Ιδιαίτερης σημασίας, όχι μόνο για τη Σύνοδο των Βρυξελλών αλλά και για τις μελλοντικές οικονομικές εξελίξεις στην ΕΕ, είναι η κοινή θέση με την οποία θα εμφανιστούν οι κυβερνήσεις της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας. Δεν είναι μόνο η εμφανής προσπάθεια για τη δημιουργία του «οικονομικού διευθυντηρίου», αλλά και η πολιτική ομογενοποίηση των θέσεων του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ, του «κεντροαριστερού» Μπλερ και του κλασικού φιλελεύθερου Σιράκ.

Η κοινή θέση της «τρόικας», όπως ονομάστηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, διαμορφώθηκε στη συνάντηση των τριών ηγετών, στις 18 Φλεβάρη του 2004 στο Βερολίνο.

Η επίκληση των «αποφάσεων της Λισαβόνας» από τη Συνάντηση των «τριών» στο Βερολίνο, σηματοδοτεί την πρόθεση των τριών μεγαλύτερων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης να επιβάλουν τους δικούς τους ρυθμούς και σφραγίδα στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής από τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων κρατών - μελών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, μετά τη Συνάντηση, ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ, εκθείασε τις «κοινωνικές μεταρρυθμίσεις», που προωθεί ο Σρέντερ στη Γερμανία. Στις μεταρρυθμίσεις αυτές, υπό τον τίτλο «Ατζέντα 2010», περιλαμβάνονται όπως είναι γνωστό η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, η μείωση των συντάξιμων αποδοχών, η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων, η έντονη διείσδυση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών στα συνταξιοδοτικά συστήματα κ.ά.

Στους προβληματισμούς της συνάντησης συνεισέφερε και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, παρουσιάζοντας στους συνομιλητές του το σχέδιο «εκσυγχρονισμού» του βρετανικού δημόσιου τομέα, με την πρόβλεψη για 80.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων!

Από την πλευρά του, ο Σιράκ παρουσίασε το εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων στη Γαλλία από την κυβέρνηση Ραφαρέν και ιδιαιτέρως τις ιδιωτικοποιήσεις στους τομείς της Παιδείας και της Υγείας.

Μάλιστα, για να εξασφαλίσουν την ταχύτερη και αυστηρότερη εφαρμογή της πολιτικής τους, οι τρεις ηγέτες πρότειναν τη δημιουργία μιας θέσης αντιπροέδρου της Κομισιόν, ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για την προώθηση των οικονομικών «μεταρρυθμίσεων» στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Σύνοδος των Βρυξελλών βρίσκει τις τρεις «μεγαλύτερες» οικονομίες της ΕΕ σε διαφορετικές φάσεις της οικονομικής ύφεσης. Τα στοιχεία για τη βιομηχανική τους παραγωγή, την ανεργία, τα ελλείμματα και το χρέος είναι και για τις τρεις απογοητευτικά. Το κλίμα και για τις τρεις χώρες είναι ακόμη βαρύτερο εξαιτίας των εξελίξεων στην ισοτιμία ευρώ - δολαρίου. Η συστηματική προσπάθεια της αμερικανικής κυβέρνησης για ένα φθηνότερο δολάριο είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών, αλλά και την αντίστοιχη μείωση των ευρωπαϊκών εξαγωγών λόγω του «ακριβού» ευρώ και της «ακριβής» στερλίνας.

Η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης «ενώνει» τις κυβερνήσεις Γαλλίας, Γερμανίας και Βρετανίας στην κοινή επιδίωξη να αυξήσουν την «ανταγωνιστικότητα» των οικονομιών τους, μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας. Γι' αυτό «ξεθάβουν» τις «αποφάσεις της Λισαβόνας».