Οπ! Τι γίνεται, ρε παιδιά; Γιατί τα πανελλαδικής εμβέλειας τηλεοπτικά κανάλια «μετακομίζουν» από την Αθήνα, στην επαρχία; Τι δουλιά έχει ο Τέρενς Κουίκ στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, να τρέχει σαν αγριοκάτσικο, «κυνηγώντας» πότε ταξιτζήδες και πότε συνταξιούχους του ΟΓΑ; Πώς συνδυάζεται το «λαμέ» συνολάκι της Ελλης Στάη με το «σχτίσιο» φουστάνι της χωριάτισσας από τη Μακεδονία; Πώς συνδέεται το «αξάν» του Νίκου Χατζηνικολάου, με την «ντοπιολαλιά» του κλαριτζή από την Ηπειρο; Πώς συνταιριάζει ο Αιμίλιος Λιάτσος την παρουσίαση των διασήμων που πάνε στο Μέγαρο, με το ρεπορτάζ στα μεταλλεία της Χαλκιδικής; Προς τι, λοιπόν, η τηλεοπτική προβολή της ανεργίας, της ανέχειας, της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, της αδικίας που ταλαιπωρούν τον ελληνικό λαό, ιδιαιτέρως στην ελληνική ύπαιθρο;

Κατ' αρχήν είναι το κυνήγι της τηλεθέασης. Αυτά τα θέματα έχουν «πέραση» στο ευρύ κοινό, καθότι απευθύνονται στο συναίσθημα κι ερεθίζουν τον αμφιβληστροειδή. Μια γριούλα που παραπονιέται βογκώντας, επειδή τα παιδιά της έφυγαν από το χωριό κι έμεινε μοναχή της, είναι ένα «θέαμα» που τραβάει την προσοχή των απανταχού καλόκαρδων και συμπονετικών. Ο τσοπάνος που μιλάει στο μικρόφωνο και, ταυτόχρονα, «σφυρίζει» να γυρίσουν τα πρόβατα, είναι ένα φολκλορικό σκηνοθέτημα, που εξιτάρει τον τηλεθεατή, ιδίως τον αστό που νοσταλγεί το «βουκολικό» παρελθόν του. Ο μεταλλεργάτης που κλαίει μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, επειδή τον οδηγούν στην ανεργία, συγκινεί όχι μόνον τους ομοιοπαθείς του, αλλά και τους βολεμένους που φοβούνται το ξεβόλεμα.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι τα ΜΜΕ κάνουν «στροφή», εγκαταλείποντας το τρίπτυχο «ψέμα, αίμα, σπέρμα», που καθορίζει την «ενημέρωση». Ομως, στην πραγματικότητα, δεν έχουμε «στροφή», αλλά «ελιγμό» στον ίδιο «ντορό». Πρόκειται για μια προσπάθεια αναπροσαρμογής των τηλεοπτικών «ριάλιτι», διά της επεκτάσεώς τους σε «φυσικό» χώρο, με περισσότερους πρωταγωνιστές. Η ζωή των φτωχών και των αδικημένων παρουσιάζεται σαν μια «ιστοριούλα», που δε διαδραματίζεται, πλέον, σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, όπως το «Big Brοther», ή σ' έναν προεπιλεγμένο και καταλλήλως διαμορφωμένο ανοιχτό χώρο, όπως το «Survivor», αλλά σ' ένα χωριό, σ' ένα εργοστάσιο, σε μια γειτονιά, σ' ένα σπίτι. Ετσι, όλη η χώρα μετατρέπεται σ' ένα απέραντο «ριαλιτζίδικο».

Δεν είναι, λοιπόν, θετικό το γεγονός ότι τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών ασχολούνται με λαϊκά θέματα - ισχύει και εν προκειμένω το «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» - καθώς έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα επιχείρηση χειραγώγησης της ενημέρωσης και παραπλάνησης του λαού. Διότι είναι φανερό ότι αυτά τα ΜΜΕ δεν έχουν διάθεση ν' αναδείξουν την ουσία των λαϊκών προβλημάτων, να εντοπίσουν τα αίτια που τα προκαλούν και να κατονομάσουν τους πραγματικούς ενόχους. Ούτε, βεβαίως, επιθυμούν να υποδείξουν την ουσιαστική και μακροπρόθεσμη λύση τους. Γι' αυτό και τα παρουσιάζουν σαν μεμονωμένα και τυχαία περιστατικά κι όχι σαν αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων...