Τον αποκάλεσαν «Νέλσονα» της Ελλάδας. Ο Παλαμάς, μαζί με τους Καραϊσκάκη και Κολοκοτρώνη, τον ενέταξε στους «πρωθιεράρχες του εθνικού ηρωισμού». Στον Ανδρέα Βώκο Μιαούλη και ταυτόχρονα στο πλαίσιο της εποχής του (διεθνές, εσωτερικό, οικονομικο-πολιτικό, στρατιωτικό, πολιτισμικό) αφορά η ιστορική μονογραφία των Κωνσταντίνας Αδαμοπούλου-Παύλου, Αννίτας Ν. Πρασσά «Ανδρέας Μιαούλης, 1769-1835 (Από την υπόδουλη ως την ελεύθερη Ελλάδα») (εκδόσεις «Εστία», 769 σελ.). Πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωμένη έρευνα για το βίο και τη δράση του Μιαούλη στα προεπαναστατικά, επαναστατικά και μετεπαναστατικά χρόνια, και για το πώς καταγράφηκε η απελευθερωτική προσφορά του στη συνείδηση του λαού. Η έρευνα προκρίθηκε σε διαγωνισμό συγγραφής ιστορικής μονογραφίας, τον οποίο, στα πλαίσια σχετικού προγράμματος του Πανεπιστημίου Αθηνών προκήρυξε και επιχορήγησε το ίδρυμα «Αικατερίνη Λασκαρίδη». Οι συγγραφείς ερεύνησαν ενδελεχώς όλες τις γνωστές και άγνωστες «πηγές»: Ιστορικό Αρχείο Υδρας, Γενικά Αρχεία του Κράτους, Τμήμα Χειρογράφων Εθνικής Βιβλιοθήκης, Μουσείο Μπενάκη, Ιστορικό-Διπλωματικό Αρχείο του ΥΠΕΞ, Ναυτικό Μουσείο Ελλάδας, Υποθηκοφυλακείο Υδρας, έντυπα του 19ου αιώνα. Επίσης ερεύνησαν και παρέθεσαν στην εργασία τους γραπτές μαρτυρίες συγκαιρινών του, 127 εικαστικές αποτυπώσεις της μορφής του (πίνακες, πορτρέτα, γραμματόσημα, μετάλλια, ανδριάντες, προτομές κλπ.), ποιητικές και πεζογραφικές «απαθανατίσεις» του, ακόμα και παραλογοτεχνικές (λ.χ. στο παλιό περιοδικό «Κλασικά Εικονογραφημένα»). Η εργασία αυτή (περιέχει πέντε μέρη, παράρτημα και ξενόγλωσσες περιλήψεις της), όπως προλογικά τονίζει η καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ελένη Ε. Κούκου, δεν αντιμετωπίζει τον Μιαούλη ως μεμονωμένη περίπτωση, αλλά προσεγγίζει «όλο το πλαίσιο της εποχής του, εποχή πολύ σημαντική και κρίσιμη για τη νεότερη ιστορία του ελληνικού έθνους».

Ο Μιαούλης, άνθρωπος γεμάτος αντιφάσεις, υπήρξε μια μεγάλη μορφή του απελευθερωτικού αγώνα. «Γράμματα δεν έμαθε εναντίον των προσπαθειών του πατρός του». Από παιδί βγήκε στη θάλασσα και σταδιακά έγινε ο πλουσιότερος καραβοκύρης της Υδρας. Πειρατής στα νιάτα του κι έπειτα διώκτης των πειρατών. Μεγαλόσωμος, δυνατός, οξύθυμος, πεισματάρης, ιδιοφυής και ατρόμητος ναύαρχος, ανιδιοτελής αγωνιστής, έτοιμος να δώσει και τη ζωή για τη λευτεριά, στήριξε άκριτα τον Οθωνα και, όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης, «επίκρανε την Ελλάδα, διότι ερεθισθείς κατά του Ι. Καποδιστρίου από τους αντικυβερνητικούς αγγλόφρονας και γαλλόφρονας, έκαυσε τον αξιόλογον αυτής στόλον, εις τον Πόρον», και έπειτα «εθρήνησε και ο ίδιος, γνωρίσας το σφάλμα του, και μετά το θάνατο του Κυβερνήτου».