Θέλεις να πεις τα παράπονά σου. Για το άγχος να βρεις και να κρατήσεις το μεροκάματο. Την αγωνία, αν θα πάρεις σύνταξη. Τη στενοχώρια στα μάτια των παιδιών σου, όταν σε βλέπουν να «ζορίζεσαι» να συγκεντρώσεις τα δίδακτρα για τα φροντιστήριά τους. Τον τρόμο μην αρρωστήσει κανείς στην οικογένεια και θα πρέπει να βρεις λεφτά να πληρώσεις την «επίσκεψη» στον ιδιώτη γιατρό, ή το «φακελάκι» στο νοσοκομείο. Το φόβο μην και κάποιος δικός σου συναντήσει την εγκληματικότητα, που περιοδεύει θρασύτατη κι ανεμπόδιστη στους δρόμους. Το θυμό για την εκμετάλλευση στη δουλιά σου. Την αγανάκτηση για το φακέλωμά σου από τον εργοδότη και τη Σένγκεν. Το αίσθημα της αδικίας για τον πλουτισμό των αφεντικών, από το δικό σου ιδρώτα. Την πίκρα για την εγκατάλειψη από το κράτος, στο οποίο δίνεις τους φόρους σου. Την εθνική προσβολή, όταν παρέδιδαν τον Οτσαλάν στην Τουρκία και υπέγραφαν για τους βομβαρδισμούς εναντίον μωρών και γερόντων στη Γιουγκοσλαβία.

Αλλά και για άλλα, που φαίνονται «μικρά», αλλά είναι σημαντικά. Για τη νεαρή Ρουμάνα, την «εισαγόμενη πόρνη» στην Κρήτη, που πέταξε το νεογέννητο παιδί της στον σκουπιδοτενεκέ, ώστε να εξασφαλίσει τη συνέχιση της δουλιάς της στο πορνείο, όπου πουλάει το κορμί της για ν' αγοράσει στιγμές ντροπής στον «καπιταλιστικό παράδεισο». Τις «ροζ» καλλιτεχνικές και πολιτικές ιστορίες της τηλεόρασης, που αναδύουν την μπόχα της κοινωνικής και πολιτικής σαπίλας. Την Εθνική Οδό, τα έργα στην οποία δεν τελειώνουν ποτέ και μετατρέπεται σε ασφάλτινο βωμό θυσίας.

Σ' αυτό το χαρτάκι θέλεις να περιγράψεις τα οράματα και τις ελπίδες σου για το μέλλον. Για μια κοινωνία, όπου θα έχεις σίγουρη δουλιά, δωρεάν Παιδεία για τα παιδιά σου, δωρεάν τις παροχές Υγείας, θα περπατάς χωρίς το φόβο των κακοποιών στους δρόμους, θα επικοινωνείς με τα σήματα και τα νοήματα του ανθρώπινου πολιτισμού κι όχι μέσω της βρώμικης τηλεοπτικής οθόνης και του απάνθρωπου Ιντερνέτ, θα νιώθεις υπερήφανος για την πατρίδα σου.

Θέλεις να περιγράψεις τις στιγμές του έρωτά σου, όπως τις βιώνεις εσύ κι όχι όπως στις σερβίρουν από τις «τσόντες» της τηλεόρασης και τα πορνοπεριοδικά των περιπτέρων. Τη δίψα σου να διαβάσεις ένα καλό βιβλίο, αλλά δε βρίσκεις το χρόνο ή δεν έχεις το χρήμα να το αγοράσεις. Την απόλαυσή σου στις κινηματογραφικές αίθουσες, στις θεατρικές σκηνές, στις συναυλίες της μουσικής, όταν καταφέρεις και ξεφύγεις από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Τη χαρά σου, όταν διαδηλώνεις για το δίκιο σου, για την υπερηφάνεια της Ελλάδας και την εθνική αξιοπρέπεια του λαού μας.