Συμπτώματα της αθεράπευτης αρρώστιας του δικομματισμού είναι ο ευτελισμός και ο εκχυδαϊσμός της πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι εκατέρωθεν προσωπικές επιθέσεις κατά των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων, η ανταλλαγή βαριών χαρακτηρισμών και συκοφαντικών ή μη κατηγοριών, έχουν καταντήσει πλέον φυσιολογικό φαινόμενο. Αναπόφευκτη η κατάντια, από τη στιγμή που η τεχνητή πόλωση συντελείται στη βάση του διλήμματος «Σημίτης ή Καραμανλής», από τη στιγμή που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν έχουν «τίποτα να μοιράσουν» για την εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μοιραία, αυτό που έχει απομείνει στους δύο μονομάχους είναι η σύγκρουση για τη λεία της εξουσίας. Οτιδήποτε τους φέρνει πιο κοντά στην κατάκτηση του υπέρτατου αυτού στόχου, το χρησιμοποιούν αδίστακτα και ανελέητα.

Η λυσσαλέα αυτή μονομαχία και ο πλούτος των επιχειρημάτων και του θεάματος, είναι που δημιουργούν μια ψευδή εικόνα, ότι, τάχα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι «θανάσιμοι αντίπαλοι» και σε πολιτική βάση. Ομως, η όποια φραστική αντιπαράθεση σε πολιτικό επίπεδο επιβεβαιώνει αμέσως ότι διαθέτουν το ίδιο ακριβώς «κυβερνητικό πρόγραμμα». Πρόκειται για τη Χάρτα Σύγκλισης, που κυκλοφορεί σε πράσινη και γαλάζια κόπια. Εξ ου και οι συχνές αλληλοκατηγορίες για «αντιγραφή» ή «υποκλοπή» ιδεών και θέσεων...

Συνειδητά η ηγεσία της ΝΔ δε βιάζεται να παρουσιάσει το πρόγραμμά της για την οικονομία. Εύκολα θα φανεί ότι είναι «μία από τα ίδια», με την κυβερνητική πολιτική και θα μαραθούν πριν καν ανθίσουν οι φρούδες ελπίδες. Την «πάτησε», άλλωστε, με τα προγράμματα με τους αγρότες, την Παιδεία, τη Δημόσια Διοίκηση... Το ΠΑΣΟΚ ασκεί πιέσεις για αποκάλυψη του δήθεν «κρυφού» προγράμματος της ΝΔ, ακριβώς για να συγκρατήσει την «έξοδο» των απογοητευμένων ψηφοφόρων του, με το επιχείρημα ότι «και να φύγουν δε θα βρουν τίποτα καλύτερο». Ευτυχώς, όμως, υπάρχει και φιλολαϊκή εναλλακτική λύση.