«Η πιο κρυφή και ταυτόχρονα θλιβερή και ανυπολόγιστη απώλεια αυτού του πολέμου είναι η ελληνική διανόηση. Η "απώλειά" της χρονολογείται από την εποχή της κατάρρευσης του Τείχους του Βερολίνου. Γκρεμίστηκε μαζί του. Η συνέχεια θυμίζει σενάριο ελληνικής ταινίας. Εσωστρέφεια, καιροσκοπισμός, υπαλληλοποίηση και ουρά της επικαιρότητας. Χωρίς να το πάρουν χαμπάρι, συντάχθηκαν με το... τέλος της Ιστορίας του Φουκουγιάμα και εντελώς πρόχειρα και οπορτουνιστικά υποστήριξαν - στη συντριπτική τους πλειονότητα - την αέναη κίνηση του ίδιου πολιτικού συστήματος, της ίδιας θεωρίας, με άξονα κυριαρχίας και αναφοράς το ίδιο γεωπολιτικό στίγμα. Που πά' να πει ότι μέχρι τη συντέλεια του κόσμου θα είμαστε όπως είμαστε! Στον πόλεμο του Κόλπου έκαναν την πάπια. Στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τραμπαλίστηκαν, στο Αφγανιστάν περίπου ικανοποιήθηκαν και τώρα με το Ιράκ... εξαφανίστηκαν! Ο οικονομικός και πολιτικός εξαρτησιακός χαρακτήρας αυτού του τόπου είναι αποτυπωμένος και στην ελίτ της κουλτούρας του. Ιστορικά χρεοκόπησαν. Και όπως λέει ο λαός μετατράπηκαν σε κολαούζους της εξουσίας». Του Δημήτρη Δανίκα από τη «στήλη άλατος» των χτεσινών «Νέων».