Τουλάχιστον επιδερμική είναι η εκτίμηση μιας σειράς αναλυτών και αρθρογράφων, ότι «η Αλ Κάιντα καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ισπανία». Η εκλογική ήττα της κυβέρνησης του Χ. Μ. Αθνάρ, έχει τη ρίζα της, κυρίως, στη μεγάλη απόσταση, που χώριζε τη συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης και την πολιτική της πρώην κυβέρνησης στο ζήτημα του πολέμου στο Ιράκ. Σε ποσοστά 70 έως 90% - όπως έδειχναν οι σχετικές δημοσκοπήσεις - ήταν ο ισπανικός λαός ενάντια στον πόλεμο και στην εμπλοκή της χώρας τους σ' αυτόν. Η κυβέρνηση του Λαϊκού κόμματος, όμως, τράβηξε στην αντίθετη κατεύθυνση.

Δεν ισχυριζόμαστε, βέβαια, ότι δεν έπαιξε κανένα ρόλο το μακελειό της Μαδρίτης. Ασφαλώς και η πολύνεκρη επίθεση, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, συγκλόνισε τους Ισπανούς και ξανάφερε μπροστά τους και, μάλιστα, με ανείπωτα δραματικό τρόπο, το πρόβλημα του πολέμου στο Ιράκ και της συμμετοχής της χώρας τους σ' αυτόν. Ακολούθησε η κυβερνητική επιχείρηση εκλογικής εκμετάλλευσης του «χτυπήματος» από την κυβέρνηση Αθνάρ, με την επίρριψη της ευθύνης στην ΕΤΑ. Η αποκάλυψη της επιχείρησης αυτής, απ' ό,τι φαίνεται, ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Χωρίς αμφιβολία, ο καθένας θα προτιμούσε να εκφραστεί η λαϊκή κατάδικη, χωρίς τη δραματική «μεσολάβηση» της πολύνεκρης επίθεσης. Το τελευταίο, όμως, δεν αλλάζει την ουσία της ετυμηγορίας του ισπανικού λαού.