Η ίδια τακτική συνεχίζεται και μετά τις εκλογές, παρότι τώρα δε λείπουν και φωνές ειλικρίνειας, όπως εκείνη της μιας πτέρυγας του ΣΥΝ, της «ανανεωτικής», που δικαίως θεωρεί ότι έρχεται σε αντίθεση η πολιτική γραμμή του ΣΥΝ με την επιδίωξη συνεργασίας με το ΚΚΕ και ζητάει συνεργασία με το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ! Οπως και ανώτατου στελέχους του ΣΥΝ, των «προεδρικών» αυτός, που παραδέχτηκε γραπτώς, ότι «το ΚΚΕ θα είχε ξεπεράσει το 7% αν δεν υπήρχε ο ΣΥΝ να το εμποδίσει»!! Ωστόσο παρά το μένος τους, ζητούν συνεργασία με το ΚΚΕ!.. Θα λέγαμε μάλιστα ότι τη ζητούν, ακριβώς λόγω του μένους και της αγωνίας τους, μήπως αναπτυχθεί περισσότερο η αντιιμπεριαλιστική πάλη, μήπως προχωρήσει η συσπείρωση σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, μήπως αλλάξει δραστικά ο συσχετισμός των δυνάμεων σε βάρος των συμβιβασμένων στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, στο αγροτικό κίνημα, στο χώρο της νεολαίας, μήπως τελικά υπερισχύσει η γραμμή του ΚΚΕ για συσπείρωση και συνεργασία, εναντίον της γραμμής της ενσωμάτωσης, του συμβιβασμού με το κεφάλαιο, που εκφράζει ο ΣΥΝ και όχι μόνο.

Το ΚΚΕ είναι κάτι πολύ περισσότερο από τα λεγόμενα αριστερά κόμματα. Είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, που πάει να πει ότι στόχος του είναι η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και της κομμουνιστικής. Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πηγαίνει πολύ πιο μακριά. Είναι το κόμμα της εργατικής τάξης.

Ο όρος «Αριστερά», σήμερα και από τους συγκεκριμένους φορείς, χρησιμοποιείται για να συγκαλύπτει τα ταξικά συμφέροντα που εκφράζει και υπηρετεί κάθε κόμμα. Συγχέει τις κοινωνικές αντιθέσεις, άρα δίνει τη δυνατότητα να τον χρησιμοποιούν και κόμματα που έχουν πολιτική αστικού εκσυγχρονισμού, πασπαλισμένη με τις φιοριτούρες περί κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας (γενικά κι αόριστα).

Αλλά και αν δεχτεί κανείς συμβατικά τον όρο «Αριστερά» ως χαρακτηρισμό διαφόρων άλλων σχημάτων, οφείλει να συγκρίνει αυτά τα σχήματα με βάση την ιστορική εμπειρία, αλλά και με την πολιτική τους σήμερα στις νέες συνθήκες, για να εκτιμήσει αν όντως ανήκουν στο χώρο της λεγόμενης «Αριστεράς» ή όχι. Και από αυτή την άποψη η εμπειρία λέει πως η παράδοση της Αριστεράς στην Ελλάδα, παρά τις παρεκκλίσεις της, είναι βασικά ταυτισμένη με την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και όχι με το συμβιβασμό. Η Αριστερά αντιτάχθηκε στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ από το 1960. Εκανε σημαία της την απομάκρυνση των αμερικανονατοϊκών βάσεων και των πυρηνικών. Υπεράσπισε τη φιλειρηνική πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης. Και αυτά όλα, μέσα σε συνθήκες κατά πολύ διαφορετικές, όσον αφορά στην ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Με την έννοια, ότι τότε δεν υπήρχε το Μάαστριχτ, δηλαδή η ΕΕ, δεν υπήρχε η ΟΝΕ και το ευρώ, ενώ ίσχυε ένα διεθνές δίκαιο που κατοχύρωνε ορισμένα πράγματα, εξαιτίας του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων.

Μετά την αντεπανάσταση του 1989-'91 η αλλαγή συνόρων έχει νομιμοποιηθεί, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, η έννοια των δικαιωμάτων του λαού έχει εξοβελιστεί, ενώ παίρνονται πίσω ακόμη και κατακτήσεις. Η επίθεση του κεφαλαίου και των κομμάτων του είναι ολομέτωπη. Τόσο, που και η πολιτική των γενικευμένων παροχών ενσωμάτωσης, που ακολουθούσαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, να έχει εγκαταλειφθεί από τα ίδια. Στη θέση τους κυριαρχούν η ανταγωνιστικότητα, η παραγωγικότητα, η εμπορευματοποίηση των πάντων. Δηλαδή τα κέρδη και η ιλιγγιώδης ένταση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Με βάση, λοιπόν, την ιστορική εμπειρία και τις σύγχρονες συνθήκες, είναι δυνατό να καταταχθεί ο ΣΥΝ στην Αριστερά, με την έννοια του φορέα της αντικαπιταλιστικής πάλης; Η απάντηση έρχεται μόνη της: Οχι! Ο ΣΥΝ είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα των σημερινών καιρών. Είναι ένα κόμμα της Κεντροαριστεράς (ας δεχτούμε και εδώ συμβατικά αυτό τον όρο), δηλαδή της διαχείρισης. Αυτά συνάγονται από το πρόγραμμα και την πρακτική του.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΝ θεωρεί ξεπερασμένη την πάλη στο εθνικό πεδίο για ριζικές πολιτικές αλλαγές. Αυτό, αν το δει κανείς σε κάθε χώρα, σημαίνει: «λαοί υποταχθείτε, τα κεφάλια μέσα»! Απομένει, λοιπόν, να συναντιόμαστε διεθνώς 2-3 φορές το χρόνο σε κάποια πόλη, για να κράζουμε «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» και να αποχωρούμε ενθουσιωδώς που βγάλαμε το άχτι μας... Αυτό και μόνο φτάνει για να δει κανείς πού κατατάσσει ο ίδιος ο ΣΥΝ τον εαυτό του. Δε χρειάζεται τίποτε άλλο.

Το ίδιο κάνει ο ΣΥΝ κατά της ΕΕΔΥΕ. Ενοχλείται που δεν πηγαίνει σε κοινές αντιπολεμικές συγκεντρώσεις με το ΠΑΣΟΚ, όπως ο ΣΥΝ. Και κατηγορεί ΕΕΔΥΕ και ΚΚΕ ως φορείς της απομόνωσης!!

Στην πραγματικότητα τα παραπάνω αποτελούν υλοποίηση της αντίληψης της «κοινωνικής συνοχής» που εμποτίζει το ΣΥΝ. Που σημαίνει ταξική συνεργασία, δηλαδή υποταγή της εργατικής τάξης στο κεφάλαιο. Αυτό σημαίνει και η συνεργασία του ΣΥΝ με τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ σε βασικούς κρίκους του συνδικαλιστικού κινήματος (ομοσπονδίες ποτών, φαρμάκου κ.α.) και η εργοδοτική άποψη «περί ενότητας», καθώς και η συμμετοχή στους «κοινωνικούς διαλόγους», ακριβώς την ώρα που χρειαζόταν η μέγιστη δυνατή κινητοποίηση των εργαζομένων.

Τα αιτήματα, που το ΠΑΜΕ προβάλλει, ο ΣΥΝ τα χαρακτηρίζει μαξιμαλιστικά και σεχταριστικά. Δεν ξεκινά από το ποιες είναι οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, δεν ξεκινά από το πόσος πλούτος έχει παραχθεί, για να καθορίσει με βάση αυτά τους στόχους πάλης. Αντιθέτως, η πολιτική του επιχειρεί να αμβλύνει λίγο τις πιο οξείες γωνίες που δημιουργεί η εκμετάλλευση, κάτι που έκανε και το ΠΑΣΟΚ (θα το κάνει και η ΝΔ), για να μειώνονται έτσι οι λαϊκές αντιδράσεις και για να περνάει πιο άνετα η συνολική στρατηγική του κεφαλαίου.

Ετσι, τους στόχους για κατώτερο μισθό 1100 ευρώ, 880 ευρώ σύνταξη, απειθαρχία στις επιλογές της ΕΕ, κατάργηση της ιδιωτικής ασφάλισης, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία - Υγεία - Πρόνοια, και άλλα, τα απορρίπτει. Ενώ στην Αυτοδιοίκηση στηρίζει τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης μαζί με το ΠΑΣΟΚ! Κάνει επίσης αίτημά του την καθιέρωση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», όπως έκανε σημαία του και το περιβόητο «εθνικό συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής», που το υιοθέτησαν τελικά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, το δημιούργησαν, και τέλειωσε το ζήτημα...

Μοιραία όλα αυτά. Γιατί ο ΣΥΝ στηρίζει τις κεντρικές κατευθύνσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ψήφισε το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, την πρόσφατη διεύρυνση της ΕΕ με 10 νέες χώρες. Ψήφισε δηλαδή υπέρ της επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα και στη συνέχεια διαμαρτύρεται για τις συνέπειες της επίθεσης!! Αλλά διαμαρτύρεται από τα... «αριστερά»!...

Ο δρόμος προς τη διαμόρφωση του μεγάλου ποταμού περνάει μέσα από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, από την πλατιά ενδυνάμωση του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, των κινημάτων της νεολαίας, των γυναικών και των ΕΒΕ. Εδώ οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες συγκεντρώνουμε όλες τις δυνάμεις μας. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ πρέπει και μπορεί να εκφραστεί και στις ευρωεκλογές.