Γρηγοριάδης Κώστας

Οσον αφορά στους κινδύνους, μια «ελληνοκεντρική» προσέγγιση του ζητήματος αφήνει τεράστια περιθώρια να γίνει το Κυπριακό αφετηρία ενός δηλητηριώδους εθνικισμού και ενός υποτιθέμενου πατριωτισμού του τύπου «Γρίβα μ' σε θέλει ο βασιλιάς»...

Από την άλλη, ειδικά στην εποχή ενός ιδιότυπου κοσμοπολιτισμού, κοσμοπολιτισμού σαν αυτόν του κυρίου Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος έχει διακηρύξει ότι «δεν έχει κανένα ταμπού σε ό,τι αφορά την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας», ορισμένοι καμώνονται ότι αυτός ο κοσμοπολιτισμός συνιστά «διεθνιστική» προσέγγιση του Κυπριακού. Θεωρούν δηλαδή ότι είναι «διεθνισμός» η υποταγή στο υποτιθέμενο διεθνές δίκαιο των ισχυρών, ισχυρίζονται ότι είναι «ρεαλισμός» και όχι υποταγή, αυτή η περίφημη «ευελιξία» τους (πρόκειται τελικά για υπόκλιση) στις πιέσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Εναν τέτοιο «διεθνισμό» (σε πολλά εισαγωγικά η λέξη), μια τέτοιου είδους «υπευθυνότητα», παρακολουθούμε εδώ και δυο χρόνια γύρω από το Κυπριακό από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ. Ο «ρεαλισμός» της πολιτικής τους, είναι γνωστός. Τον ξανασυναντήσαμε με τους «S-300», που θα πήγαιναν στην Κύπρο, αλλά πήγαν στην Κρήτη, είναι ο ίδιος «ρεαλισμός» που επιδείχτηκε με τη συμφωνία της Μαδρίτης, είναι ο «ρεαλισμός» που έφερε τα ΝΑΤΟικά τανκ στην Ελλάδα, επί Γιουγκοσλαβικού, και τώρα θα τα ξαναφέρει λόγω Ολυμπιάδας...

***

Αυτή είναι μια αλήθεια που θα παραμείνει, όποια κι αν είναι η έκβαση των δημοψηφισμάτων. Πρόκειται επίσης για απόρροια του «ρεαλισμού» που επιδεικνύουν οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, αρνούμενες να πουν τα αναγκαία «όχι», προτάσσοντας πάντα τον αρνητικό διεθνή συσχετισμό δύναμης. Ευτυχώς που η ιστορία έχει παραμερίσει τέτοιου είδους «ρεαλισμούς», ειδάλλως θα ήμασταν ακόμα επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Από κει και πέρα, είναι δεδομένο ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις που χειρίστηκαν το Κυπριακό επένδυσαν στην έλλειψη μνήμης και στη διάχυση στην ελληνική κοινή γνώμη της «γραμμής» ότι το Κυπριακό είναι ένα «βάρος» που πρέπει «να απαλλαγούμε».

***

Το Κυπριακό είναι ένα διεθνές πρόβλημα. Είναι πρόβλημα εισβολής ενός κράτους σε ένα άλλο. Είναι πρόβλημα κατοχής μέρους των εδαφών του. Αυτός και μόνον ο χαρακτήρας του, επιβάλλει να έχουμε μια ξεκάθαρη θέση για όσα μεθοδεύονται. Τα διεθνή προβλήματα, πάντα, αλλά στις μέρες μας πολύ περισσότερο, δεν είναι καθόλου μακρινά. Ο κόσμος μας πια είναι πολύ μικρός και δεν μπορεί να χωρέσει την αδιαφορία μας για οτιδήποτε συμβαίνει οπουδήποτε στον κόσμο.

Αλλωστε:

• Πριν 12 χρόνια έγινε μια συμφωνία στο μακρινό Οσλο για το Παλαιστινιακό. Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΝ χειροκρότησαν. Το ΚΚΕ διαφώνησε ότι επρόκειτο για μια συμφωνία λύσης του Παλαιστινιακού. Είδαμε ποιος δικαιώθηκε...
• Πριν 9 χρόνια έγινε μια συμφωνία στο Ντέιτον για το Γιουγκοσλαβικό. Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΝ χειροκρότησαν. Το ΚΚΕ είπε ότι πρόκειται για συμφωνία διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας. Είδαμε ποιος δικαιώθηκε...
• Το '91 το διεθνές πρόβλημα της επέμβασης στο Ιράκ έφερε τον πόλεμο «μέσα στη χώρα μας», με τη μετατροπή της Σούδας σε ορμητήριο των ΗΠΑ. Εκτοτε η Ελλάδα παρακολουθεί και συμμετέχει στους «αντιτρομοκρατικούς» και ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς από το Ιράκ μέχρι το Αφγανιστάν.

Με δυο λόγια, λοιπόν: Δεν υπάρχει τίποτα σήμερα στον κόσμο που να μη μας αφορά.

***

Να το πούμε χωρίς περιστροφές: Κάθε προβοκάτσια, κάθε δυσλειτουργία, κάθε επεισόδιο στην Κύπρο οξύνει απότομα και τις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει έως και πολύ κοντά σε πόλεμο την Ελλάδα με την Τουρκία. Είναι κάτι που παραλίγο να γίνει το 1964. Είναι κάτι που έγινε το 1974. Κάθε «διευθέτηση» του Κυπριακού είναι πρόκριμα για «διευθετήσεις» και στο Αιγαίο των «γκρίζων ζωνών» και των Ιμίων...

Η λύση λοιπόν του Κυπριακού πρέπει να είναι μια λύση δίκαιη, μια λύση βιώσιμη, μια λύση λειτουργική. Λύση που θα σημαίνει Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη. Και ακόμη, μόνον εφόσον ικανοποιούνται αυτά τα κριτήρια θα υπάρξουν οι ασφαλιστικές δικλείδες, όσο αυτό είναι δυνατό, ώστε ο κυπριακός λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός, να μην εμπλακούν σε περιπέτειες που κάποιοι θα θελήσουν να προκαλέσουν.

Το «σχέδιο Ανάν» με τέτοια κριτήρια πρέπει να κριθεί. Αυτά είναι τα διεθνιστικά και συνάμα πατριωτικά κριτήρια που απαιτείται να τεθούν. Αυτό το σχέδιο, λοιπόν, τα ικανοποιεί αυτά τα κριτήρια; Είναι ένα σχέδιο δίκαιο; Είναι βιώσιμο; Είναι λειτουργικό;

Οποιος έχει στοιχειωδώς διαβάσει το συγκεκριμένο σχέδιο και εφόσον δε βαρύνεται από λογής λογής σκοπιμότητες, μόνο μια απάντηση μπορεί να δώσει: «Οχι»! Το σχέδιο δεν οδηγεί ούτε σε δίκαιη, ούτε σε βιώσιμη, ούτε σε λειτουργική λύση για την Κύπρο. Είναι παράγοντας ανωμαλίας και νέων περιπετειών.

***

Είναι προφανές ότι την απόφαση θα την πάρουν οι Κύπριοι, αλλά πίσω από αυτό το σχήμα ουδείς δικαιούται να αποσείσει τις δικές του ευθύνες σαν Πόντιος Πιλάτος. Ουδείς δικαιούται να επιβάλει σιωπητήριο (προφανώς εκεί αποσκοπεί ο προκλητικός αποκλεισμός του ΚΚΕ από την πλειοψηφία των ΜΜΕ στις συζητήσεις για το Κυπριακό) για ένα μέγιστο διεθνές πρόβλημα που, αφ' ενός, αποδιεθνοποιείται για να «κλείσει» (και όχι να λυθεί) στα πλαίσια της «νέας τάξης» και, αφ' ετέρου, έχει ευθεία αντανάκλαση και στην Ελλάδα.

***

Σε ό,τι αφορά εμάς, πάντως, οφείλουμε, υποχρεούμαστε και δικαιούμαστε να τονίσουμε για μια ακόμα φορά, ότι το αίτημα για μια Κύπρο «ενιαία, ανεξάρτητη και ελεύθερη» είναι «αδιαπραγμάτευτο»!

Η υποχρέωση των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα είναι να δώσουν δύναμη στους Κύπριους για να μην παραιτηθούν από το δίκιο τους. Αυτή είναι η θέση των κομμουνιστών στην Ελλάδα. Αυτή είναι η ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή. Καμία σχέση με τα πανηγύρια όσων χειροκροτούσαν το «σχέδιο Ανάν». Καμία σχέση με τις προθέσεις εκείνων που μεθοδεύουν να «αναβαθμίσουν» για μια ακόμα φορά το «ρεαλισμό» τους στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, μέσα από διαδικασίες «συναίνεσης» υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.