Υπέρ του «σχεδίου Ανάν» τάχτηκαν από την πρώτη στιγμή τόσο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, όσο και ο ΣΥΝ, αμέσως με τη γνωστοποίησή του το Νοέμβρη του 2002, προκαταλαμβάνοντας ακόμη και τα πολιτικά κόμματα της Κύπρου. Και έχουν μέγιστη ευθύνη για τις σημερινές εξελίξεις γιατί με τη στάση τους συνέβαλαν στους εκβιασμούς που οδήγησαν στη σημερινή πραγματικότητα. Παρουσιάζουμε, λοιπόν, ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις τότε τοποθετήσεις τους.

Το μήνυμα που εξέπεμπε η Ρηγίλλης, το Νοέμβρη του 2002, ήταν ότι έπρεπε να γίνει αποδεκτό ως βάση συζήτησης το «σχέδιο Ανάν», καλλιεργώντας παράλληλα αυταπάτες ότι μέσα από τις διαπραγματεύσεις θα αντιμετωπίζονταν οι «προβληματικές» πλευρές του σχεδίου και αναζητώντας από τότε «συναίνεση» μέσα από τη σύγκληση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κ. Στεφανόπουλο.

Στο πλαίσιο αυτό ο Κ. Καραμανλής περιοριζόταν σε δηλώσεις όπως: «Τώρα είναι η ώρα της ύψιστης εθνικής συνεννόησης... αυτή την ώρα χρειάζεται σοβαρότητα και υπευθυνότητα από όλες τις πλευρές» (11/11/2002), ή ότι χρειάζεται «μεγάλη προσπάθεια και σκληρός διαπραγματευτικός αγώνας για να επιτευχθεί η βιωσιμότητα, η λειτουργικότητα και η προσαρμογή στους ευρωπαϊκούς θεσμούς» (13/11/2002).

Ταυτόχρονα, είχε ανατεθεί η καλλιέργεια του κλίματος μέσω πιο προωθημένων δηλώσεων σε άλλα στελέχη. Ο Μ. Εβερτ, για παράδειγμα, δήλωνε πως «η Ελλάδα πρέπει να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να μην αποδοθεί σε εκείνη η ευθύνη της εμπλοκής και της άρνησης» (15/11/2002), ενώ ο Κ. Μητσοτάκης υποστήριζε (μετά μάλιστα από τη συνάντησή του με τον Κ. Καραμανλή): «Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αναλάβει η ελληνική πλευρά την ευθύνη της ματαίωσης της λύσης και της διακοπής των διαπραγματεύσεων» (19/11/2002).

Κάτι παραπάνω από υπέρμαχος του «σχεδίου Ανάν» ήταν τότε ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης. Δήλωνε ανήμερα της παρουσίασης του σχεδίου (11/11/2002):

«Εχουμε μια ιστορική ευκαιρία για τη λύση... Αυτή η πρόταση, αυτό το σχέδιο, είναι μια αφετηρία... Αυτό που έχει σημασία είναι η συνολική ισορροπία στην οποία αυτό το σχέδιο, με τη διαπραγμάτευση, μπορεί να οδηγήσει».

Δυο μέρες αργότερα, κατόπιν συνεδρίασης και ομόφωνης απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δήλωνε: «Είμαστε όλοι σύμφωνοι ότι το σχέδιο αυτό αποτελεί την αφετηρία της εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης... Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού»...

Η συμφωνία του ΣΥΝ με το «σχέδιο Ανάν» δεν περιορίστηκε εκεί, αλλά επεκτάθηκε και σε μια πολιτικά ανέντιμη επίθεση κατά του ΚΚΕ.

Η εισήγηση του Ν. Κωνσταντόπουλου στην ΚΠΕ του ΣΥΝ, στις 16/11/2002 (η οποία υπερψηφίστηκε ομόφωνα, με μόλις 6 «λευκά»), έλεγε:

«Διάβασα με κατάπληξη στην προχτεσινή της συνέντευξη ότι η κ. Παπαρήγα ζητά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν ως βάση διαπραγμάτευσης και αντιπροτείνει τη διεθνοποίηση του Κυπριακού. Μα εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σχέδιο του ΓΓ του ΟΗΕ και έχει το πράσινο φως του Συμβουλίου Ασφαλείας και που γίνεται σε γενικές γραμμές δεκτό και από την ΕΕ. Ποια διεθνοποίηση άραγε έχει υπόψη της η κ. Παπαρήγα; Κάποιου άλλου πλανήτη ίσως. Ομως, στον πλανήτη Γη έξω από τον ΟΗΕ και την ΕΕ άλλος διεθνής θεσμός όπου θα μπορούσε να προσφύγει η Κύπρος δεν υπάρχει».

Τρεις μέρες αργότερα, έγραφε ο Λ. Κύρκος (άρθρο στην «Ελευθεροτυπία», 19/11/2002):

«Το ΚΚΕ, με την κάθετη απόρριψη του σχεδίου Ανάν, αποπροσανατολίζει για μια ακόμα φορά τους εργαζόμενους και το λαό και τείνει να ευθυγραμμιστεί με ακραίους εθνικιστικούς κύκλους, στους οποίους πρωταγωνιστεί η "Χρυσή Αυγή", για μικροκομματικούς σκοπούς»!!!