Λένε, και δεν έχουν άδικο, πως το γραπτό προδίδει τον συγγραφέα. Στην περίπτωση του Περουβιανού Μάριο Βάργκα Λιόσια, ο οποίος δικαίως κατέχει μια εξέχουσα θέση στην παγκόσμια σύγχρονη λογοτεχνία, δε συμβαίνει παρά σε ελάχιστα βιβλία όπου ο κεντρικός ήρωας περιγράφει τις ερωτικές «φαντασιώσεις» και τις διαστροφές του. Αυτές όμως είναι οι εξαιρέσεις. Τα περισσότερα - και είναι πάρα πολλά τα μυθιστορήματά του που έχουν πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα - μυθιστορήματα ομολογουμένως είναι πραγματικά αριστουργήματα. Ξεχωρίζουμε α) «Ο πόλεμος της συντέλειας του κόσμου» (εκδόσεις «Εξάντας»), «Μια ιστορία για τον Μάιτα» (εκδόσεις «Καστανιώτη»), «Η πόλη και τα σκυλιά» (εκδόσεις «Καστανιώτη»), «Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες» (εκδόσεις «Εξάντας»). Αυτά «μιλούν» άλλη πολιτική γλώσσα, έχουν εντελώς διαφορετική ιδεολογία από εκείνη που χρησιμοποιεί ο δημιουργός τους στις διάφορες δηλώσεις και συνεντεύξεις του, στις οποίες πάντα μεν δηλώνει αριστερός αλλά αυτά που ακούει ο άλλος μόνο σκέψεις και απόψεις αριστερού δεν είναι. Μα εδώ δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με έναν πολιτικό άνδρα, αλλά με τον συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα, του οποίου το τελευταίο του βιβλίο, «Η γιορτή του τράγου», κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις «Καστανιώτη» σε εξαιρετική μετάφραση από τα ισπανικά της Αγγελικής Αλεξοπούλου.

Είναι η ιστορία μιας γυναίκας, ενός τόπου, ενός ταλαιπωρημένου και ενός δικτάτορα, του εφιαλτικού στρατηγού Τρουχίλιο, που βασάνισε και εξόντωσε 3.000.000 ανθρώπους. Και βάλε... Ο Τρουχίλιο ήταν ένας σύγχρονος μινώταυρος, ενώ η Ουρανία Καμπράλ - η κεντρική ηρωίδα του ιστορικού μυθιστορήματος - μια από τις «επτά παρθένες» που προσφέρεται στον μινώταυρο από τον ίδιο της τον πατέρα, ως «ερωτικό άγουρο έδεσμα» για να κορεστεί η διεστραμμένη βουλιμία του και να τον εξευμενίσει ίσως. Για να γλιτώσει από τα χειρότερα. Ποια είναι άραγε αυτά; Τότε η Ουρανία ήταν ένα αθώο 13χρονο πανέμορφο κοριτσάκι, μια λαμπερή κοπελίτσα που λάτρευε και εμπιστευόταν τον πατέρα της, που αγαπούσε τη χώρα της, που πίστευε στον έρωτα, που ποτέ δε θα τον ένιωθε πια μετά την τραυματική της εμπειρία. Τώρα είναι μια ώριμη όμορφη γυναίκα που ζει αυτοεξόριστη στη Νέα Υόρκη, που δε νοσταλγεί την πατρίδα της, δε συγχωρεί τον πατέρα της και συνεχίζει να μισεί το νεκρό χενεραλίσιμο, τον μινώταυρο των παιδικών της χρόνων.

Ομως, εντελώς αναπάντεχα, μια μέρα η Ουρανία θα παραβεί τον όρκο που έχει δώσει στον εαυτό της, όρκο που για πολλές δεκαετίες τήρησε: Πως δε θα ξαναπατήσει το πόδι της στο νησί που γεννήθηκε, που αγάπησε, που μίσησε, τον Αγιο Δομίνικο, εκεί που δεκαετίες πριν είχε ρίξει μαύρο κλάμα και μαύρη πέτρα. Γιατί λοιπόν ξαναγυρίζει; Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα με την πραγματική λογοτεχνική ικανότητα καταφέρνει να αναπλάσει την εποχή - που δεν είναι και τόσο μακρινή - να μας περιγράψει τη ζωή στο τραυματισμένο νησί, καταφέρνει να μας συγκινήσει, να μας εξοργίσει αλλά και να μας προειδοποιήσει γι' αυτές τις μορφές εξουσίας, που μοιάζουν με μορφές τεράτων. Ας ξεχάσουμε, λοιπόν, τις κατά καιρούς «αριστερές πολιτικές» δηλώσεις του συγγραφέα, και ας απολαύσουμε ένα καλογραμμένο βιβλίο με πολλά τεκμηριωμένα ανατριχιαστικά στοιχεία.