Ενας Γερμανός ερευνητής, ο Κρίστοφερ, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ταξίδεψε, μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, στα Γιάννενα, για να συναντήσει τον Δημήτρη Σωτηριάδη, πρώην κρατούμενο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, και να καταγράψει την εμπειρία του. Μέσα από τη συζήτηση των δύο ανδρών, εντελώς τυχαία - από μια ερώτηση του Κρίστοφερ - έκανε την εμφάνισή της η μορφή του Νίκου Ζαχαριάδη. Αυτή η τυχαία αναφορά στο πρόσωπο του Ζαχαριάδη έστρεψε τη συζήτηση προς άλλη κατεύθυνση, με κέντρο βάρους τον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η συνομιλία αυτή καταγράφηκε και φυλάχτηκε στο ελληνικό Αρχείο του Νταχάου, μέχρι την ημέρα που την ανακάλυψε ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, ο οποίος και αποφάσισε να την εκδώσει με τον τίτλο «Ελληνες κρατούμενοι στο Νταχάου» (εκδόσεις «Φιλίστωρ» 2003).

Ο Νίκος Ζαχαριάδης χτυπήθηκε από αριστερίστικες ανακρίβειες, απαραίτητες για την επιβίωση της νόσου των Τροτσκιστών και από τα βέλη που εξελίχθηκαν σε χασμουρητά Συνασπισμένων βολεμένων μέχρι δακρύων. Εμειναν στο τέλος κάτι ψίθυροι, που κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν ανερυθρίαστα γύρω από τη συμπεριφορά και τη στάση που κράτησε ο Ζαχαριάδης μέσα στο Νταχάου, όπου και ο ίδιος κρατούνταν. Στην ερώτηση του Κρίστοφερ, αν ο Ζαχαριάδης κάρφωνε τους συγκρατούμενούς του, ο Δημήτρης Σωτηριάδης απάντησε: «Οχι, όχι, όλα αυτά είναι ασύστολα ψέματα!», αφού είχε την τύχη, μέσα στην ατυχία του, όλο τον καιρό που κρατούνταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, να βλέπει καθημερινά τον Ζαχαριάδη:

Για άλλη μια φορά, ο κόκκινος Νίκος, ο Ζαχαριάδης του πάθους, ακόμη και ερήμην του, μας αποκαλύπτεται.