Μερικά αποσπάσματα του μακροσκελούς κειμένου αυτού εκθέτουν με ξεκάθαρο τρόπο τις πραγματικές προθέσεις και τοποθετήσεις του Κίσλινγκ, επιλεγόμενου φορέα των ιδεών των «περιστεριών» της αμερικανικής διπλωματίας. Οι εκτιμήσεις που κάνει για το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, διεισδυτικές, από τη δική του οπτική γωνία, ρίχνουν τις μάσκες. Εχει αξία μια καταγραφή τους, και ενδεχομένως μια εκτενέστερη ανάλυσή τους. Εδώ επιχειρούμε το πρώτο.

Σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του, ο Κίσλινγκ τοποθετείται σαφώς:

• «Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ), κατά τρόπο προβλέψιμο, εξέλαβε εσφαλμένα ως προσβολή τα ειρωνικά συγχαρητήρια ενός κορυφαίου Αθηναίου σχολιογράφου, ο οποίος έγραψε ότι το ΚΚΕ επιστράτευσε τον Ράμσφελντ, τον Τσένι και την παρέα τους ως Αμερικανούς πράκτορές του. Από το 1991 το ΚΚΕ διατηρείται μόνο από την πίστη ότι οι Αμερικανοί θα αφήσουν κάποια μέρα να πέσει το πέπλο του πολιτισμού και θα αποκαλυφθεί ο ταξικός εχθρός σε όλο του το σατανικό μεγαλείο. Η "Επιχείρηση Ιρακινή Ελευθερία" πράγματι οδήγησε να ενταχθεί στο ΚΚΕ μια νέα γενιά θολωμένων ιδεαλιστών, ενδεχομένως αναβάλλοντας για μερικά χρόνια ακόμη την εξαφάνιση (του ΚΚΕ) κάτω από το εκλογικό όριο του 3%». Προφανώς για τον Κίσλινγκ κάτι τέτοιο θα αποτελούσε... ευχής έργο ιστορική νομοτέλεια, περίπου πολιτικό ιδανικό, προσθέστε ό,τι άλλο θέλετε... Χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο;
• «Ο Κώστας Καραμανλής, ο μορφωμένος στις ΗΠΑ πρόεδρος του κόμματος της συντηρητικής αντιπολίτευσης Νέα Δημοκρατία, ξεστράτισε από την παραδοσιακή ταύτιση του κόμματός του με τις ΗΠΑ, παίρνοντας μια σαφή αντιπολεμική θέση και επιτρέποντας σε περισσότερο οπορτουνιστικά στοιχεία του κόμματός του να κολακεύουν το κοινό, κάνοντας δηλώσεις καταδίκης της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Η παλιότερη γενιά των πιο φιλο-Αμερικανών ηγετών του κόμματος στο κοινοβούλιο παρέμεινε σιωπηλή, δυσαρεστημένη από την πολιτική των ΗΠΑ αλλά προφανώς αισθανόμενη άβολα με την εξυπονοούμενη ενθάρρυνση του αντι-αμερικανικού αισθήματος. Ο Καραμανλής εν τέλει κατάφερε να ξεπεράσει τον πιο προσεκτικό Σημίτη. Πραγματοποίησε μια πολύ προβεβλημένη επίσκεψη στο Παρίσι και εντάχθηκε σε μια σκιώδη νέα γαλλο-γερμανο-βελγο-λουξεμβουργιανή αμυντική ευθυγράμμιση, σχεδιασμένη να δείξει ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να θεωρούν δεδομένη τη στήριξη των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ». Ουσιαστικά, λοιπόν, ο Κίσλινγκ εγκαλεί τον ηγέτη της ΝΔ ότι... τόλμησε να αντηχήσει, έστω για λόγους πρόσκαιρου πολιτικού οφέλους, το λαϊκό αντιπολεμικό αίσθημα!

• Αλλά οι πλέον αποκαλυπτικές τοποθετήσεις του Κίσλινγκ αφορούν στη στάση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ: «Παρά τη δημόσια κατακραυγή, η Ελλάδα, στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, αποδείχτηκε μια πιστή σύμμαχος των ΗΠΑ. Χάρη στις εν λευκώ άδειες υπερπτήσεων και τις παραχωρήσεις της σε ζητήματα ασφάλειας, το κρίσιμο λιμάνι της Μεσογείου και ο εναέριος χώρος της Βάσης της Σούδας στην Κρήτη χειρίστηκε ήσυχα χιλιάδες στρατιωτικές πτήσεις των ΗΠΑ και εκατοντάδες πλεύσεις πολεμικών εν πλω προς τον Κόλπο. Οι Ελληνες στρατιωτικοί αξιωματούχοι, που υπήρξαν πρόθυμοι να προσφέρουν την υποστήριξή τους στις ΗΠΑ ένα χρόνο πριν στην εκστρατεία κατά της τρομοκρατίας, ήταν συγκρατημένοι αλλά ακριβείς στη διατήρηση της ροής στρατευμάτων, εφοδίων και εξοπλισμού. Αυτή η ελάχιστα δημοσιοποιηθείσα συνεργασία έκανε αντίθεση -παρά το ότι αυτά που ζήτησαν οι ΗΠΑ από την Αγκυρα ήταν ασύγκριτα πιο δύσκολο να δοθούν - με την ανικανότητα της τουρκικής κυβέρνησης να κερδίσει συναίνεση στην προέλαση μιας θωρακισμένης μεραρχίας διαμέσου της Τουρκίας στο βόρειο Ιράκ...»
• «Στους Ελληνες αρέσει η εμπρηστική ρητορική από τους πολιτικούς τους, αλλά η υπεύθυνη συμπεριφορά από τις κυβερνήσεις τους. Αυτή είναι μια ισορροπία που τηρείται δύσκολα σε καιρό πολέμου, και η κυβέρνηση Μπους οφείλει ένα σημαντικό χρέος ευγνωμοσύνης στον Ελληνα συνετό πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη, και στον Ατλαντιστή υπουργό εξωτερικών του, Γιώργο Παπανδρέου. Ο Σημίτης και ο Παπανδρέου δημοσίως ασκούσαν κριτική στον πόλεμο, αλλά όχι τόσο σθεναρά όσο αξίωναν ο Τύπος και η κοινή γνώμη. Και οι δύο υπήρξαν πολύ προσεκτικοί, λέγοντας από την αρχή ότι η θέση της Ελλάδας θα υπαγορευόταν από τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και τις υποχρεώσεις της βάσει των διεθνών συμφωνιών της. Οι νέες ευθύνες της Ελλάδας μετά την ανάληψη της κυλιόμενης Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τον Ιανουάριο έως τον Ιούνιο του 2003 έδωσαν μια εξαιρετική ευκαιρία για μετριοπάθεια: οι ισχυρές απόψεις και αρχές της Ελλάδας, ελέχθη, έπρεπε να αφεθούν κατά μέρος υπακούοντας στις συμφωνημένη (κοινή) θέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από τη στιγμή που η ΕΕ ήταν πικρά χωρισμένη και δεν μπορούσε να βρει συναίνεση για το Ιράκ πέρα από γοερές εκκλήσεις να γίνει σεβαστός ο ρόλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η ελληνική κυβέρνηση λίγα είχε να πει».
• Ο Κίσλινγκ, αφού παρατηρεί ότι το αντιαμερικανικό αίσθημα διαπερνά την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά, σημειώνει την απέχθεια προς την παγκοσμιοποίηση, την απειλή που αισθάνεται τμήμα των Ελλήνων για την ορθόδοξη θρησκεία του, κ.ο.κ., τονίζει ότι πλέον, «είναι πιο περίπλοκο από ό,τι ήταν (πριν τον πόλεμο) να αναγνωρίσει κανείς τους φίλους των ΗΠΑ. Μικροί σκληροί πυρήνες -φιλελεύθερων - διεσπαρμένοι ανάμεσα σε τρία από τα τέσσερα μεγαλύτερα κόμματα, εξακολουθούν να θαυμάζουν τις ΗΠΑ, αλλά καθώς ο πόλεμος εξελισσόταν αυτοί οι άνθρωποι, ανάμεσά τους παλιοί μου φίλοι, κυρίως κρατούσαν τις απόψεις τους για τους εαυτούς τους».
• «Ο πρωθυπουργός Σημίτης είχε προσωπικό όφελος από την αυτόματη αύξηση της δημοτικότητας που απολαμβάνουν οι περισσότεροι ηγέτες σε καιρό πολέμου», γράφει ο Κίσλινγκ, αλλά «το ΠΑΣΟΚ συνέχισε να υπολείπεται της συντηρητικής αντιπολίτευσης κατά επτά εκατοστιαίες μονάδες. Ο μορφωμένος στη Γερμανία, ευρωπαϊστής Σημίτης δεν επένδυσε ποτέ πολύ από το πολιτικό του κεφάλαιο στις ΗΠΑ. Αυτός και ο Πρόεδρος Μπους έχουν λίγα να συζητήσουν, και ο Σημίτης με ευχαρίστηση άφησε την πολιτικά ασύμφορη διατλαντική σχέση στα ασφαλή χέρια του γεννημένου στην Αμερική υπουργού Εξωτερικών του, Γιώργου Παπανδρέου. Εως τον πόλεμο, οι φιλικές σχέσεις του Παπανδρέου με τον Κόλιν Πάουελ και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν τον έβλαπταν στα μάτια του λαού. Οι αντίπαλοι του ΠΑΣΟΚ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δυσφημίσουν τον Παπανδρέου, επειδή έχει γεννηθεί και μορφωθεί στις ΗΠΑ και θεωρείται ως σκεπτόμενος με αμερικανικό τρόπο, αλλά με ασήμαντα αποτελέσματα. Πριν αρχίσει ο πόλεμος, ο Παπανδρέου είχε πάρει αποστάσεις από τις ΗΠΑ με μια έντονη, οδυνηρά ευγενική, και καταδικασμένη προσπάθεια εκ μέρους της ΕΕ για διπλωματική εναλλακτική οδό στον πόλεμο. Κατόπιν, οι δημοσκοπήσεις και ινστιτούτα πολιτικών αναλύσεων υποστήριζαν ότι η φιλοαμερικανική του εικόνα έβλαψε τη θέση του ως του κορυφαίου υποψήφιου για τη διαδοχή του Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και μελλοντικού πρωθυπουργού». Τι κρίμα, αλήθεια!..
• Ο Κίσλινγκ έχει κι ένα σχόλιο να κάνει για τον αντιεξουσιαστικό χώρο, που συνδέει -για κάποιο λόγο- με την «17Ν»: «Πριν βρει ως αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ για να διαδηλώσει, η μικρή ελληνική κοινότητα αναρχικών και καλλιτεχνών γκράφιτι είχε διάφορους άλλους ελάσσονος σημασίας σκοπούς. Πιο πρόσφατα, είχαν σπάσει παράθυρα σε ένδειξη υποστήριξης για την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, το ακραίο αριστερίστικο κίνημα που πήρε το όνομά του από μια εξέγερση των φοιτητών κατά της χούντας το 1973, που είναι υπεύθυνη για 23 δολοφονίες, περιλαμβανομένων τεσσάρων Αμερικανών, από το 1975. Μόλις η λαϊκή οργή για το Ιράκ κοπάσει, μάλλον θα χάσουν κάθε ψευδαίσθηση ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι της μέσης τάξης που διαδήλωναν μαζί τους ως την πρεσβεία των ΗΠΑ μοιράζονται την αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική οργή τους».
• Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για την ανάκτηση της υποταγής των Ελλήνων, που δεν «μισούν» τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, κατά τον Μπρέιντι...

*Brady Kiesling, «Athens in Wartime», The New York Review of Books, 15η Μαΐου 2003.