Σηκώνεται, λοιπόν, ένας από τους εργαζόμενους και λέει του προέδρου: «Καλά τα λες πρόεδρε, αλλά τα μαστάρια της αγελάδας τα κρατάς όλα για σένα. Δώσε μας κι εμάς ένα να αρμέγουμε και βλέπουμε παρακάτω». Η διεκδίκηση της αύξησης δεμένη στο μαστάρι της αγελάδας και ο πρόεδρος να ψάχνεται πώς πιάστηκε Κώτσος στο ίδιο του το γήπεδο...

Στο καλαμπούρι των εργαζομένων, διαβάζεις τα ψήγματα μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας. Τα χρόνια της δουλιάς τους φόρτωσαν με πείρα, για να μπορούν να ξεχωρίζουν πως εκείνος, που κρατάει την αγελάδα, χορταίνει και το γάλα της και πως όσο και να την ταΐσουν με τον ιδρώτα τους οι εργαζόμενοι, η καρδάρα πάει πάντα στον ιδιοκτήτη. Κι, ακόμα, πως φτωχός εργοδότης ποτέ δε φάνηκε, όσο και αν γκρίνιαζε για την αγελάδα του, που ήταν τσιγκούνα στο άρμεγμα, ή για την πίτα του, που δε ρόδιζαν τα φύλλα.

Οι εργαζόμενοι, όμως; Καλά τα καλαμπούρια και οι σπιρτόζικες απαντήσεις, καλός κι ο τσαμπουκάς, που τσαλαπατάει τις άθλιες παρομοιώσεις του προέδρου, αλλά δεν είναι αρκετά. Συμπεράσματα χρειάζονται και, μάλιστα, βαθύτερα. Ποιος στρώνει το χαλί, ώστε άλλος να ταΐζει την αγελάδα και άλλος να παίρνει το γάλα; Ποιος ανοίγει το δρόμο, ώστε, αν η αγελάδα βρει φτηνότερο σανό στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, να την κουβαλήσει ο «πρόεδρος» στα ευφορότερα λιβάδια, κρατώντας στο χέρι του και μεγαλύτερη καρδάρα;