Πολλά παράξενα. Απίθανες συμπτώσεις. `Η μήπως δεν είναι; Μήπως πρόκειται για την πασίγνωστη συνταγή, όπου ...για να υπάρχουν άγγελοι πρέπει να υπάρχουν και οι δαίμονες; Επειδή οι δαίμονες, όμως, δεν υπάρχουν έτσι και αλλιώς, τους δημιουργούμε και βρίσκουν και οι άγγελοι λόγο ύπαρξης...

Τι να πρωτοπάρουμε σαν παράδειγμα; Το τελευταίο χτύπημα στο Ριάντ, που στοίχισε τη ζωή τουλάχιστον 17 ανθρώπων, με άλλους 122 τραυματίες; Δεν είναι παράξενο πως οι Αμερικανοί ήταν σίγουροι για το χτύπημα βδομάδες πριν; Ηξεραν, όπως αποδείχτηκε, με ακρίβεια ακόμα και την ώρα (που λέει ο λόγος) που θα γινόταν και φρόντισαν να κλείσουν θεαματικά την πρεσβεία τους. Γιατί δεν έκαναν τίποτα να το αποτρέψουν; Δεν έρχεται, άθελα ίσως, ο συνειρμός πως και για την 11η του Σεπτέμβρη ήταν καλοπληροφορημένοι και άφησαν τα πράγματα «να πάρουν τον δρόμο τους»; Δηλαδή, ο «δρόμος τους» ήταν η «χρυσή ευκαιρία», κατά τον Γούλφοβιτς, «να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο για τον 21ο αιώνα...».

Τώρα μετά την επίθεση στο Ριάντ, πώς ήταν πανέτοιμοι, με τον πιο επίσημο τρόπο, να βγουν ακριβώς την επόμενη στιγμή και να βεβαιώνουν πως πρόκειται για την «Αλ Κάιντα», που «στοχεύει στην ανατροπή της βασιλείας στη Σαουδική Αραβία»; Τυχαίο είναι ότι μόλις την προηγούμενη μέρα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, όταν αποκάλυπτε ουσιαστικά τα σχέδια παρέμβασης στη Μέση Ανατολή για τη Σαουδική Αραβία, διαπίστωνε ...σημαντικά βήματα στον εκδημοκρατισμό;

Πολλά τα «τρυγόνια», που μαζεύονται από ένα χτύπημα. Σιγουρεύουν τις δυνατότητες παρέμβασης και «προστασίας» στη Σαουδική Αραβία. Φυσούν τα μισοσβησμένα κάρβουνα «απειλής από την "Αλ Κάιντα"». Ακόμα και τον άνθρακα ξαναεμφάνισαν την περασμένη βδομάδα. Εκθέσεις επί εκθέσεων μιλούν για καινούρια «τρομοκρατικά» χτυπήματα και κάνουν προβλέψεις. Για παράδειγμα, η χτεσινή «προέβλεπε» σαν πιθανότερο στόχο το Λονδίνο. Εκλεισε η πρεσβεία των ΗΠΑ και στο Σουδάν...

Εκεί που αμφισβητείται εφ' όλης της ύλης η εξωτερική πολιτική της διοίκησης των ΗΠΑ, που στηρίχτηκε στο «δαίμονα» της τρομοκρατίας, αυτός «ζωντανεύει» και μαζί του επιδιώκει να «ζωντανέψει» και η χαμένη δημοτικότητα (θέση στην εξουσία) του Μπους, του Μπλερ και των άλλων συνενόχων. Τραβάει την προσοχή από τις απώλειες στο Ιράκ, ή, μάλλον, τις δικαιολογεί σε στιλ Ρ. Περλ: «Δε χάνουμε τρεις τέσσερις στρατιώτες τη μέρα, αλλά τη βδομάδα...». Μεγαλώνει ίσως και την ανεκτικότητα στα καθημερινά εγκλήματα, που αποκαλύπτονται, ή δεν αποκαλύπτονται, που κάνουν καθημερινά σαν δυνάμεις κατοχής: Μαζικές συλλήψεις, δολοφονίες αθώων, Γκουαντανάμο, «τυφλοί» βομβαρδισμοί ολόκληρων περιοχών σε κατεχόμενες χώρες, για να τσακίσουν το ηθικό του πληθυσμού...

Αναρίθμητα τα ταυτόχρονα, έστω βραχυπρόθεσμα, κέρδη του ιμπεριαλισμού, για να είναι αθώα. Ευτυχώς, ο ίδιος, με τις πράξεις του, μας έχει πάρει από καιρό την όποια αθωότητα και είμαστε υποχρεωμένοι, να σκεπτόμαστε και να δρούμε...