Τα βασικότερα σημεία προσέγγισης της Ευρωπαϊκής Ενωσης στον πολιτισμό «με όρους βιομηχανίας, ανταγωνισμού και αγοράς» ανέπτυξε ο Κώστας Αλυσσανδράκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ευρωβουλευτής και πανεπιστημιακός καθηγητής, πρώτος ομιλητής στη χτεσινή εκδήλωση.

Ο ομιλητής σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι η ΕΕ αντιμετωπίζει τον πολιτισμό - μέσα από τα ντοκουμέντα και την πρακτική της - «όχι από τη δημιουργική του πλευρά, αλλά ως αντικείμενο συναλλαγής, ως προϊόν, για το οποίο επιδιώκονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι παραγωγής και εμπορίας. Κατά συνέπεια, η όποια πολιτιστική πολιτική οφείλει να υποτάσσεται στους νόμους του ανταγωνισμού και της καπιταλιστικής αγοράς. Η απαίτηση τήρησης των κανόνων του ανταγωνισμού στον τομέα του πολιτισμού με τον ίδιο απαρέγκλιτο τρόπο, που τηρούνται σε όλους τους εμπορικούς τομείς, αποκαλύπτει τον υποκριτικό χαρακτήρα της όποιας διακήρυξης της ΕΕ για σεβασμό της πολιτιστικής πολυμορφίας και των εθνικών παραδόσεων». Ετσι, η διάδοση κάθε πολιτιστικής παράδοσης «επαφίεται όχι στην αξία τους, όχι στο αν έχουν κάτι να προσφέρουν στον άνθρωπο, αλλά στο κατά πόσον θα κατορθώσουν να κυριαρχήσουν ή έστω να επιβιώσουν σε ανταγωνιστικά πλαίσια».

Παράλληλα, ο πολιτισμός και η εκπαίδευση χρησιμοποιούνται «ως εργαλείο ιδεολογικής παρέμβασης, η οποία δεν περιορίζεται στην επιδίωξη να γίνει απλά αποδεκτή η νέα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων. Επιδιώκει να συμβάλει στη διαμόρφωση "Ευρωπαίου πολίτη", "ευρωπαϊκού ιδεώδους", "ευρωπαϊκής ταυτότητας", να χειραγωγήσει τις μάζες, ώστε να λειτουργούν στο ευρω-κοινοτικό επίπεδο και όχι στο εθνικό, να δώσει υπόσταση στην "ευρωπαϊκή" ιθαγένεια η οποία τίθεται στο ίδιο, αν όχι σε υψηλότερο επίπεδο από την εθνική ιθαγένεια».

Αποκαλυπτική για το ρόλο του δικομματισμού (και) στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και για την ανάγκη να ενισχυθεί η «φωνή» του ΚΚΕ σε αυτό, ήταν η αναφορά του κομμουνιστή ευρωβουλευτή στο πώς αντιμετώπισε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ το κείμενο για τις «πολιτιστικές βιομηχανίες» που υπερψηφίστηκε από τα δύο κόμματα και καταψηφίστηκε από το ΚΚΕ.

Ενώ οι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ υπερθεμάτισαν για την «ανάπτυξη των πολιτιστικών βιομηχανιών» στο πλαίσιο της «ανταγωνιστικότητας», η θέση του ΚΚΕ, όπως την έθεσε ο Κ. Αλυσσανδράκης, ήταν σαφής: «Σε μια κοινωνία που τα πάντα πουλιούνται και τα πάντα αγοράζονται, ο πολιτισμός κινδυνεύει άμεσα από την εμπορευματοποίηση που αλλάζει το χαρακτήρα του. Η πολιτιστική δημιουργία δεν είναι πλέον η τέχνη που δημιουργείται είτε συλλογικά από την κοινωνία είτε από προικισμένα άτομα. Γίνεται προϊόν που παράγεται για να πουληθεί, για να μετατραπεί σε επιχειρηματικό κέρδος, αλλά και μέσο ιδεολογικής χειραγώγησης των λαών με την προβολή συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η αντιμετώπιση του πολιτισμού με όρους βιομηχανίας, αγοράς και προστιθέμενης αξίας, σαν να επρόκειτο για αυτοκίνητα ή πορτοκάλια, είναι πολύ επικίνδυνη».