Βέβαια, τα όσα είπε ο Κ. Σημίτης, περί «ανταπόκρισης της ΕΕ στις μεγάλες κινητοποιήσεις», αποτελούν, ταυτόχρονα, και μιαν έμμεση, αλλά σαφέστατη απάντηση, σε όσους καλλιεργούν αυταπάτες και θέλουν να σύρουν το μεγαλειώδες αντιπολεμικό κίνημα των λαών, είτε στο άρμα της ΕΕ γενικά, είτε σ' αυτό του γαλλογερμανικού άξονα ειδικά. Ο Κ. Σημίτης, ως προεδρεύων της ΕΕ, έβαλε τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στα μέτρα της απόφασης της Συνόδου Κορυφής. Λες και τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων διαδήλωσαν για τον «πλήρη και άμεσο αφοπλισμό του Ιράκ» και τη «χρήση βίας ως τελευταίας λύσης».

Ανάλογη τακτική εφαρμόζουν και οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας. Αξιοποιούν τις αντιπολεμικές λαϊκές διαθέσεις, ως «χαρτί» στα παζάρια τους με τις ΗΠΑ, ενώ, την ίδια στιγμή, εφαρμόζουν πολιτική ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ανά τον κόσμο (βλέπε Γιουγκοσλαβία) και δεν αποκλείουν, ακόμη και τον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ. Λες και όσοι διαδήλωσαν είναι αποκλειστικά και μόνον κατά του μονομερούς πολέμου από τις ΗΠΑ, αλλά συμφωνούν μ' έναν πόλεμο, που θα αποφασίσουν όλοι μαζί οι «μεγάλοι» στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Οσο περισσότερο ξεκαθαρίζει τα παραπάνω το αντιπολεμικό κίνημα των λαών, όσο περισσότερο βάζει στο περιθώριο τις όποιες αυταπάτες και χειραφετείται από τεχνητές προσδοκίες και ψεύτικες ελπίδες, τόσο περισσότερο ισχυροποιείται και γίνεται αποτελεσματικότερη η δράση και η δυναμική του. Τόσο περισσότερο μπορεί να εκμεταλλεύεται τις υπαρκτές αντιθέσεις, μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.