«Είναι δεκαπέντε χρόνων, είναι 1,80 μ., είναι στην τάξη του πρώτος ανάμεσα στους πρώτους και έμαθε τη γλώσσα μας μέσα σε τρεις μήνες. Αν ήταν γόνος ελληνικής οικογένειας με πορτοφόλι χοντρό, με πισίνα στον κήπο και βίλα στη Μύκονο, θα έβλεπε τη φωτογραφία του σε όλες τις κοσμικές στήλες. Ο Αριστοτέλης όμως είναι Αλβανός, ο πατέρας του οικοδόμος και η μάνα του ξενοπλένει. Τα τρία κακά της μοίρας του. Λεβεντόπαιδο μεν, αλλά χωρίς διαβατήριο και χωρίς πατρίδα. Λόγω επιδόσεων τον επιλέγουν μαζί με καμιά τριανταριά παιδιά των Κυκλάδων για δωρεάν μηνιαίες διακοπές στην Κύπρο, αλλά... Να επιτρέψουν σ' έναν δεκαπεντάχρονο την έξοδο χωρίς χαρτιά; Κι αν είναι βαποράκι της αλβανικής μαφίας; Ενώ; Ενώ ο άνθρωπος που ξάφρισε το ταμείο μιας ανώνυμης ποδοσφαιρικής εταιρείας κυκλοφορεί ελεύθερος με ελληνική σφραγίδα. Δεν ξέρω για σας, αλλά η δική μου πατρίδα δεν έχει συγκεκριμένη γεωγραφία. Αριστοτέλη τη λένε, κι ας είναι η Αλβανία!». Του Δ. Δανίκα, από τη χτεσινή «στήλη άλατος» των «Νέων».