Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της αντιασφαλιστικής επίθεσης που εξαπέλυσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 2001, τόνισε ότι τα μέτρα αυτά έχουν μακρά στόχευση και «σφραγίδα» Βρυξελλών. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, την ίδια στιγμή που στην ΕΕ συνηγορούν σε νέες περικοπές ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στο εσωτερικό υποκρίνονται ότι «δε θα θιγούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα» των εργαζομένων.

*

Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη. Στα πλαίσια της λεγόμενης «στρατηγικής της Λισαβόνας» και μέσα από το περίφημο «Εθνικό Σχέδιο Δράσης» για την απασχόληση, προωθείται η λογική της αύξησης του αριθμού των προσφερόμενων για εργασία, με προσδιορισμένους από τα πριν τους όρους ένταξης στην αγορά εργασίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει προώθηση του μοντέλου της μερικής απασχόλησης, δηλ. των «απασχολήσιμων», σε γενική κλίμακα και με στόχο τη σταδιακή αντικατάσταση ενός καθεστώτος πλήρους και σταθερής εργασίας από τη μερική απασχόληση. Προς την πιο πάνω κατεύθυνση πάρθηκαν και παίρνονται συγκεκριμένα μέτρα. Πρόκειται για τα περίφημα «ενεργητικά μέτρα» για την αντιμετώπιση - δήθεν - της ανεργίας, που στην ουσία οδηγούν σε ενίσχυση των εργοδοτών και σε επιδοτήσεις των βιομηχάνων!

*

Στη συνέχεια, η πολιτική της ΕΕ για την κοινωνική ασφάλιση ακολουθεί συνταγές, που είναι διαποτισμένες από μια λογική που λέει:

1) «Αναπροσαρμογή» του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (στο όνομα της βιωσιμότητάς του) και προσαρμογή του στις αλλαγές που επήλθαν στην αγορά εργασίας (ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, προώθηση μερικής απασχόλησης) και

2) Περιορισμός της χρηματοδότησης του συστήματος από το κράτος και τους εργοδότες και σταδιακή μετάβαση προς ένα σύστημα που θα λειτουργεί σε κεφαλαιοποιητική και ανταποδοτική βάση, οι πόροι του οποίου θα πρέπει να αξιοποιηθούν από το κεφάλαιο για την τόνωση της κεφαλαιαγοράς.

*

Τα παραπάνω, σε πρακτικό επίπεδο, οδηγούν σε αποφάσεις όπως οι τελευταίες που λήφθηκαν τον περασμένο Μάρτη στην Εαρινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, όπου αποφασίστηκε η ταχύτερη «μεταρρύθμιση» των συνταξιοδοτικών συστημάτων και γενικότερα των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης.

Χαρακτηριστική δε του «ευρωενωσιακού μεσαίωνα» που οδηγούνται τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων είναι η... «ιδέα» που παρουσιάστηκε στη Σύνοδο, σύμφωνα με την οποία πρέπει να υπάρχει:

α) παράταση του εργάσιμου βίου (αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης),

β) η παραμονή των ηλικιωμένων στη δουλιά όπου αντί για μισθό θα παίρνει τη μισή σύνταξη και ένα συμπληρωματικό εισόδημα, και

γ) η «ανάπτυξη ευρέως των στρατηγικών για την ενεργό γήρανση... με κατάλληλα κίνητρα, ώστε οι παλιότεροι εργαζόμενοι να παραμένουν περισσότερο χρόνο στην απασχόληση»!

(συνεχίζεται...)