Πού να γυρίζει απόψε ο Σοβιετικός στρατιώτης που ύψωσε την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ; Ζει; Κι αν ναι, τι λέει για όσα βλέπει; ποια είναι τα όνειρά του τώρα; Οπου κι αν βρίσκεται θα ήθελα να ξέρει πως του χρωστάω μεγάλη χάρη και πάντα θα τον προσκυνώ. Εξαιτίας του ξυπνάω κάθε πρωί δίχως να μου δώσουν τον αγκυλωτό σταυρό σε μορφή χαπιού για να βγάλω τη μέρα μου.

Πού να γυρίζουν τώρα οι δύο σύντροφοι που μπήκαν νικηφόροι στο Βερολίνο με τα πρώτα δύο τανκς; Ανάμεσα στην Πύλη του Βρανδεμβούργου και στο γνωστό σημείο με το χρυσό άγγελο που αποκαλούν «μεγάλο άστρο» στέκονται αυτά τα δύο τανκς ακίνητα κάτω από την παγωμένη αλλά έναστρη νύχτα, έχοντας περάσει στην αιωνιότητα, που τα αγκαλιάζει και θα τα αγκαλιάζει στο διηνεκές.

Εγώ, που γνωρίζω από ιστορία και όχι από προπαγάνδα, λέω πως μόνο στο τείχος πιστεύω. Το δικό μου το φροντίζω όσο μπορώ, και εύχομαι και προσεύχομαι, όταν κλείσω τα μάτια μου, να συνεχίσει κάποιος άλλος και, αν όχι, ας υπάρχει από μόνο του, σαν μια βρισιά ενάντια στα καθάρματα που καταστρέφουν αυτόν τον πλανήτη. Το τείχος πρέπει να διευρύνεται με την ταχύτητα της συνείδησης του καθενός.