Κατά 877 δισ. ευρώ (300 τρισεκ. δραχμές), ποσό το οποίο αντιστοιχεί κατά μέσο όρο σε 5.700 ευρώ για κάθε νοικοκυριό, αυξήθηκε ο παραγόμενος πλούτος στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα τελευταία δέκα χρόνια, δήλωσε προχτές ο κοινοτικός επίτροπος Ενιαίας Αγοράς, Φριτς Μπολκεστάιν, μην παραμελώντας, να εξάρει τη συμβολή σ' αυτό της κατάργησης των συνόρων για κεφάλαια, υπηρεσίες, αγαθά και ανθρώπους. Συμπλήρωσε, επίσης, ότι η ενιαία αγορά δημιούργησε 2,5 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στις 15 χώρες της ΕΕ.

Και δεν αμφισβητούμε, βέβαια, τα παραπάνω νούμερα. Μπορεί να είναι σωστά, μπορεί και όχι. Αλλωστε, αυτό έχει μικρή σημασία. Ετσι κι αλλιώς, πράγματι αυξάνεται ο παραγόμενος, από τα δεκάδες εκατομμύρια των εργαζομένων στις χώρες - μέλη της ΕΕ, κάθε χρόνο κοινωνικός πλούτος. Κι αν δούλευαν και τα 18 περίπου εκατομμύρια άνεργοι ή είχαν πλήρη απασχόληση τα πολύ περισσότερα εκατομμύρια των μερικώς απασχολουμένων ή... ή...., η αύξηση αυτή θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Το κρίσιμο ζήτημα βρίσκεται στο πώς κατανέμεται ο πλούτος αυτός ή, αλλιώς, ποιοι κυρίως τον απολαμβάνουν. Κι όπως καταλαβαίνει ο καθένας, μπορεί ο κ. Μπολκεστάιν να επιχειρεί τη δημιουργία εντυπώσεων με το γνωστό κόλπο των μέσων όρων, αλλά ποιο λαϊκό νοικοκυριό είναι πλουσιότερο κατά 5.700 ευρώ;