Ηρθε ξαφνικά κι αναπάντεχα - λίγο αργά για μένα - το θλιβερό μαντάτο κι ένα παγερό φίδι σφήνωσε στο λαιμό μου, κρατώντας με ακίνητο για αρκετή ώρα. Πόσο μού φάνηκε απίστευτο και πόσο οδυνηρό. Πώς είναι δυνατόν, σκέφτηκα, τέτοιοι άνθρωποι να φεύγουν απ' τη ζωή και να ρημάζει και να φτωχαίνει ο κόσμος;

Πρόσχαρη, καλοσυνάτη, ευγενική, μελιστάλαχτη. Ανθρώπινο μέγεθος τεράστιο. Ηταν η ψυχή και το καμάρι της ΠΕΑΕΑ και της ΠΕΑΦΕ. Παντού και σε όλα πρώτη. Μια εξαίρετη κομμουνίστρια, παράδειγμα προς μίμηση.

Από τις πρωτεργάτριες και δημιουργούς της χορωδίας της Εθνικής Αντίστασης. Στην οργάνωση και τον προγραμματισμό των εκδηλώσεων, στην υποδοχή, στην αναφορά προσωπικοτήτων. Ολα, μα όλα περνούσαν αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα από τα χέρια της, με το αιώνιο χαμόγελο και τον πόνο ζωγραφισμένο στο βλέμμα από το δράμα που περνούσε η επίσης αγωνίστρια αδελφή της, Βίργκω.

Καταλαβαίνω, συμπαρίσταμαι και συμμερίζομαι - όπως, άλλωστε, και όλοι οι σύντροφοι που την έζησαν από κοντά - μ' όλη μου την καρδιά τον υπέροχο σύντροφό της σ. Τάκη Μενδράκο, άνθρωπο υψηλής διανόησης και πνευματικότητας. Αν και σ' αυτήν τη δύσκολη στιγμή οι ευχές δεν πιάνουν τόπο, να έχει το κουράγιο και τη δύναμη να ξεπεράσει αυτήν τη σκληρή δοκιμασία, να ζει και να τη θυμάται μαζί με τα κορίτσια και τα εγγόνια του, όπως και θα τη θυμόμαστε όλοι.

Καλλιόπη Μενδράκου, εσύ δεν έφυγες... θα ζεις και θα υπάρχεις στο νου και την ψυχή μας...