Στη «μεταβατική» τριετία 1999-2002 το «τρίτο στάδιο της ΟΝΕ» του Μάαστριχτ που είχε τεθεί σε ισχύ από την 1/1/1999, «ολοκληρώθηκε» με τη δημιουργία της «ζώνης του ευρώ» και την εξαφάνιση ιστορικών νομισμάτων δώδεκα ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων και της δραχμής. Η «νομισματική» πολιτική ασκείται πλέον όχι από τα κράτη, αλλά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

Παράλληλα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάακεν (Δεκέμβρης 2001) συγκάλεσε την «Ευρωπαϊκή Συνέλευση για το μέλλον της Ευρώπης» που κατέθεσε «σχέδιο Συνθήκης για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης» στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης (Ιούνης 2003). Οι διαπραγματεύσεις επί του σχεδίου ευρω-συντάγματος άρχισαν τον περασμένο Οκτώβρη με τη σύνοδο κορυφής της Ρώμης και βρίσκονται σε εξέλιξη μετά την αποτυχία κατάληξης στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών (Δεκέμβρης 2003).

Το Ευρωσύνταγμα επιβάλλει υποχρεωτικά την νεοφιλελεύθερη «ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς», νομιμοποιεί «συνταγματικά» ολιγαρχική δομή και λειτουργία της ΕΕ, «εναρμονίζει» την εκμετάλλευση και καταστολή του ευρωπαϊκού εργατικού δυναμικού και διαμορφώνει το «νέο» πλαίσιο παγκόσμιας επεμβατικότητας του ευρωπαϊκού μιλιταρισμού. Σύμφωνα με το άρθρο 10 του σχεδίου ευρω-συντάγματος, οι αποφάσεις των Βρυξελλών «υπερέχουν έναντι του Δικαίου των κρατών - μελών». Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συνυπογράφουν, σε αγαστή σύμπνοια, την «ευρωπαϊκή» δέσμευση της χώρας. Γιατί αποκρύβουν προεκλογικά τις πολιτικές της ΕΕ και τις υποχρεώσεις ευρω-λιτότητας των ελληνικών κυβερνήσεων;