Επίδειξη πυγμής των δυνάμεων καταστολής; Κατά πρόσωπο «φτύσιμο» των εκατομμυρίων βιοπαλαιστών μιας μεγαλούπολης που έτσι και αλλιώς καθημερινά βαριανασαίνουν στην κυκλοφοριακή κόλαση; Τσαμπουκάς των κυβερνώντων ενάντια στο αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα; Ολα αυτά αλλά όχι μόνο. Η αστυνομοκρατία που επιβλήθηκε επί διήμερο στην Αθήνα ήταν κάτι παραπάνω: Αγγιζε τα όρια μιας πρόβας τζενεράλε για κατάληψη και μια «στρατιωτική» κατοχή της Αθήνας. Το σχέδιο που εφαρμόστηκε δεν ήταν ένα απλό σχέδιο για την «ασφάλεια» των υψηλών καλεσμένων. Ηταν ένα σφίξιμο της «λαβίδας» γύρω από το λαιμό του ανυπότακτου λαού της Αθήνας.

Τα σιδηρόφρακτα μέτρα αποτελούν, ταυτόχρονα, περίτρανη ομολογία του φόβου που διακατέχει τους ηγέτες της ΕΕ έναντι του λαών τους, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να ζουν μέσα στα «απρόσιτα» φρούριά και τις σκοτεινές «στοές» τους. Η ΕΕ είτε των «15» είτε των «25» στήνει το βασίλειό της πάνω στο φόβο και την κατατρομοκράτηση των «αποκάτω». Δεν ενεργούν απλά ερήμην των λαών, αλλά απροκάλυπτα ενάντιά τους. Η συστράτευση με τις ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», ενάντια δηλαδή στους λαούς, ήρθε να δείξει τα όρια της «χειραφέτησης» από τη «μοναδική υπερδύναμη»... Μπορεί η «Ευρώπη» τους να ξεπέρασε τη «διαίρεση Δύσης - Ανατολής», όπως καυχήθηκε ο Κ. Σημίτης, αλλά η μεγαλύτερη διαίρεση μεταξύ του οικοδομήματος των πολυεθνικών και των λαών προβάλλει ολοένα και πιο μεγάλη, όλο και πιο απειλητική.

Αυτή δεν είναι «η Ευρώπης της ελπίδας»: Είναι η Ευρώπη του πολέμου και της δυστυχίας, της φτώχειας και τη βαρβαρότητας... Μαζεύονται πολλά. Η οργή που αισθάνθηκαν οι Αθηναίοι δεν είναι περιστασιακή και δεν πρόκειται να εκτονωθεί. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα ξεχειλίσει και θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της. Και τότε δεν τους σώζουν ούτε όλοι οι στρατοί κατοχής.