Η ιδεολογία των θυρωρών επιτέλους αρχίζει να ανατέλλει. Στη Χούντα οι περισσότεροι θυρωροί ήταν χαφιέδες, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι όλοι οι χαφιέδες ήταν θυρωροί. Στις μέρες μας, που κυριαρχεί το κτητικό ΜΟΥ και παίρνει διαστάσεις τρέλας - το σπίτι ΜΟΥ, η γυναίκα ΜΟΥ, το αυτοκίνητο ΜΟΥ, η Αστυνομία ΜΟΥ - ο ρόλος του χαφιέ ΜΟΥ θεωρείται απαραίτητος.

Ετσι φτάσαμε στην ίδρυση της Σχολής των Χαφιέδων, τα εγκαίνια της οποίας θα γίνουν σύντομα από τον υπουργό Πολιτισμού, στον οποίο υπάγεται η Σχολή. Αίσθηση προκαλεί το έμβλημά της, όπου αναγράφεται: «Κάρφωσε, μπορείς!». Μπαίνει έτσι ένα τέλος στην υποβάθμιση των χαφιέδων. Καταστρέφεται η σκοτεινή εικόνα του, τα γκρίζα ρούχα του και η απαραίτητη απλυσιά του. Τώρα, χαρούμενος ο χαφιές, θα είναι στο κέντρο της ζωής μας. θα είναι ιλουστρασιόν, του κουτιού, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου, και όλοι θα θέλουμε να του μοιάσουμε. Επίσης ο πολίτης για πρώτη φορά θα ξεπεράσει τα ταμπού, τα οποία η Αριστερά, που φταίει για όλα από καταβολής κόσμου, του καλλιεργούσε. Χειραφετημένος πια ο πολίτης, θα απολαμβάνει το κάρφωμα με τα καλά και ευεργετικά του επακόλουθα. Δε μιλάω για τα ταπεινά χρήματα, που ασφαλώς κουδουνίζουν έτσι κι αλλιώς μέσα στο κεφάλι του χειραφετημένου. Μιλάω για την άμεση αλήθεια, που διά του καρφώματος θα αποκαλύπτεται. Παραδείγματος χάρη, εγώ καρφώνω εσένα, εσύ καρφώνεις εμένα, στη μέση ο Βενιζέλος, σαν Πολιτισμένος υπουργός, θα αποδίδει δικαιοσύνη. Το πρόβλημα έτσι, μεταξύ μας, εξαφανίζεται και ήσυχα ψάχνουμε άλλους για να καρφώσουμε. Ερχεται λοιπόν η στιγμή της απόλαυσης. Αφού ξεμπερδέψεις με τους γνωστούς, περνάς επιτέλους στους λεγόμενους αγνώστους.

Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξεις, κάποιος κανόνας δεοντολογίας; Οχι βέβαια, λέει ο αιωνίως γελαστός υπουργός. Αντιθέτως. Πρόκειται για μια μοναδική διαδικασία απελευθέρωσης, που μπροστά της χλομιάζουν οι σχολές ψυχανάλυσης και η έρημη εξομολόγηση. Καρφώνουμε με βάση τα απωθημένα μας: τη μάνα μας γιατί είναι η μάνα μας, το σύντροφό μας γιατί είναι σύντροφός μας, την ξανθιά που μας θέλει κι εκείνη που δε μας θέλει. Και συνεχίζουμε, συνεχίζουμε ανεξέλεγκτα...