Μόλις έξι εικοσιτετράωρα διήρκεσε η αισιοδοξία των θιασωτών της χειραφέτησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τις ΗΠΑ στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας. Οι μεγαλοστομίες των υποστηρικτών ενός «Ευρωστρατού», που θα λειτουργεί ως αντίπαλο δέος στην αμερικανική πολεμική μηχανή, άρχισαν μετά τη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ στη Νάπολη, το Σάββατο 29 του Νοέμβρη. Αφορμή στάθηκε η διαμόρφωση κοινής θέσης των κυβερνήσεων Γαλλίας, Γερμανίας και Βρετανίας για τη δημιουργία κοινής στρατιωτικής δύναμης και την ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης στο μελλοντικό Σύνταγμα της ΕΕ, αν και διευκρινιζόταν πως ο κύριος ρόλος, σε ό,τι αφορά στην ευρωπαϊκή αμυντική θωράκιση, παραμένει στο NATO.

Δύο μέρες αργότερα, στις Βρυξέλλες, ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, δήλωνε προσερχόμενος στο Συμβούλιο υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ: «Θα πρέπει να υπάρχει πολύ καλός λόγος για να γίνει κάτι που θέτει το NATO σε κίνδυνο και δεν μπορώ να δω κάποιον τέτοιο λόγο». Η προειδοποίηση ήταν σαφής και τα αποτελέσματά της καταγράφηκαν στην απόφαση του Συμβουλίου. Πιο σαφής ήταν ο απερχόμενος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, λόρδος Τζ. Ρόμπερτσον, ο οποίος δήλωσε: «Δεν μπορώ να διανοηθώ πως η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία, που την περασμένη εβδομάδα συμφώνησαν στη Νάπολη για τη δημιουργία του "στρατηγείου" της EE, θα έκαναν κάτι που να υπονομεύσει την πρωτοκαθεδρία της συμμαχίας». Ιδίως δε, πρόσθεσε, όταν πρόκειται για μια πρωτοβουλία «στην οποία συμμετέχει ο Τόνι Μπλερ»!

Το τέλος αυτής της ιστορίας, που συζητείται από την περίοδο της αμερικανοβρετανικής επιδρομής στο Ιράκ, γράφτηκε την περασμένη Πέμπτη στο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, στις Βρυξέλλες. Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Γ. Παπανδρέου, δήλωσε μετά τη συνεδρίαση: «Απεκλείσθη η δημιουργία μιας μεγάλης υποδομής σχεδιασμού». Λίγο πριν, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, κατέστησε σαφές ότι «οι ΗΠΑ δεν μπορούν να δεχτούν ανεξάρτητες δομές της ΕΕ που επικαλύπτουν δυνατότητες που ήδη υπάρχουν στους κόλπους του ΝΑΤΟ»...

Ετσι, τελείωσε και το συνακόλουθο «παραμύθι» περί της «φιλειρηνικής» Ευρωπαϊκής Ενωσης που θα έβαζε φρένο στην αμερικανική επιθετικότητα, όπως έλεγαν κατά τη διάρκεια της επιδρομής στο Ιράκ το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ, ζητώντας από τους χιλιάδες διαδηλωτές να υποστηρίξουν τα γαλλογερμανικά σχέδια για τη δημιουργία του δήθεν αυτόνομου «Ευρωστρατού».

Βεβαίως, η εγκατάλειψη του σχεδίου από τους αρχιτέκτονές του, δε σημαίνει ότι εξαλείφτηκαν οι αντιθέσεις και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Υπό την πίεση μιας πραγματικότητας, την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν, οι επίδοξοι ηγεμόνες της Ευρώπης, Σιράκ και Σρέντερ, υποχρεώθηκαν να παραδεχτούν την πρωτοκαθεδρία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ακόμη και για την ασφάλεια της «γηραιάς» ηπείρου, του δικού τους «μαγαζιού». Ομως, η οικονομική ύφεση, οι ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς των πετρελαίων, η δημιουργία και το μοίρασμα των αγορών μοιραία θα φέρνουν στο προσκήνιο όλο και πιο συχνά τους ανταγωνισμούς τόσο μεταξύ του γαλλογερμανικού άξονα, όσο και στο ίδιο το εσωτερικό της ΕΕ.

Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, έκλεισε ουσιαστικά ένα από τα μεγάλα κεφάλαια του υπό διαμόρφωση «Ευρωσυντάγματος», το κεφάλαιο της Κοινής Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας. Εκλεισε με τη βαριά σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.