Σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε προχτές στην «Ελευθερία» της Λάρισας κι απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο Ν. Κωνσταντόπουλος εκφράζει τη λύπη του για την αποχώρηση του Π. Σκοτινιώτη, κατηγορώντας τον, ταυτόχρονα, ότι με τη φυγή του προς το ΠΑΣΟΚ δεν εκτιμάει την τιμή που του επιφύλαξε το κόμμα του για πολλά χρόνια. Επ' αυτών δε μας πέφτει λόγος - «αυτοί έχουν τα γένια, αυτοί και τα χτένια» - αλλά οφείλουμε να εκφράσουμε τη διαφωνία μας σ' αυτό που στη συνέχεια αναφέρει ο πρόεδρος του ΣΥΝ, υποστηρίζοντας ότι «λογικές προσαρμογής και προσχώρησης δεν ανήκουν στην κουλτούρα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς».

Το τελευταίο δεν είναι σωστό, καθώς ο ΣΥΝ, ως κύριος εκφραστής αυτής της «Αριστεράς», καλλιεργεί χρόνια τώρα και με συνέπεια τη λογική ανοχής και προσαρμογής στο σύστημα, με την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και την αποδοχή του «ευρω-μονόδρομου», με αντιλήψεις περί δήθεν εξανθρώπισης του καπιταλισμού, κοινωνικής συναίνεσης, κλπ., όπως και με αντίστοιχες πρακτικές συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ - στην Αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλιστικό και, γενικότερα, στο μαζικό κίνημα, κλπ.

Με δυο λόγια, δηλαδή, η αφετηρία κόμματος κι αποχωρούντων είναι η ίδια. Αλλωστε, την ίδια λογική εξέφραζαν και πολλά από τα πρώην στελέχη του ΚΚΕ - τα οποία αποχώρησαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 και βρίσκονται σήμερα στον ΣΥΝ - και αποτέλεσε τότε ένα από τα βασικά σημεία σύγκρουσης.