Ο βούρκος, αν θέλουμε να «εμβαθύνουμε» κι άλλο στη λάσπη του, θα είναι ανοιχτός και θα υπάρχει, όσο ακριβώς θα ζει και το πολιτικο-κοινωνικό σύστημα που έχουμε, γιατί αυτό ακριβώς τον τροφοδοτεί με τα δύσοσμα «αστικά» λύματά του. Με τις μίζες, δηλαδή, τις κομπίνες, τα λαδώματα, τους εκβιασμούς κλπ.

Η κυβέρνηση, βέβαια, διατυμπανίζει ότι θα επιφέρει την κάθαρση σ' αυτόν το λάκκο, που όζει συνεχώς. Ωραία, πράγματι, ηχεί η λέξη κάθαρση, αλλά χρησιμοποιήθηκε άπειρες φορές και στο παρελθόν και κούφιος λόγος αποδείχτηκε τελικά.

Δεν είναι, όμως, τόσο η αρνητική πείρα του παρελθόντος, που μας κάνει να δυσπιστούμε. Περισσότερο, μας προβληματίζει το γεγονός ότι αυτοί που είναι «λίαν βεβαρημένοι» για την ύπαρξη του οχετού, αυτοί ακριβώς μας εμφανίζονται και σαν οι εξαγνιστές του άγους!

Την ίδια περίπου εποχή, «ξαφρίστηκε» στην επιφάνεια του βούρκου και ο ευτελής εκείνος εκδότης, που, εκτελώντας σχέδια σκοτεινών κύκλων, κραύγαζε αναίσχυντα για τις δήθεν ...βίλες και τα κότερα του Χαρίλαου Φλωράκη!

Αλησμόνητη, όμως, έχει μείνει στη μνήμη μας και μια πρόσφατη σχετικά «μονομαχία» μέσα στο βούρκο δύο πρωταγωνιστών της διαπλοκής. Για βδομάδες πάλευαν με πάθος, αποκαλώντας ο ένας μονομάχος τον άλλον «πράκτορα» και εκείνος ανταπέδιδε τα ίσα, φωνάζοντας στον αντίπαλό του: «Σκάσε, πρεζάκια!».

Βρίθει από ευώδεις ιστορίες ο βούρκος. Το σύστημα, όπως είπαμε, τον τροφοδοτεί συνέχεια με «υλικό». Γι' αυτό και εκείνοι που υπηρετούν δουλικά αυτό το σύστημα που ζέχνει, ας μη μιλούν, το επαναλαμβάνουμε, για κάθαρση. Προτιμότερο είναι να σιωπούν για να μην προκαλούν και τα ειρωνικά σχόλια του λαού, που γνωρίζει ότι για την περίπτωση ισχύει το λεγόμενο: «Ο,τι τα σκατά και το φτυάρι»!

Μετά, όμως, από όσα είπαμε, τίθεται εύλογα και το ερώτημα: Μπορούμε ή δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το βούρκο, από την κόπρο του Αυγεία; Μα, και βέβαια μπορούμε και μη ρωτήσετε πώς. Το ξέρετε. Το ξέρετε, γιατί θυμόσαστε ασφαλώς τι έκανε ο Ηρακλής σε ανάλογη περίπτωση. Εστρεψε τον Αλφειό επάνω στη συσσωρευμένη βρώμα των σταύλων του Αυγεία και τους καθάρισε εντελώς.

Με άλλα λόγια, ένα ποτάμι χρειάζεται. Και ο λαός θα ξεχυθεί, σίγουρα, σαν ποτάμι, κάποια στιγμή, για να ξεβρωμίσει τον τόπο!