«Από την άλλη μεριά, η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ από το εξωτερικό άφηνε ουσιαστικά την εντύπωση πως έκρινε την αλλαγή με το γνωστό δογματικό σχήμα "τι Καραμανλής, τι χούντα". Διαφοροποιήθηκε, βέβαια, γρήγορα και έχω την εντύπωση πως βοήθησε κάπως η μικρή, έστω, προσωπική μου συμβολή».

Τα παραπάνω ισχυρίζεται ο Γρηγόρης Φαράκος, στην «Ελευθεροτυπία» του περασμένου Σαββάτου, όπου φιλοξενείται δήλωσή του, στο πλαίσιο αφιερώματός της για τη μεταπολίτευση.

Στις 24 του Ιούλη του 1974 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε ανακοίνωση με τίτλο «Για μια ουσιαστική δημοκρατική αλλαγή», όπου προχωρά σε μια πρώτη εξέταση των εξελίξεων, τοποθετώντας τες στις πραγματικές τους διαστάσεις και με δεδομένο πως ακόμα βρίσκονται σε ισχύ όλοι οι χουντικοί νόμοι, ακόμα βρίσκονται στις φυλακές και στις εξορίες αγωνιστές κατά της δικτατορίας, ενώ το ίδιο παραμένει παράνομο.

Σ' αυτή την ανακοίνωση το ΚΚΕ τόνιζε πως κάτω από το βάρος των εγκλημάτων και των προδοσιών της χούντας, της σθεναρής αντίστασης του ελληνικού λαού και της κατακραυγής των άλλων λαών, η χούντα δεν μπορούσε να σταθεί. «Ο στρατηγός Γκιζίκης - συνέχιζε - καθοδηγούμενος από τους Αμερικανούς και ΝΑΤΟικούς κύκλους κάλεσε και ανέθεσε τον σχηματισμό κυβέρνησης στον Κ. Καραμανλή».

Παρακάτω σημείωνε πως γίνεται προσπάθεια να περισωθούν η ένοχη εθνικής προδοσίας ηγεσία της χούντας και οι αντιδημοκρατικοί θεσμοί και η αμερικανοΝΑΤΟική κυριαρχία στην Ελλάδα, να δοθεί λύση στο Κυπριακό σε βάρος της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της Μεγαλονήσου, αλλά - υπογράμμιζε - «αυτές οι προσπάθειες όσο κι αν φροντίζουν να τις εξωραΐσουν με υποσχέσεις περί δημοκρατίας οι Αμερικάνοι και Ελληνες εμπνευστές τους δεν πρέπει να εξαπατήσουν τον λαό, τους πραγματικούς δημοκράτες, τους πατριώτες Ελληνες αξιωματικούς. Ο ελληνικός λαός - τόνιζε - δε βασανίστηκε, πάλεψε και μάτωσε επί 7,5 χρόνια για να συντελεστεί μια μεταμφίεση του ζυγού του. Εχει ανάγκη από μια ουσιαστική δημοκρατική αλλαγή που είναι ασυμβίβαστη με την κηδεμονία της λαομίσητης χούντας και των Αμερικάνων. Δημοκρατική λύση δεν μπορεί να δοθεί ερήμην του λαού ή εναντίον του με αποκλεισμένες τις προοδευτικές δυνάμεις, την ύπαρξη αντιδημοκρατικών νόμων, με τους αγωνιστές του λαού στη φυλακή, τα στρατόπεδα και την αναγκαστική ξενιτιά».

Να σημειώσουμε σ' αυτό το σημείο πως και ο ίδιος ο Γρ. Φαράκος στη δήλωσή του αναφέρει για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας πως «η κυβέρνηση ονομάστηκε εθνική χωρίς να είναι, η αυθεντική Αριστερά είχε αποκλειστεί». Για τις υπόλοιπες εκτιμήσεις που περιλαμβάνονται σ' αυτή την ανακοίνωση νομίζουμε πως ήδη έχει αποφανθεί η ζωή για την ορθότητά τους.

Τέλος, σε εκείνη την ανακοίνωση το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καλούσε τον ελληνικό λαό να απαιτήσει το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ανάγκης, από όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις που αντιτάχτηκαν στη δικτατορία και καταπολέμησαν τις προδοσίες της. «Αυτοί - σημείωνε - πρέπει να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Αγωνισθείτε για την άμεση αποκατάσταση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, της ελευθεροτυπίας, την κατάργηση όλων των ανελεύθερων νόμων, χουντικών και παραχουντικών, την πλήρη ελευθερία δράσης, σε όλα χωρίς εξαίρεση τα κόμματα και τις οργανώσεις του λαού, την άμεση απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, τη γενική αμνηστία, την εφαρμογή αυτοτελούς εξωτερικής πολιτικής χωρίς επέμβαση του ιμπεριαλισμού, ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Κύπρου, ανάκληση όλων των ξένων στρατευμάτων, υποστήριξη της νόμιμης κυβέρνησης Μακαρίου. Ο λαός έχει τη δύναμη να επιβάλει τη θέλησή του».

Η απόφαση περιλάμβανε πέντε σημεία.

Στο πρώτο αναφέρονται οι παράγοντες που όξυναν την κρίση του καθεστώτος (ασίγαστη αντιδικτατορική πάλη, πραξικόπημα-προδοσία σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας, η επέμβαση τουρκικών δυνάμεων στη Μεγαλόνησο, η διεθνής απομόνωσή της) και οι οποίοι έφεραν σε αδιέξοδο τη δικτατορία και τους ξένους προστάτες της, με συνέπεια να ανατεθεί η διακυβέρνηση της χώρας σε συντηρητικούς αστούς πολιτικούς με επικεφαλής τον Κ. Καραμανλή.

Στο δεύτερο εκτιμάται πως στην πολιτική ζωή του τόπου σημειώνεται μια αλλαγή, προϊόν συμφωνίας ανάμεσα στη χούντα, στους Αμερικανούς, στους άλλους κύριους εταίρους στο ΝΑΤΟ και στους παραπάνω πολιτικούς παράγοντες, η οποία συνίσταται στο ότι αποσύρθηκε η χούντα από το προσκήνιο και ήρθε πολιτική κυβέρνηση.

«Η τέτοια αλλαγή - σημειώνεται - αποτελεί προσπάθεια αναπροσαρμογής της πολιτικής των Αμερικανών και των άλλων κύριων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις νέες συνθήκες, εθνικές και διεθνείς. Αποβλέπει στην εκτόνωση της συμπυκνωμένης λαϊκής αγανάκτησης, στη ματαίωση μιας ριζικής δημοκρατικής μεταβολής, στη διατήρηση των στρατηγικών θέσεων των ΕΠΑ και του ΝΑΤΟ στη χώρα μας και την επέκτασή τους στην Κύπρο και γενικότερα στη Μεσόγειο».

Στο τρίτο σημείο επισημαίνεται πως μπορεί η χούντα να παραμερίστηκε από την άμεση διακυβέρνηση της χώρας, όμως «η ουσιαστική εξουσία με τη στρατοκρατία, την αστυνομία, την περιβόητη ΕΣΑ και τα ειδικά τμήματα και τους βασανιστές της, μ' όλο αυτό τον τερατώδικο μηχανισμό της, παραμένει όπως και πριν, στα χέρια της στρατιωτικής χούντας». Ακολούθως κι αφού απαριθμεί μια σειρά από γεγονότα (φυλακισμένοι αγωνιστές, διατήρηση αντιδημοκρατικών νόμων, παρανομία του ΚΚΕ. κ.ά.) σημειώνει πως «η αλλαγή δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του λαού και στις εθνικές ανάγκες» και πως όλα τα παραπάνω «εγκυμονούν κινδύνους φασιστικής εκτροπής».

Στο τέταρτο σημείο το ΚΚΕ εκφράζει την εκτίμηση πως η εξάλειψη κάθε φασιστικού κινδύνου, η απαλλαγή της χώρας από την αμερικανοκρατία και το ζυγό των μονοπωλίων θα αρχίσει με την πραγματοποίηση του προγράμματος της νέας δημοκρατίας, με την άνοδο στην εξουσία της συμμαχίας της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και των άλλων εργαζομένων και καταπιεζόμενων από τα μονοπώλια στρωμάτων. Ωστόσο, μπροστά στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα το ΚΚΕ δε διστάζει να προτείνει σε όλες τις πατριωτικές δυνάμεις να συνενώσουν τις προσπάθειές τους, να επαγρυπνούν και να αγωνιστούν για ορισμένα επείγοντα αιτήματα που αφορούσαν σε υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τα στηρίγματα του χουντικού καθεστώτος, τιμωρία των υπευθύνων της εθνικής προδοσίας, κατάργηση χουντικών και παραχουντικών μέτρων και νόμων, νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Μέτρα που αφορούσαν τους πολιτικούς πρόσφυγες και άλλους διωγμένους, στην αναχαίτιση της ακρίβειας, στην προετοιμασία συντακτικής συνέλευσης για ψήφιση δημοκρατικού Συντάγματος, στην εφαρμογή αυτοτελούς εξωτερικής πολιτικής, κ.ά.

Τέλος, το ΚΚΕ διακήρυττε την απόφασή του να αγωνιστεί για την επίτευξη της ενότητας των δημοκρατικών δυνάμεων, του λαού και των πατριωτικών δυνάμεων του στρατού και για τη ματαίωση των σχεδίων της αντίδρασης και της αμερικανοκρατίας, για να βγει η χώρα στο δρόμο της δημοκρατίας και της προόδου.

Αλήθεια, πόσες δόσεις «δόγματος» (κατά Φαράκο) περιλαμβάνουν αυτές οι κρυστάλλινες και πολλαπλά επιβεβαιωμένες πλέον ιστορικά θέσεις του ΚΚΕ;