Και ξαφνικά, τους πήρε ο πόνος για την ενότητα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με αφορμή τις τρεις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις στην Αθήνα. Και μ' ένα στόμα, από τον Γ. Μανώλη μέχρι τον Ν. Κωνσταντόπουλο και διάφορους άλλους, έφερναν για παράδειγμα την πετυχημένη εκδήλωση της ΠΕΟ στη Λευκωσία. «Ξεχνώντας» ότι στην Κύπρο είναι και οργανωτικά διασπασμένο το εργατικό κίνημα και υπάρχουν τρεις ξεχωριστές οργανώσεις (ΠΕΟ, ΣΕΚ και ΔΕΟΚ, υποστηριζόμενες, αντίστοιχα, από τα κόμματα ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ και ΚΙΣΣΟΣ), που όλες διοργάνωσαν πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις. Αφήνοντας στην άκρη τις κατανοητές στον καθένα ιδιομορφίες της κυπριακής πραγματικότητας. Και, κυρίως, επιχειρώντας να αποκρύψουν ότι είναι άλλο πράγμα η από δεκαετίες μόνιμη και αξιοθαύμαστη προσπάθεια της ΠΕΟ, να συμπαρατάξει τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους εργαζόμενους στη βάση των ταξικών τους συμφερόντων, και ριζικά διαφορετικό η από κοινού οργάνωση μιας Εργατικής Πρωτομαγιάς με τα τσιράκια της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, που έχουν στρογγυλοκαθίσει στη ΓΣΕΕ κι έχουν βαλθεί να μπολιάσουν την εργατική τάξη με τις ιδέες της ταξικής συναίνεσης και υποταγής.