Οι δηλώσεις του κ. Χατζηνικολάου έχουν ιδιαίτερη σημασία. Και τούτο διότι, ενώ απέβλεπαν στην κατασκευή ενός «φύλλου συκής» για τη λειτουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης, αν και έγιναν με στόχο να δημιουργηθεί η εντύπωση μιας διάθεσης «αυτοκριτικής» από τα «Κοκο-κάναλα» (σσ: «δε διεκδικούμε το αλάθητο», είπε σε μια αποστροφή του ο διευθυντής του MEGA), εντούτοις, στην ουσία τους, αποτελούν ομολογία μιας βαθύτατης προσήλωσης σε προσβλητικές προς τον πολίτη, τη δημοκρατία και την ενημέρωση, συμπεριφορές.

***

α) Υπήρξε «ομοφωνία του συνόλου του δημοσιογραφικού επιτελείου του MEGA» να προταχθεί η επίσκεψη του Γλίξμπουργκ, έναντι του «ΟΧΙ στον πόλεμο».

Πρόκειται για σημαντική ομολογία. Στην προσπάθεια να αποποιηθεί ένα μέρος των προσωπικών του ευθυνών, ο κ. Χατζηνικολάου «δίνει» τους συνεργάτες του και - κυρίως - δημιουργεί τεράστια ερωτηματικά για το δημοσιογραφικό υπόβαθρο ολόκληρου του επιτελείου του σταθμού του, που θέλει να λέγεται το μεγαλύτερο της χώρας.

Αλλά, αν «ομόφωνα» ένα επιτελείο κατέληξε να αποτιμήσει σαν σημαντικότερο ειδησεογραφικά την εικόνα του πούλμαν του Κοκού που δεν μπορούσε να στρίψει στο στενό δρόμο (από το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έστριβαν επί ώρες μπροστά από την αμερικάνικη πρεσβεία), τότε το πρόβλημα αναδεικνύεται πολύ μεγαλύτερο. Με την έννοια ότι το πρόβλημα δεν είναι ο «ένας», αλλά όλοι τους, και άρα το πρόβλημα είναι το μοντέλο «ενημέρωσης» που παράγει τέτοιου είδους «ομοφωνίες»...

β)«Τα ιδιωτικά κανάλια έπαιξαν το ίδιο θέμα κι αυτό κάτι σημαίνει», συνεχίζει ο κ. Χατζηνικολάου.

Και εδώ η προσπάθεια «να μοιράσουμε τις ευθύνες», παράγει αντίθετα αποτελέσματα.

Πράγματι «κάτι σημαίνει». Και σημαίνει ότι όλα τα ιδιωτικά κανάλια έχουν στο DNA της κερδώας και αγοραίας λογικής τους το ίδιο μοντέλο - της προσβλητικής προς τον πολίτη - «ενημέρωσης».

γ)«Οσο μαζικό και σημαντικό κι αν είναι ένα αντιπολεμικό συλλαλητήριο δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από αυτό», αναφέρει ο κ. Χατζηνικολάου, με μια διάθεση να... βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Πράγματι. «Σοφή» επισήμανση. Ενα αντιπολεμικό συλλαλητήριο είναι ένα... αντιπολεμικό συλλαλητήριο. Το πόσο σημαντικό είναι να το αντιληφθείς αυτό, φαίνεται, όμως, να είναι δύσκολο. Ειδικά για εκείνους που επιμένουν να προβάλουν σαν «είδηση» στα δελτία τους τα βίντεο κλιπ της κυρίας Γαρμπή (που δεν είναι παρά βίντεο κλιπ της κυρίας Γαρμπή...), τους δίσκους των παπαροκάδων (που δεν είναι παρά δίσκοι των παπαροκάδων...) και τη μετατροπή ενός πρώην παλικαριού σε νυν δεσποινίδα (που δεν είναι παρά μια νυν δεσποινίδα...).

δ)«... Η τηλεόραση έχει άλλα κριτήρια», λέει ο κ.Χατζηνικολάου και συμπληρώνει: «Η εικόνα παίζει ρόλο, τα επεισόδια σε μια συγκέντρωση δυστυχώς, καλώς ή κακώς, όταν είναι έντονα δίνουν στο θέμα πόντους».

Ας αφήσουμε κατά μέρος ότι τα επεισόδια στο συλλαλητήριο - όπως σε πλείστες άλλες περιπτώσεις - τα εμφάνισαν, ψευδέστατα, σαν «έντονα», τα κανάλια.

Ποια είναι, όμως αυτά τα περίφημα κριτήρια; Και ποιος έχει καθορίσει ότι είναι σημαντικότεροι δέκα κουκουλοφόροι από εκατοντάδες χιλιάδες μη κουκουλοφόρους;

Με ποιου τα κριτήρια είναι σημαντικότερο να προβληθεί μια σπασμένη βιτρίνα, από μια ειρηνικά «περικυκλωμένη» πρεσβεία;

Τι είδους κριτήρια είναι αυτά που... ενώπιον τους, η εικόνα του λαού που διαδηλώνει, υπολείπεται σε «πόντους» από την εικόνα του Κοκού που τρώει αστακοσαλάτα ή του γνωστού - αγνώστου που «παίζει» με τα ΜΑΤ;

***

Προφανώς λοιπόν και δε φταίει η τηλεόραση.

Προφανώς και φταίνε τα «κριτήρια» των κυρίων «Χατζηνικολάου»...