, ροζιασμένα τα χέρια απ' τον αγώνα επιβίωσης, που πια - μπορεί, δεν μπορεί - είναι υποχρεωμένος να δώσει για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Αυτά τα 150.000 το μήνα που παίρνει απ' το εργοστάσιο «Γιούνισταρ» είναι το μόνο εισόδημα της 8μελούς πλέον οικογένειας Καβαλίδη. Αντε και καμιά υπερωρία...

Η μαυροντυμένη μάνα, απ' την άλλη πλευρά, ψάχνει τα κοριτσάκια της, ψάχνει τις μορφές τους, όπου και όπως μπορεί. Ανοίγει το πορτοφόλι της, βγάζει από μέσα δυο μικρές φωτογραφίες, η Δέσποινα και η Ελένη χαμογελούν, «τις έχω και μεγαλύτερες, τις τράβηξα λίγες μέρες πριν φύγουν, σα να το 'ξερα», λέει, φέρνει και τις πρόσφατες φωτογραφίες τους, μάνα, πατέρας και γιαγιά - η 75χρονη Δέσποινα Καραπαναγιωτίδη - ξεκινούν πάλι το θρήνο, κάτι που δεν έχει σταματήσει καθόλου να συμβαίνει απ' τις 7 Σεπτέμβρη. «Δεν μπορώ να κοιμηθώ από τότε. Με τη Δεσποινούλα αγκαλιά κοιμόμουν. Στο δεξί μου χέρι, την είχα πάντα. Το κορίτσι μου, το κοριτσάκι μου», λέει ισιώνοντας το μαντίλι της η κυρα - Δέσποινα.

«Μας κοροϊδέψανε»...

Ηρθαν απ' το Καζαχστάν στην Ελλάδα πριν από εφτά χρόνια. «Εφυγαν όλοι οι Ελληνοπόντιοι, εμείς τι να μέναμε να κάνουμε;», λέει η Δέσποινα. «Μας είχε φάει και ο πόνος για την πατρίδα», συμπληρώνει. Με δουλιά ο Βασίλης, με δουλιά και η Σοφία, σπίτι δικό τους είχανε «και τα παιδιά», όπως θυμάται η 36χρονη γυναίκα, «μέχρι τις πέντε το απόγευμα, μας τα φυλούσαν και τα φρόντιζε το κράτος». Μεγάλη η απογοήτευσή τους, ήρθαν εδώ με όνειρα, τα όνειρα σήμερα μοιάζουν στάχτες να 'χουν γίνει. «Και το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι όλοι μάς ειρωνεύονται. "Τι παραπονιέστε; Είχατε μήπως σπίτι στη Ρωσία;", μας ανταπαντούν, όταν τους κάνουμε παράπονα. Ε, δεν είχαμε; Πού μέναμε, στο δρόμο; Το δρόμο στην πατρίδα μας τον γνωρίσαμε. Που μας πετάξανε και μας αφήσανε στη μιζέρια και την κακομοιριά. Καλύτερα να μην ερχόμασταν ποτέ μας εδώ», λέει η Σοφία Καβαλίδου.

Ο Βασίλης, ανήμπορος απ' τον πόνο που του προκαλεί ο χαμός των κοριτσιών του, δεν αρθρώνει κουβέντα. Αντίθετα, η Σοφία - απ' την ίδια αιτία καθοδηγούμενη - δεν μπορεί να σταματήσει να μιλά. «Μας κοροϊδέψανε σε όλα τα επίπεδα. Ακόμα κι όταν τα παιδιά μας ήταν πλακωμένα κάτω απ' τα συντρίμμια, κανείς δεν ήρθε να βοηθήσει. Ενας 13χρονος Αλβανός, που έμενε στη γειτονιά, ήταν αυτός που μας βοήθησε. Ακόμα και τότε»... Προσπαθώντας, μάλιστα, να ξετυλίξει το γαϊτανάκι «της κοροϊδίας σε όλα τα επίπεδα», της έρχονται στο μυαλό οι ψεύτικες υποσχέσεις που της δόθηκαν για δουλιά στο δήμο, «δύο χρόνια τώρα, όλο "θα σε πάρουμε και θα σε πάρουμε" μου λένε, έχω βαρεθεί να κάνω αιτήσεις, τσάμπα πάνε και τόσα διχίλιαρα για τα παράβολα και τα σχετικά», θυμάται το σπίτι που δεν της δόθηκε απ' τον ΟΕΚ «παρότι πολύτεκνη οικογένεια», αλλά και τις τελευταίες υποσχέσεις που άκουσε η οικογένεια, αμέσως μετά τον χαμό των κοριτσιών. Τότε που η υπουργός Εσωτερικών Βάσω Παπανδρέου, επισκεπτόμενη τον καταυλισμό «Αετών» στο Μενίδι - όπου έμενε η οικογένεια - υποσχέθηκε πως μέσα σε μια βδομάδα θα 'χουν γίνει οι απαραίτητες ενέργειες, ώστε να βρεθεί λύση στο πρόβλημα στέγασης. «Εχουν περάσει ήδη έξι μήνες, όχι σπίτι δεν είδαμε, αλλά εάν δε μας βοηθούσε ο Θάνος Τραβασάρος (σ.σ.: πρόκειται για τον επικεφαλής της «Πανδημοκρατικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης Μενιδίου» ) σ' ένα λυόμενο θα μέναμε οχτώ άτομα. Ευτυχώς, τουλάχιστον, μας βοήθησε ο άνθρωπος και μας δώσανε δύο»...