Η ελευθερία του ανθρώπου ορίζεται από τη διαρκή ατέλειωτη προσπάθειά του, να κατακτήσει τη φύση. Μια όμορφη, επίπονη, συνεχής προσπάθεια, που γίνεται συνειδητά, ή ασυνείδητα. Που καταλήγει πάντα σε συλλογική κατάκτηση και μέσα στις χιλιετίες μετέτρεψε το φοβισμένο ζώο σε άνθρωπο. Δε θα σταματήσει ποτέ αυτός ο αγώνας και, άρα, δε θα διακοπεί ποτέ και η ανοδική διαδρομή του ανθρώπου προς τον ΑΝΘΡΩΠΟ.Στα πρώτα αβέβαια βήματά του, δύσκολα κατέκτησε το άμεσο περιβάλλον του και σήμερα προχωράει να κατακτήσει το Διάστημα. Στο ενδιάμεσο των χιλιάδων χρόνων, η συλλογική γνώση τον εξόπλισε - πλούτισε τόσο πολύ, υλικά και πνευματικά, που το Διάστημα είναι σχεδόν άμεσο περιβάλλον του...

Μέχρις εδώ καλά. Υπάρχει η συλλογική γνώση, που παρήγαγε η ανθρώπινη συλλογική εργασία, υπάρχουν και οι καινούριες ανάγκες, που γεννιούνται όλο και περισσότερες όσο προχωράει ο άνθρωπος και ο πολιτισμός του. Το πρόβλημα είναι ότι οι ανθρώπινες σχέσεις, που δημιουργούνται στην παραγωγή, παίζουν καθοριστικό ρόλο, όχι μόνο στους ρυθμούς αυτής της διαδικασίας, αλλά και στην ίδια την κατεύθυνσή της. Στον προσανατολισμό, που καθορίζει, φυσικά, και το αποτέλεσμα. Οταν, για παράδειγμα, κάτι επιδιώκεται σε συνθήκες εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, είναι φυσικό, το αναμενόμενο κέρδος να παίζει ρόλο καθοριστικό, τόσο στον προσανατολισμό, όσο και στο αποτέλεσμα.

Ετσι, όταν η μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα βάζει μπρος να κατακτήσει το Διάστημα, είναι φυσικό, αυτή η επιχείρηση να κουβαλάει μαζί της όλα τα πισωγυρίσματα του άρρωστου καθυστερημένου συστήματος. Με αφορμή το πρόσφατο δυστύχημα του «Κολούμπια», ακούστηκαν - γράφτηκαν πολλά, που ακόμα και τα μισά να αληθεύουν, αποκαλύπτουν ακριβώς τις ανεπάρκειες του εκμεταλλευτικού συστήματος. Υπήρξαν συγκεκριμένες καταγγελίες ότι τα μειωμένα κονδύλια εμπόδιζαν ακόμα και τον ολοκληρωμένο εκσυγχρονισμό του διαστημόπλοιου, που έτσι και αλλιώς ήταν, ήδη, αρκετά παλιό. Η περικοπή του προϋπολογισμού της ΝΑΣΑ (40% σε σταθερές τιμές από το 1990), ουσιαστικά, αποτελούσε προαναγγελία καταστροφής. Και όμως, ρίσκαραν να το στείλουν έτσι, όπως όπως. Ακριβώς, όπως ρισκάρει ο καπιταλιστής, που βιάζεται για το άμεσο κέρδος...

Επίσης σε ένα τέτοιο σύστημα αβυσσαλέου ανταγωνισμού για κέρδος και για εξουσία, που εξασφαλίζει με τη σειρά της μεγαλύτερο κέρδος, γεννιούνται κίνητρα ατομικά και συλλογικά, που οδηγούν τις πιο πολλές φορές σε καταστροφικά αποτελέσματα. Η on line έκδοση του περιοδικού «Εκόνομιστ» γράφει πάνω σ' αυτό με πολύ νόημα, πως «ενδεχομένως υπάρχουν περισσότερα κοινά ανάμεσα στην καταστροφή του "Κολούμπια" και την "11 Σεπτέμβρη", απ' όσα φαίνονται με μια πρώτη ματιά»... Για όποιον ξέρει πόσο προσεκτικοί είναι σε τέτοιες διατυπώσεις σ' αυτά τα περιοδικά και με δεδομένο πως έχει αποκλειστεί, έτσι και αλλιώς, η «τρομοκρατική ενέργεια», μάλλον το πιάνει το υπονοούμενο...

Και μη βιαστούν ορισμένοι να πουν ότι τέτοια συμβαίνουν και θα συμβούν στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατακτήσει το Διάστημα. Η περίπτωση του «Κολούμπια» δεν είναι ένα ατύχημα, το οποίο προκλήθηκε απλά από την προσπάθεια του ανθρώπου να ανακαλύψει το καινούριο. Οι περισσότεροι σήμερα μιλούν για ένα προδιαγεγραμμένο δυστύχημα...