Είχαν το θράσος να μιλούν για γιορτή. Αυτοί που ισοπέδωσαν κάθε έννοια δημοκρατίας. Το πραξικόπημα το βάφτισαν «επανάσταση». Ηταν οι άνθρωποι του «αποφασίζομεν» και «διατάσσομεν». Βρέθηκαν χιλιάδες ανδρείκελα, πειθήνια όργανά τους. Καμάρωναν στις φιέστες και χόρευαν μαζί τους τσάμικο και καλαματιανό. Εσερναν στα πόδια τους την Ελλάδα, έστελναν στα ξερονήσια τους αγωνιστές. Οσον αφορά τη «γιορτή»... Ηταν κάποιο τραγούδι, που επινόησαν να λέμε τα παιδιά του σχολείου. Μερικοί Χατζηαβάτες - καθηγητές, έτειναν το ους, ν' ακούσουν ποιος μουρμουρίζει και δεν τραγουδά δυνατά: Μέσα στ' Απρίλη τη γιορτή / το μέλλον χτίζει η νιότη / αγκαλιασμένη δυνατή / μ' εργάτη, αγρότη, φοιτητή / και πρώτο το στρατιώτη / Τραγούδι αγάπης αντηχεί / γελούν όλα τα χείλη / κι έχει στα στήθη χαραχτεί / του Εικοσιένα η εποχή / κι η εικοσιμιά τ' Απρίλη...

Ηξενοκίνητη χούντα φρόντισε για όλα. Να βγάλει τανκς στους δρόμους, να γεμίσει τα γήπεδα δημοκράτες, αριστερούς, κομμουνιστές «μιάσματα», να στείλει εξορίες, ν' αναστενάξουν κι οι πέτρες στα κολαστήρια. Αυτό ήταν του Απρίλη η γιορτή για τους «εθνοσωτήρες». Να προλάβουν τις εκλογές, να φιμώσουν το φρόνημα του λαού. Γνώριζαν πολύ καλά την άνοδο της Αριστεράς. Ωχριούσαν στο μαχόμενο ρεύμα των κομμουνιστών. Είχαν πάρει μαθήματα από την κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη, του Σωτήρη Πέτρουλα, από τις πορείες Ειρήνης, τις εκδηλώσεις στο Γοργοπόταμο, την αντίσταση του λαού. Τους βόλευε το πισωγύρισμα. Είχαν συνταγές από τη Μεταξική δικτατορία.

Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέχεις...

Είκοσι μία του Απρίλη 1967, ξημερώματα Παρασκευής, πριν του Λαζάρου και τότε, τριάντα τρία χρόνια πριν, δεν κάναμε σχολειό, ο πατέρας γύρισε πίσω, είχε κοπεί η συγκοινωνία, ποιος σκεφτόταν το μεροκάματο, το ραδιόφωνο μετέδιδε εμβατήρια. Τα άσχημα μαντάτα έφταναν γρήγορα. - Πιάσανε τον κουμπάρο τον Αλέκο, τον ξάδελφο Γιάννη, ποιος έχει σειρά; Η εβδομάδα των Παθών που έγινε εφτάχρονη τυραννία, μόλις είχε αρχίσει. Ο σύντροφος Νικηφόρος, ο μπαρμπα - Αναστάσης, ο πατέρας μου, όλοι σκυθρωποί, παγωμένοι, κολλημένοι συνωμοτικά στα δελτία ειδήσεων ξένων σταθμών. Θεώρησα πολυτιμότερο δώρο τους απαγορευμένους δίσκους που μου έφεραν από το εξωτερικό. Ακουγα το «Μαουτχάουζεν» του Μ. Θεοδωράκη κι έπαιρνα θάρρος, πώς θ' αντιμετώπιζα την αύριο το χουντικό φιλόλογο. Απρίλης 2000. Πριν λίγες μέρες, ο ηλικιωμένος στην τηλεόραση φοβήθηκε που είδε ξαφνικά τα τανκς σε άσκηση. Θα προβληματίσει τους «ιθύνοντες» η ανασφάλεια του πολίτη;