Ωστε ο αγώνας δικαιώθηκε; Οι «15» ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες των λαών τους -«αυτό περίμεναν οι πολίτες» (Κ. Σημίτης); Πρέπει να πανηγυρίζουμε που οι ηγέτες της ΕΕ απέφυγαν μια «μείζονα κρίση» και διέσωσαν το «κύρος» και τη «συνοχή» της; Σε πείσμα της κυβερνητικής προπαγάνδας, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι «15» δεν έκλεισαν το δρόμο στον πόλεμο, όπως βροντοφώναξαν τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που κατέβηκαν στους δρόμους. Αντίθετα, τον άνοιξαν κι άλλο. Ο «συμβιβασμός» επιτεύχθηκε στη βάση ότι ο πόλεμος είναι «μέσο επίλυσης» της κρίσης με το Ιράκ, έστω και ως ύστατο μέσο. Η φιλοπόλεμη αυτή θέση, όμως, δεν υπήρχε καν στα συμπεράσματα των υπουργών Εξωτερικών στις 27 Γενάρη...

Πού είναι, λοιπόν, η «Ευρώπη της ειρήνης», που εναρμονίζεται με τη θέληση των «πολιτών» της; Οι λαοί της δεν αγωνίζονται για να αποκατασταθεί το «κύρος» της ΕΕ, ούτε για να υποστηρίξουν τη διαπραγματευτική ισχύ του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού έναντι της αμερικανικής ηγεμονίας. Οι διαδηλώσεις δεν ήταν μια «διπλωματία των λαών», ένα πιόνι στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα. Οι κυβερνήσεις ορισμένων χωρών της ΕΕ δε στήριξαν τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις, για να διαμορφωθεί το «αντίπαλο δέος» στον ιμπεριαλισμό, αλλά για να τις χρησιμοποιήσουν σαν δικό τους όπλο στην ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη, που θα αχρηστεύσουν όταν πλέον δε το χρειάζονται ή δεν ελέγχουν...

Οι λαοί είναι καταδικασμένοι σε αιώνια υποταγή, αν απλά αφεθούν να χρησιμοποιηθεί η δύναμή τους -μικρό μέρος της φάνηκε το Σαββατοκύριακο- για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και ισορροπίες μεταξύ των ιμπεριαλιστικών «πόλων». Αναγνωρίζονται ήδη ως η υπερδύναμη που δεν μπορεί να αγνοηθεί, όταν πλημμυρίζει τους δρόμους των μεγαλουπόλεων του κόσμου. Είναι το πραγματικό αντίβαρο στον ιμπεριαλισμό και αυτοί που μπορούν να σταματήσουν τον πόλεμο. Αυτό το φοβούνται στις Βρυξέλλες...