Ο εκφωνητής της έκτακτης βραδινής μετάδοσης μάταια προσπαθούσε να βάλει χαλινάρι στο ντελίριό του. «Ολη η Ελλάδα είναι σήμερα στους δρόμους, στις μεγαλύτερες ίσως συγκεντρώσεις από τη μεταπολίτευση και ύστερα!». Στις οθόνες της τηλεόρασης, περνούσε η εικόνα άλλοτε της Ομόνοιας, άλλοτε του Λευκού Πύργου, ύστερα της Πάτρας και από τρεις τέσσερις ακόμα πόλεις, που το κανάλι φρόντισε να καλύψει με κάμερα και ανταποκριτή για να δώσει ζωντανά τον ενθουσιασμό της νίκης. Και, βέβαια, τα πανηγύρια ήταν πρωτόγνωρα, αντίστοιχα της ιστορικής πρόκρισης, όπως πρωτόγνωρη ήταν και η περιγραφή του γεγονότος από τον σπορκάστερ της τηλεόρασης. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση από τη μεταπολίτευση και ύστερα...

Το ίδιο βράδυ ήρθαν και οι πολιτικές δηλώσεις. Οσο κι αν οι διατυπώσεις ήταν προσεκτικά μελετημένες, στην πίσω σελίδα τους μπορούσες να διαβάσεις το ζουμί τους. Κι αν μόνος σου δεν το 'κανες, στον Τύπο της επομένης θα έβρισκες σίγουρα βοήθεια από τους κονδυλοφόρους, αθλητικογράφους και μη: Η «ισχυρή» Ελλάδα, αφού έπεισε την Ευρώπη για το οικονομικό της θαύμα, τώρα οργανώνει και το ποδοσφαιρικό της γιουρούσι, δίνοντας με αξιώσεις τη μάχη της ευρωπαϊκής σύγκλισης. Το μοντέλο της Εθνικής φανερώνει πως λαός με πειθαρχία και οπωσδήποτε λιγότερη γκρίνια μπορεί να κάνει πολλά. Αρκεί να βρεθεί και ο κατάλληλος τιμονιέρης, που να κρατάει τα γκέμια σφικτά και τότε, με το σύνολο πειθαρχημένο, όλα βαίνουν καλώς. Κάπως έτσι μπήκαμε στην ΟΝΕ, κάπως έτσι, με το καλό, θα σηκώσουμε την κούπα και στα γήπεδα της χώρας των Πορτογάλων.

Και βέβαια, οι 11 που τρέχανε το γήπεδο πάνω κάτω, ιδρώνοντας για την πρόκριση, το τελευταίο πράγμα που μπορεί να σκέφτονταν ήταν ότι η κεφαλιά του Χαριστέα θα γίνονταν πολιτικό πλασεδάκι του Κωστάκη, της Γιάννας, της Φάνης και του Γιωργάκη το ίδιο εκείνο βράδυ. Και πως το πανηγύρι των φιλάθλων στις πλατείες και τους δρόμους θα καταγραφόταν από κάποιους «έγκριτους» δημοσιογράφους σαν η μεγαλύτερη συγκέντρωση από τη μεταπολίτευση κι ύστερα. Λες και δεν υπήρξαν οι κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό, λες και οι διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ δεν έγιναν ποτέ στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και παντού. Αλλά τότε, για όσους θυμούνται, το θέμα «έπαιξε» μετά τον Κοκό και τον ανήμπορο να στρίψει οδηγό του, αφού τον εμπόδιζε το παρκαρισμένο όχημα κάποιου, που πιθανότατα να συμμετείχε στους πανηγυρισμούς της περασμένης Παρασκευής.

Αθλητισμός, χρήμα και πολιτική πάνε πακέτο, το λέει, άλλωστε, και η Ολυμπιάδα που έρχεται. Κι αν υπάρχει μια διέξοδος, αυτή δε βρίσκεται στα τερτίπια της κυρίαρχης πολιτικής, που πάει να ξεπλύνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στην Πορτογαλία, τα αμαρτήματα της ελληνικής ποδοσφαιρικής «παράγκας», για να σκοράρει κατά τα συμφέροντά της στη συνείδηση των Ελλήνων, φιλάθλων και μη. Βρίσκεται στα γήπεδα των λαϊκών αγώνων, με σύστημα αμιγώς επιθετικό, όπου, ανάμεσα στα άλλα, θα μπει και το αίτημα του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, αποδεσμευμένου από τα κέρδη της «Κόκα - Κόλα» και τα συμφέροντα των εκάστοτε πολιτικών της χορηγών.