Το προχτεσινό περιστατικό της καθίζησης της σήραγγας του μετρό στη Δουκίσσης Πλακεντίας, κατά τη διάρκεια της οποίας μόνο από τύχη δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα, δεν μπορεί με τίποτε να χαρακτηριστεί ως «κεραυνός εν αιθρία». Πρόκειται απλούστατα για φυσικό επακόλουθο της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση στην παραγωγή των δημοσίων έργων, η οποία πριμοδοτεί την ασυδοσία και εκτρέφει τα υπερκέρδη των μεγαλοεργολάβων. Μια τέτοια συμπεριφορά δυστυχώς αποβαίνει πάντα σε βάρος της ποιότητας των έργων, αλλά και της ασφάλειας των εργαζομένων που τα κατασκευάζουν και όλων όσοι τα χρησιμοποιούν και που κάποτε φτάνουν στο τραγικό σημείο να τα πληρώσουν ακόμη και με την ίδια τους τη ζωή...

Η τεράστια τρύπα που άνοιξε στο Χαλάνδρι αποτελεί έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των κακοτεχνιών και των αστοχιών που τείνουν να αποκτήσουν μορφή επιδημίας κατά την κατασκευή των δημοσίων έργων στη χώρα. Τι να πρωτοθυμίσουμε; Την κατολίσθηση της Μαλακάσας, όπου η ευθύνη έπεσε στα... ακραία καιρικά φαινόμενα για να βγουν «λάδι» οι εργολάβοι, με συνέπεια να πληρώσει ο ελληνικός λαός πάνω από 6 δισ. δρχ. για την αποκατάσταση; Την κατάρρευση της γέφυρας της Αττικής Οδού, όπου δύο εργαζόμενοι βρήκαν τραγικό θάνατο, ενώ και πάλι οι εργολάβοι βγήκαν εντελώς αλώβητοι; Το Ολυμπιακό Χωριό, τα εργοτάξια του οποίου εξαιτίας των πολλών ατυχημάτων έχουν αναδειχτεί σε σύγχρονα «Νταχάου»; Τα έργα του Κηφισού, τα οποία όπως και επίσημα ομολογείται ξεκίνησαν με λάθος τρόπο και πνίγουν κάθε τόσο ολόκληρες περιοχές του Λεκανοπεδίου;

Δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία. Οι πολλές κακοτεχνίες που παρατηρούνται στα δημόσια έργα αποτελούν μία από τις πολλές μεγάλες «μαύρες τρύπες», όχι μόνο για την κοινωνία, αλλά και για το πολιτικό σύστημα. Επίσης, δε χωράει καμιά αμφιβολία, ότι το σύστημα ανάθεσης, επίβλεψης και παραγωγής των έργων υποδομής, βασίζεται σε ένα σαθρότατο έδαφος ρεμούλας, υπερβάσεων και κερδοσκοπίας. Και γι' αυτό βέβαια δεν ευθύνονται μόνο οι εργολάβοι, οι οποίοι στο κάτω - κάτω της γραφής δικαίωμά τους (και συνταγματικά κατοχυρωμένο) είναι, στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, να εμφορούνται μόνο από τη λογική του κέρδους με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη και ανθρώπινες ζωές.

Η μεγαλύτερη ευθύνη - θα τη χαρακτηρίζαμε εγκληματική - είναι η ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία τους αφήνει ανεξέλεγκτους να κερδοσκοπούν και να ζημιώνουν το λαό ακόμη με «πανωπροίκια» δισεκατομμυρίων που χάνονται στα λαγούμια του μετρό και των άλλων έργων. Πότε με «φωτογραφικές» αναθέσεις των έργων. Πότε με ανεπαρκείς μελέτες, που οδηγούν σε επαναδιαπραγματεύσεις και σκανδαλώδεις συμπληρωματικές συμβάσεις, πότε με «αλλήθωρες» υπέρ των συμφερόντων των εργολάβων επιβλέψεις, που γίνονται μάλιστα τις περισσότερες φορές από ξένους και χρυσοπληρωμένους συμβούλους. Ακόμη και με πριμ, ιδιαίτερα τώρα με την επίκληση των σφιχτών χρονοδιαγραμμάτων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σφιχτά χρονοδιαγράμματα και βιασύνες, που όπως έδειξε και η τελευταία καθίζηση στο μετρό καθιστούν τα έργα επικίνδυνα ακόμη και πριν αρχίσουν να χρησιμοποιούνται...